ไม่ขอ(รัก)คนเลว

หนีครั้งที่หนึ่ง

เพียงแค่เธอลืมตาขึ้นมาเธอก็รับรู้ว่าร่างกายของเธอมันไม่เหมือนเดิม มันเจ็บไปหมด ไม่รู้ว่าตรงไหนแตกหรือตรงไหนหักบ้าง...ที่เธอร้องไห้เพราะเธอเจ็บที่ร่างกาย ส่วนจิตใจของเธอนั้น...มันเจ็บมานานแล้ว นานจนมันชินชา มันไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับเรื่องต่างๆ

"ลบคลิปนั่นซะ ก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอทิ้ง.." เอกดนัยขู่ผู้หญิงหน้าเลือดคนนี้ทันทีที่เจ้าหล่อนฟื้น...

" ไม่มีทาง ต่อให้ฉันตายไปฉันก็จะไม่ลบ และส่งหนึ่งที่คุณไม่รู้ก็คือ ฉันส่งไปให้คนที่ฉันไว้ใจแล้ว.. หึ ต่อให้ฉันตายเรื่องทุเรศทุรังของพวกคุณมันก็สามารถเผยแพร่ออกไปได้ อึก..." แพทตี้พยายามที่จะพูดต่อ แต่เธอก็ทำมันไม่ได้เพราะตอนนี้เธอถูกมือหนาของเขาบีบที่ลำคอของเธอเอาไว้อย่างแน่น... เธอไม่ขัดขืนเขาเหมือนทุกครั้ง เธอปล่อยให้เขาบีบให้พอ ถ้าเธอจะต้องตายก็ขอให้ตายด้วยน้ำมือของเขา มันจะได้ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง...

น้ำตาหยดใสๆมันไหลออกมาจากหางตาของผู้หญิงหิวเงินคนนี้ เขาต้องการเห็นเธอดิ้นรน หรือจิกเล็บของเธอลงมายังที่แขนของเขาเหมือนทุกครั้ง เขาต้องการเห็นเธอทรมานที่เขาทำให้เธอเจ็บ แต่ครั้งนี้ยัยนี่มันไม่ทำอะไรเลย นอนให้เขาบีบง่ายแบบนี้ได้ยังไงกัน...

"โถ่เว้ย... ถ้าฉันปลดล็อคมือถือเธอได้นะ... ฉันจะลบมันเอง ฉันจะทำลายมันด้วยมือของฉันเอง ไม่สิ ฉันจะทำลายมือถือของเธอเอง... แล้วก็ตอนนี้.." เอกดนัยไม่รอช้า เขาปามือถือของผู้หญิงหน้าเงินคนนี้ลงไปที่พื้นอย่างแรง จนมันแตกกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง...

"หึ... แย่หน่อยนะ เพราะคนอย่างเธอคงจะไม่มีปัญญาซื้อมือถือใหม่ได้เร็วๆนี้ และที่สำคัญ เธอก็คงจะไม่ฉลาดเรื่องพวกนี้สักเท่าไร..." เอกดนัยพาตัวเองออกไปจากรูหนูแห่งนี้ทันที....

เพียงแค่เขาออกไปจากห้องของเธอ แพทตี้ก็หอบร่างกายของเธอที่มันสุดแสนจะบอบช้ำมายังโทรศัพท์ของเธอ มันเป็นเครื่องที่พ่อซื้อให้เธอในวันเกิด มันเป็นเครื่องที่เธอรักมาก เธอและพ่อไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น ถึงแม้ว่ามันจะเก่ามาก แต่สำหรับเธอมันคือของมีค่ามากที่สุด มันคือของแทนใจ แทนความรักที่พ่อมีให้เธอ... ความทรงจำทุกอย่างระหว่างเธอและพ่อมันอยู่ในนั้นทั้งหมด เธอมีรูปหลายร้อยหลายพันรูปที่อยู่ในนั้น แต่เขา..ทำลายมันด้วยมือของเขา...

แหมะ... ฮึก...แหมะ....

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ามันไหลรินลงมา

" ขิง... ทำอะไรอยู่ว่างไหม" แพทตี้เลือกที่จะใช้โน๊ตบุ๊คของเธอเป็นเครื่องมือสื่อสาร เธอกดเข้าไปในแอพสีเขียว

"อยู่ค่ะที่ร๊าก... มีอะไรเอ่ย...."

"น้ำขิงมาหาเราหน่อยได้ไหม มารับเราหน่อยที่นี่xxxตอนนี้เลยนะ เดี๋ยวนี้เลย..." น้ำขิงเป็นคนเดียวที่เธอจะขอพึ่งใบบุญในครั้งนี้ เธอไม่รูจะหันหน้าไปพึ่งใครแล้วเธอไม่รู้จริงๆ

" ที่รักเป็นอะไรบอกได้ไหม?" น้ำขิงรู้สึกเป็นห่วงแพทตี้มาก ไม่รู้สิ ปกติแพทตี้ไม่ค่อยติดต่อมาขอให้เธอไปรับ

"มารับก่อนได้ไหมเดี๋ยวแพทเล่าให้ฟัง" แพทตี้อยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

แพทตี้พยายามที่จะอยู่ในห้องอย่างเงียบๆ เธอเก็บเสื้อผ้าบางส่วนของเธอเอาไว้แล้วถึงแม้ว่าร่างกายมันจะไม่เป็นใจนัก แต่เธอก็ต้องทน แพทตี้เลือกที่จะนั่งขวางประตูห้องเอาไว้เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะโผล่มาตอนไหน

บรืนนนนน

เสียงรถที่ขับออกไปจากบ้านมันคือสัญญาณที่ดีสำหรับเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอจะชะล่าใจไม่ได้ เธอจึงจำเป็นต้องนั่งขวางประตูไว้ดังเดิม....

"แพท... เราอยู่หน้าบ้านแล้ว" น้ำขิงส่งข้อความมาในแอพสีเขียวทันทีที่เธอมาถึง

"ได้ๆเราจะรีบลงไปนะ" รีบของเธอแต่มันอาจจะช้าสำหรับน้ำขิงก็ได้....

น้ำขิงนั่งรอในรถของเธอ นานๆเธอจะเอามันออกมาขับและวันนี้เธอได้เอามันออกมารับแพทตี้ด้วย...

5นาทีผ่านไป น้ำขิงก็ยังไม่เห็นแพทตี้ออกมาเลย.. เธอจึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาอีกแต่แพทตี้ก็ไม่รับ น้ำขิงจึงเลือกที่จะลงมาจากรถเพื่อที่จะดูว่าเธอมาถูกบ้าน....

0___0

แพทตี้!!!!

น้ำขิงถึงกับตกใจ เพราะสภาพของแพทตี้....

"แพทตี้... แพทตี้เป็นอะไร..." น้ำขิงถึงกับเสียงสั่น เธอรีบวิ่งไปยังประตูรั้วแล้วก็รีบเปิดประตูเหล็กบานเล็กนั้นออกมาอย่างรวดเร็ว

¥___¥

"น้ำขิงพาเราไปจากที่นี่ที ตอนนี้เลย เดี๋ยวนี้เลยนะ " แพทตี้ขอร้องให้น้ำขิงรีบพาเธอไปจากที่นี่ทันที...

น้ำขิงไม่รอช้าเธอรีบเขาไปพยุงร่างของแพทตี้ทันที ด้วยความตัวเล็กของสองสาวมันเลยทำให้ทุกอย่างดูค่อนข้างทุลักทุเลเอามากๆ น้ำรีบขับรถพาแพทตี้ไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เธอเลือกที่จะไม่ในใจเสียงโวยวายหรือขอร้องของแพทตี้

" น้ำขิงเราไม่เป็นไรจริงๆไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก เราไม่เป็นไรจริงๆนะ ดูสิแค่นี้เองอู้ยยย" แพทตี้ขยายามยกแขนโชว์ว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ แต่แขนเจ้ากรรมก็ไม่เล่นกับเธอด้วยน่ะสิ

" หยุดเดี๋ยวนี้นะแพทตี้ ขิงจะตีแพทตี้จริงๆด้วยถ้าไม่หยุด ไม่ว่ายังไงแพทต้องไปโรงพยาบาล เรื่องราวเป็นมายังไงเราจะยังไม่ถาม แต่เรื่องไปโรงพยาบาลแพทต้องไป แล้วก็เดี๋ยวนี้ด้วย"

น้ำขิงใชเวลาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เธอยังจะไม่ถามเซ้าซี้แพทตี้ แต่เธออยากรู้ว่าตอนนี้แพทตี้เป็นยังไงมากกว่า.....

สองสาวออกมานั่งรอที่เก้าอี้เพื่อรอรับยา แพทตี้ได้แต่ถอนหายใจใส่แพทตี้ พร้อมกับทำท่าแง่งอนใส่แพทตี้อยู่ตลอดเวลา

" ขิงจ๋า.. เดี๋ยวแพทเล่าให้ฟังนะ แต่เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ แพทไม่ชอบโรงพยาบาลไม่ชอบเลย ไม่ชอบถึงขั้นเกลียดเลยและ น๊ะๆ เราไปกันเถอะ...." แพทรีบขอร้องให้น้ำขิงพาเธออกไปจากที่นี่ทันที เธอกลัวน่ะใช่ กลัวว่าคุณเอกดนัยจะเริ่มสงสัยแล้วออกตามหาเธอ แต่เอ๊ะ.. เขาจะออกตามหาเธอทำไมกัน ในเมื่อเขาออกจะเกลียดเธอขนาดนี้ เขาอาจจะฉลองกันอยู่ก็ได้ที่เธอออกไปจากชีวิตเขาได้สักที...

" ก็ได้ แต่แพทต้องเล่าให้ขิงฟังหมดทุกอย่างนะ ห้ามโกหกด้วย ไม่งั้นขิงโป้งจริงๆด้วย..." ใครมันจะไปโกรธได้นานล่ะ ดูสิตัวก็เล็กนิดเดียวแล้วตอนนี้ตามตัวก็เต็มไปด้วยรอยรั่ว รอยปะบนหัว พันที่แขน ดามที่ขา.... เห้อ.... ไปโดนอะไรมานะยัยคนนี้ จะทำให้เธอเป็นห่วงไปถึงไหนเนี่ย

น้ำขิงขับรถของเธอมายังบ้านหลังเล็กแต่!!! อยู่ในพื้นที่ของหมู่บ้านคนรวย เธอขับเข้ามาอย่างสบายๆ ไม่มีการขอตรวจบัตรหรือตรวจค้นอะไรทั้งสิ้น

" ขิง... ขิงมีอะไรจะเล่าให้ฟังไหม? " แพทตี้ถึงกับหรี่ตามองเพื่อที่จะทำให้น้ำขิงแสดงอาการเลิ่กลั่ก แต่น้ำขิงไม่มีทีท่าอะไรเลยสักนิด

ยัยบ้องเอ้ย... เหมือนกับจะกลัว ดูทำท่าเข้า เหมือนกับเจ้าแมวตัวน้อยๆขู่ฟ่อๆ หึ๊ย... น่ารักอ่ะ

"ก็ไม่มีอะไรนี้ อยากรู้ที่รักก็ถามสิคะ" น้ำยิงยิ้มให้แพทตี้อย่างประจบประแจง เธอไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังน่ะสิ

เมื่อสองสาวมาถึงบ้านหลังเล็กของน้ำขิง เพียงแค่น้ำขิงกดรีโมทเพื่อเลื่อนประตูบ้าน ก็มีหญิงอายุอานามไม่น่าจะเกิน50ปี วิ่งออกมาดูทันที

" ป้าแมวค่ะ นี่เพื่อนขิงเองค่ะ เขามีปัญหาหนีออกจากบ้านมา ป้าแมวช่วยสงสารให้ข้าวให้น้ำเขาด้วยนะคะ กินไม่เยอะ อาหารเม็ดอาหารเปียกกินได้หมด ใช่ไหมคะแพทตี้ที่รัก" น้ำขิงหันไปบอกป้าแม่บ้านคนสนิทที่คุณป๊าให้มาอยู่เป็นเพื่อนทันที

" ขิง เราไม่ใช่มะ....แมวนะ แล้วเราก็ไม่ได้หนีออกจากบ้านด้วย..หึ.." รึเปล่า? เธอไม่ได้หนีออกจากบ้านรึเปล่านะ แต่ที่แน่ๆ ที่นั่นไม่ใช่บ้านของเธอ งั้นไม่นับ

' ได้ค่ะๆ เชิญเข้ามาเลยคะคุณแพทตี้เดี๋ยวป้าจะขุนเอ้ย เลี้ยงอุ๊ย ดูค่ะ ดูแลให้เป็นอย่างดีเลย...' ป้าแมวผู้ที่เป็นคนอารมณ์ดี ก็แอบแซวไปเรื่อย