แพทตี้ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เพียงแค่เธอมาถึงหน้าหมู่บ้านของน้ำขิงเธอก็เห็นพี่ครามมายืนรออยู่ และเพียงแค่เธอก้าวลงมาจากแท็กซี่ พี่ครามก็รีบถลาตัวมากอดเธอเอาไว้แนบอกทันที....
" ไม่เป็นไรแล้ว.. ไม่เป็นไร.. ยัยน้องโทรมาบอกพี่แล้ว... เรารีบไปกันเถอะ... ไม่ต้องกลัวไปอยู่กับพี่นะ จะไม่มีใครรู้นอกจากยัยน้อง... เราไปกันเถอะ พี่รับรองว่าที่ที่เราจะไปมันปลอดภัย..." ครามถึงกับสงสารแพทตี้ทันทีที่เห็นสภาพของสาวน้อย... ใบหน้าที่ดูก็รู้ว่าถูกทำร้ายมาโดยการถูกตบ แต่ใครตบนั้นเขาไม่รู้เลย.. และรอยแดงๆที่บริเวณคออีก... รอบนี้เหมือนว่าแพทจะผอมไปกว่าครั้งก่อนที่เห็นอีก...
" ฮึก.... แพทขอโทรหาพ่อก่อนจะได้ไหมคะ...." เธอเป็นห่วงพ่อของเธอมากถ้าเธอไปอยู่ไกลๆใครจะคอยดูแลท่าน แล้วถ้าคุณลุงภพกูลรู้เข้า... ท่านจะยกเลิกคนมาคอยดูแลพ่อของเธอรึเปล่า....
" ขึ้นรถก่อนๆ เราต้องรีบไป ไปโทรในรถก็ได้..." ครามต้องรีบพาแ
