บ่วงรักพ่ายใจ

ตอนที่ 1/2 จูบ

‘ที่ฉันเดินออกมา เพราะคุณไม่ขอฉันแต่งงานตามสัญญา คุณลืมฉันและไปหาเขา วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะมานั่งเศร้าคิดถึงคุณ ฉันจะดูแลหัวใจตัวเองให้กลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง ขอบคุณทุกอย่างนะดาร์ลิ่ง’

เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ทิ้งตัวลงนอน ทว่าก่อนที่เธอจะหลับตากลับมีภาพของผู้ชายคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ซึ่งก็คือคนที่เธอจะได้เจอในวันพรุ่งนี้ เพียงการพบกันวันแรกก็ทำเอาใจดวงน้อยของเธอหวั่นไหว

แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบใบหน้านวลของวรารีที่นอนขดอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับแสงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงสิบนาทีแล้ว ใช่แล้ว! เธอดันลืมนัดของธาวินไปเสียสนิท

คิดได้ดังนั้นร่างบางก็รีบวิ่งตรงปรี่มาที่สวนหลังบ้านในทันที เมื่อวานเธอเผลอนั่งเล่นเพลินจนลืมวางนามบัตรของเขาเอาไว้บนโต๊ะ วรารีก้มๆ เงยๆ หานามบัตรใบเล็กซึ่งตอนนี้มันได้หายไปแล้ว

“หานี่อยู่รึเปล่าครับ” เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง เขายื่นกระดาษใบเล็กมาตรงหน้าของเธอ วรารีเพ่งมองอย่างตั้งใจ เมื่อนึกออกก็ถึงกับหน้าเจื่อนในทันที

“นะ...นามบัตรของคุณ”

“ครับ” พูดจบธาวินก็ยัดกระดาษใบเล็กใส่ในมือของเธอ “ไม่อยากได้เหรอครับ” เขาถามต่อ

“เปล่าค่ะ ขอโทษนะคะ คือพิมลืมไว้ ขอโทษจริงๆ ค่ะ”

“ฮ่าๆ ผมล้อเล่นครับ ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ผมว่าสภาพของคุณในตอนนี้ไม่สมควรออกไปข้างนอกนะครับ” ธาวินพูดอย่างเดียวไม่พอ สายตาของชายหนุ่มยังไล่มองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะตอนนี้เธอใส่เพียงชุดนอนตัวบางคลุมไหลเนียนเท่านั้น

“อุ้ย!” วรารีรีบเอามือมาปิดหน้าอกของตัวเองทันที เมื่อรู้สึกว่าสายตาของเขาหยุดมองตรงส่วนนี้ของเธอนานเกินไปแล้ว

“ฮ่าๆ อย่าถือสาเลยครับ เดี๋ยวคุณก็ชินเอง”

“คะ?” วรารีถามเพื่อให้เขาพูดซ้ำอีกครั้ง ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายกำลังจะบอกอะไรเธอกันแน่

“เอาเป็นว่าไปอาบน้ำเถอะครับ อยู่ตรงนี้นานๆ อันตรายนะครับ” ธาวินพูดพลางก้าวเท้าเขยิบเข้ามาใกล้หญิงสาวอีกนิด ทำให้ระยะห่างระว่างคนทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เมตร

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” ร่างบางรีบเบียงตัวหลบสายตาที่แสนร้อนแรงคู่นั้น ก่อนจะก้มหน้ารีบเดินจากไปในทันที เล่นเอาธาวินอดขำไม่ได้กับความน่ารักของเธอ

หลังจากนั้นธาวินก็เดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาบริเวณห้องรับแขก วันนี้บ้านเงียบมากๆ สงสัยธีภพคงจะออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว นั่นก็แปลว่าตอนนี้มีแค่แมวน้อยกับเสือร้ายอยู่ในบ้านแค่สองคน

“หึๆ” ธาวินหยักยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนที่สมองของชายหนุ่มจะแอบคิดเรื่องใต้สะดือ วินาทีต่อมาร่างสูงรีบสาวเท้ายาวๆ ไปที่ห้องของวรารี และเป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวพลันเปิดประตูห้องออกมาพอดี

“คุณเจส!” วรารีเผลอขึ้นเสียงด้วยความตกใจ อยู่ๆ เขาเข้ามาอยู่หน้าห้องของเธอได้ยังไง ห้องน้ำข้างล่างก็ใช้ได้แล้วนี่

“เอ่อ..” ธาวินถึงกับทำอะไรไม่ถูกเพราะโป๊ะแตก “คือว่าผมเหมือนจะลืมของไว้ในห้องน้ำวันนั้นน่ะ เลยกะว่าจะมาถามซะหน่อย” ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะพูดตะกุกตะกักไปซะหน่อย แต่วรารีกลับไม่เอะใจเลยสักนิด

“ไม่เห็นมีนะคะ คุณเจสลองไปหาดูก็ได้ค่ะ” พูดจบร่างบางก็หลีกทางให้เขาเดินเข้ามาในห้องนอน ในขณะที่ธาวินกำลังจะก้าวเข้ามาในห้อง แขนแกร่งก็เฉียดกับต้นแขนของหญิงสาวเบาๆ ชายหนุ่มถึงกับใจเต้นแรงเพราะนอกจากเนื้อกายจะนิ่มน่าจับแล้ว กลิ่นกายของเธอช่างหอมหวนเหลือเกิน

“คุณจะดื่มกาแฟไหมคะ?” วรารีพูดพร้อมกับเดินออกมาพ้นขอบประตู เพราะเหมือนมีรังสีอันตรายกำลังสาดมาที่ตัวเธออยู่เงียบๆ

“ผมอยากดื่มอย่างอื่นมากกว่าครับ” ธาวินหันกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองดวงตากลมโตอยู่นาน ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ใบหน้าเนียนช้าๆ ทำให้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจของอีกฝ่ายได้ ถ้าเขาขยับเข้ามาใกล้เธออีกนิดคงได้สัมผัสกลีบปากบางคู่นั้นแน่ๆ ธาวินหลับตาพริ้มพลางดมกลิ่นกายสาวอย่างเคลิบเคลิ้ม

เหมือนเวลาถูกหยุดไปชั่วขณะ ทั้งคู่หยุดอยู่ในท่าเดิมดังถูกมนต์สะกด ราวกับตกอยู่ในห้วงเสน่หา ความจริงแล้วธาวินอยากสัมผัสกับริมฝีปากบางแทบคลั่ง ทว่าระหว่างเธอกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน มันเป็นเรื่องที่ผิดมากหากเขาจะทำอะไรเกินเลยกับเพื่อนร่วมงาน เขายอมรับว่าวรารีเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากคนหนึ่ง จึงไม่แปลกที่เขาอย่างจะครอบครองเธอ

ครืดดด

วินาทีต่อมาเสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้น ร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยงจนเผลอโน้มกายไปข้างหน้า เป็นผลให้ริมฝีปากบางประกบกับริมฝีปากหยักสวยของธาวินโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอกำลังจะถอยกลับและเอ่ยปากขอโทษเขา ทว่าร่างบางกลับถูกดันกลับมาด้วยมือหนาของธาวินก่อนจะโอบเอวเธอไว้แน่น และก่อนที่จะมีเสียงเล็ดลอดใดๆ ออกมา ริมฝีปากบางก็ถูกกลืนกินไปเสียแล้ว

ธาวินเลื่อนมือต่ำลงและหยุดอยู่ที่เอวบางของวรารี เขาออกแรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถดันกายเธอให้แนบชิดกับเขามากขึ้น มือเล็กของวราทุบไปที่อกแกร่งรัวๆ พยายามปัดป้องทุกวิถีทาง ทว่าแรงของเธอกลับไม่มีผลใดๆ เลยสำหรับเสือร้ายอย่างธาวิน ลิ้นสากร้อนยังคงตักตวงเลียกลีบปากบางอย่างช้าๆ ทั้งที่ภายในกายของเขากลับร้อนเป็นไฟ

“อื้อ...” เมื่อหญิงสาวสิ้นแรง ธาวินก็เปล่งเสียงอย่างชอบใจ แมวน้อยตัวนี้ยอมสยบให้เขาแต่โดยดี ริมฝีปากบางถูกบดและกลืนกินจนชุ่มฉ่ำไปหมด ลิ้นสากร้อนเลียบริเวณกลีบปากบางเบาๆ ก่อนจะออกแรงชอนไชเข้าไปในโพลงปากบางอย่างเอาแต่ใจ วรารีเผลอเผยอปากนิดๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่รอช้าลิ้นสากรีบชอนไชสำรวจความหวานล้ำในทันที

มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุข เขาเลื่อนมือขึ้นจากเอวจนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าอกสวยได้รูป แต่ก่อนที่ธาวินจะได้บดคลึงอกอิ่มอย่างใจอยาก ชายหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อหยาดน้ำใสๆ กำลังไหลรินอาบแก้มเนียน

“คุณร้องไห้” ธาวินรีบผละตัวออกห่าง ก่อนจะจ้องมองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำให้ใครต้องเสียน้ำตาเพราะความต้องการของตัวเอง ผู้หญิงทุกคนยอมสยบและมีความสุขที่ได้ทำเช่นนี้กับเขา แต่เธอคนนี้กลับตรงกันข้าม นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ธาวินรู้สึกว่าตัวเองแย่จนไม่น่าให้อภัย

“คุณจะดื่มกาแฟอยู่ไหมคะ” วรารีพูดโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่าย เธอรีบเปลี่ยนบทสนทนาเพราะไม่อยากจะเอ่ยถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไป

“คุณ...” ธาวินพูดพลางเอื้อมไปจับแขนอีกฝ่าย “ผมขอโทษ” ชายหนุ่มเปล่งเสียงอย่างแผ่วเบา มือหนากระชับแขนของหญิงสาวแน่นด้วยความรู้สึกผิด

“ฉันจะไปเตรียมกาแฟไว้ให้นะคะ” พอพูดจบร่างบางก็รีบเดินออกจากห้องในทันที ปล่อยให้ธาวินจมอยู่กับความรู้สึกผิดนั้นเพียงคนเดียว