ฉันใช้เวลาถึงสี่สิบนาทีกว่าจะมาถึงแล็บ นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสองทุ่มกว่า ฉันหอบหิ้วถุงสองสามถุงเต็มสองมือเดินเข้ามาด้านใน ทุกคนหันมองเป็นตาเดียว สีหน้าของแต่ละคนดูอิดโรยอย่างมาก แตกต่างจากตอนไปเที่ยวลิบลับ
“สวัสดีทุกคน ฉันแวะเอาของว่างรอบดึกมาฝาก”
“ราชินีมาโปรดอีกแล้ววว” มารีพุ่งมาหาฉันเป็นคนแรก เธอแทบจะกระโดดกอดฉันเลย ตั้งแต่ไปเที่ยวด้วยกัน ฉันก็เริ่มสนิทกับคนในทีมของเดย์มากขึ้น
“เดี๋ยวฉันเอาไปใส่จานให้นะ” ฉันยิ้มให้มารี เธอโบกมือพัลวันแล้วเข้ามาแย่งถุงไปถือแทน
“ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวฉันทำเอง แค่เธอซื้อมาฝากก็เกรงใจจะแย่แล้ว เธอนั่งพักตรงนี้เถอะ” เธอพาฉันมานั่งที่โซฟาก่อนเดินหายไปทางฉากกั้นด้านหลังห้อง เดย์เดินมานั่งลงข้างแล้วพิงศีรษะกับไหล่ของฉันท่าทางเหนื่อยอ่อนโดยไม่แคร์สายตาคนอื่นในห้องสักนิด
“คิดถึงเธอจังเลย”
ฉันเอียงหน้ามองแฟนตัวเอง ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาซูบผอมเหมือนคนอดนอนมาหลายวัน งา
