‘พวกเรารีบหนีกันเถอะ’ จายากระซิบพลางดึงชายเสื้อนักเรียนของฉันด้วยความหวาดกลัว ฉันมองไปทางตึกเรียนซึ่งตอนนี้ร้างราผู้คนเพราะเลิกเรียนไปนานแล้ว แถมบริเวณนี้ไม่ค่อยมีนักเรียนนิยมมาด้วย
‘จารีบหนีไปก่อน เดี๋ยวพี่หาทางถ่วงเวลาให้’ ฉันกวาดสายตาอย่างระแวดระวังพลางดึงมือเล็กออกจากชายเสื้อ
‘แล้วพี่พราวล่ะ?’
‘ไม่ต้องห่วงพี่ จารีบไปตามคนมาช่วยก่อน…’ ฉันพูดยังไม่ทันจบ ร่างของจายาถูกผู้ชายคนหนึ่งตรงเข้ามากระชากออกห่างไป ก่อนตัวฉันจะถูกใครอีกคนคว้าไหล่เช่นกัน ฉันหันกลับไปผลักพวกมันอย่างขัดขืนสุดแรง เสียงจายากรีดร้องและพยายามต่อสู้ดังเข้ามาในหู ‘จา!’
วินาทีนั้นทุกอย่างรอบตัวชุลมุนไปหมด ฉันถูกผู้ชายหลายคนกระชากแขนไปมา พอขัดขืนพวกมันมาก ๆ ก็ถูกตบเข้าที่ใบหน้า ความเจ็บชาข้างแก้มเรียกหยดน้ำตาซึม จายาถูกต่อยเข้าที่ท้องและหมดสติไป ฉันพยายามจะวิ่งเข้าไปหาเธอ แต่ถูกกระชากเอาไว้และโดนต่อยท้องเช่นกัน
ความจุกเส
