EP.14 #แผลเป็น
1051 Words
“ฉันลืมมันไปหมดแล้ว ทั้งนาย ทั้งอดีตนั่น ฉันลืมมันไปแล้ว เพราะงั้นอย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้นอีก”
“…” สิบทิศนิ่งเงียบ เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่จ้องตาฉันด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา
ฉันตัดสินใจเดินหนีออกมาจากห้องนั้น สวนทางกับเดย์ที่กำลังถือกล่องพยาบาลมา เขาทำหน้าแปลกใจก่อนหลุบตามองแผลตรงขาฉันด้วยแววตากังวล
“จะไปไหน ทำไมไม่รอทำแผลก่อน”
“แผลนิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องทำก็ได้” ฉันปรับสีหน้าให้เป็นปกติพลางยิ้มตอบ เดย์มองสายตาดุ จูงมือฉันมานั่งเก้าอี้ตรงโถงทางเดิน
“ทำไมดื้อแบบนี้” เขาเริ่มบ่น ขณะมือจัดแจงหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกจากกล่อง “ไม่รู้เหรอว่าแผลนิดเดียวก็สามารถทิ้งรอยแผลเป็นไว้ได้น่ะ”
นั่นสินะ… แผลเพียงนิดเดียวก็สามารถทิ้งรอยแผลเป็นที่ไม่มีวันจางหายไว้ได้ตลอดชีวิต
แผลเป็นที่ต่อให้พยายามลบอย่างไรก็ไม่มีทางลบได้
“เสร็จแล้ว เจ็บไหม?” เดย์ทำแผลให้ฉันเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันแทบไม่รู้สึกเลย ไม่สิ ต้องพูดว่าไม่ได้ใส่ใจจะมองเลยด้วยซ้ำ
“ขอบใจนะเดย์”
“ขอบใจอะไรกัน เธอเป็นแฟนฉันนะ ไม่ดูแลแฟนแล้วจะให้ไปดูแลใครล่ะ”
เขาเอาใจใส่ฉันเสมอเลย ตลอดสามเดือนที่เราคบกัน เดย์ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจมาก เขาเข้ามาเติมเต็มช่องว่างบางอย่างในชีวิตฉันที่ขาดหายไป เพราะแบบนี้ละมั้งฉันถึงมีความคิดเห็นแก่ตัว
เพราะฉันกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง ฉันถึงเหนี่ยวรั้งเดย์เอาไว้ข้างกาย แม้ว่าฉันจะรู้สึกดีกับเขามาก ๆ แต่ความรู้สึกดีกับความรู้สึกรักมันต่างกัน
ฉันรู้สึกดีกับเขา แต่ไม่ได้รักเขา…
ฉันมันเห็นแก่ตัวสิ้นดี
“อ้าว มึงจะไปไหนไอ้สิบ”
ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด เงยหน้ามองไปทางหน้าห้องปฏิบัติการ ร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเขาออกมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเม้มปาก หลุบสายตาหนีจากดวงตาคมเข้มคู่นั้น
“สูบบุหรี่” ฉันได้ยินเขาตอบสั้น ๆ ก่อนเดินผ่านพวกเราไป เดย์เกาหัวเล็กน้อยมองตามหลังเพื่อนรัก
“กูบอกแม่บ้านแล้วนะ เดี๋ยวเขามาทำความสะอาดให้” เขาเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องก่อนตะโกนเรียกสิบทิศเอาไว้ “กูฝากเก็บกล่องนี่หน่อยดิ ทางผ่านมึงพอดี”
สิบทิศไม่พูดอะไร เขาเพียงหลุบตามองแผลที่ขาของฉันชั่วครู่ ก่อนยื่นมือรับกล่องแล้วหันหลังกลับเดินจากไป
“ท่าทางมันอารมณ์ไม่ค่อยดีแฮะ” เดย์บ่นพึมพำ พอเห็นว่าฉันมองตามหลังสิบทิศอยู่ เขาก็รีบพูดต่อ “ไม่ต้องคิดมากนะควีน มันไม่ได้โกรธเธอหรอก”
“โกรธฉันงั้นเหรอ…” ฉันทวนคำงุนงง
“เธอกลัวมันจะโกรธเรื่องทำแก้วแตกใช่ไหมล่ะ” เขาหมายถึงเรื่องนั้นหรอกเหรอ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันรู้จักไอ้สิบดี ท่าทางแบบนั้นมันแค่หงุดหงิดน่ะ มันไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจเธอหรอก”
เดย์กลัวว่าฉันจะคิดมากเรื่องสิบทิศงั้นสินะ เขาคงจะสนิทกับสิบทิศมาก ถึงขนาดกลัวว่าฉันจะเข้าใจสิบทิศผิด
“นายสนิทกับเขามากเลยเหรอ” แอบตกใจตัวเองที่เผลอถามออกไปแบบนั้น ทั้งที่ผ่านมาฉันไม่เคยถามเรื่องเพื่อนของเดย์เลย
“กับไอ้สิบน่ะเหรอ อืม ก็สนิทกันมากนะ จะเรียกว่าสนิทที่สุดในทีมเลยก็ว่าได้” เดย์นั่งลงด้านข้างฉัน เขาเผยรอยยิ้มบาง ๆ มุมปากยามพูดถึงสิบทิศ “สมัยฉันอยู่เฟรชชี่ ฉันค่อนข้างเกเรนิดหน่อยน่ะ”
“นายเคยเป็นเด็กเกเรด้วยสินะ”
“โถ่ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นนะควีน” เดย์หัวเราะแห้ง ๆ “แต่ก็เกเรแหละ ฉันโดดเรียนบ่อยมากเลย สุดท้ายเกือบจะไม่ได้สอบ โชคดีที่บังเอิญฉันได้อยู่ทีมเดียวกับไอ้สิบ ตอนนั้นมันเก่งมาก ๆ เลยนะ เป็นแค่เด็กปีหนึ่งแท้ ๆ แต่กลับเขียนสูตรยาก ๆ ออกมาได้ เพราะได้ไอ้สิบมาช่วย โปรเจ็กต์นั้นเลยผ่านฉลุย ตั้งแต่นั้นมาฉันก็อยู่ทีมเดียวกับมันมาตลอด”
“งั้นเหรอ…” บอกตามตรง ฉันไม่แปลกใจกับความอัจฉริยะของสิบทิศสักนิด เพราะเขาเก่งแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาชอบประดิษฐ์นั่นนี่อยู่ตลอด โดยเฉพาะของเล่นหน้าตาแปลก ๆ
“จริงสิ ไอ้สิบมันชอบประดิษฐ์ของเล่นด้วยนะ” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ เดย์พูดตรงกับใจฉันคิด รู้สึกร้อนตัวอย่างบอกไม่ถูก “เอาไว้ว่าง ๆ จะพาไปดูที่บ้านมัน ของเล่นเจ๋ง ๆ ก็มี แต่แบบน่าสยองก็เยอะอ่ะ”
ฉันรู้ดีเลยล่ะ… เคยเห็นแม้แต่ตอนเขากำลังประดิษฐ์พวกมันด้วย
บ้าจริง… แล้วทำไมฉันต้องไปคิดถึงสิบทิศด้วยนะ เพราะเดย์แท้ ๆ เลยที่เอาแต่พูดถึงเขาไม่หยุด
“แล้วนี่กลับบ้านกันได้เลยไหม หรือนายต้องกลับเข้าแล็บอีก” ฉันตัดบทพาเปลี่ยนเรื่อง ขืนคุยเรื่องสิบทิศมากไปกว่านี้ ฉันคงได้กระอักเลือดตายจริง ๆ แค่คิดว่าถ้าหากวันหนึ่งเดย์รู้เรื่องที่ฉันเคยคบกับสิบทิศมาก่อน แล้วอาจจะทำให้เพื่อนที่สนิทกันมากอย่างพวกเขาต้องผิดใจกัน ฉันก็เครียดจะตายอยู่แล้ว
เดย์จะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะแบบนี้สิบทิศถึงยอมนิ่งเงียบงั้นสินะ เขาเองก็คงไม่อยากผิดใจกับเดย์เหมือนกัน
“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวไอ้สิบมันจัดการที่เหลือเองแหละ เรากลับกันเถอะ” เดย์ลุกขึ้นยืน ส่ายหัวให้ฉันพลางจับมือดึงฉันลุกขึ้นตาม ฉันมองมือของเราสองคนนิ่ง ๆ ความรู้สึกผิดแล่นพล่านในหัวใจ
“อืม เรากลับกันเถอะ”
- Writer
