EP.15 #เพื่อนสนิท
1097 Words
หลายวันต่อมา
“เย็นนี้แกจะไปแล็บเดย์ไหม?”
เสียงใส ๆ จากผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งข้างฉันเรียกสายตาจากเพื่อนคนอื่นในคลาส เพราะใบหน้าหมวย ๆ แสนจิ้มลิ้มบวกกับความขาวโอโม่ทำให้ ‘ชบา’ มักได้รับความสนใจอยู่เสมอ
“อือ ต้องเอาแล็ปท็อปไปคืนเดย์น่ะ เมื่อวานเขาลืมไว้ที่ห้อง”
“โอ๊ย! ไม่ต้องพูดให้คนโสดอย่างฉันอิจฉาตาร้อนก็ได้ป่ะ ฟังแล้วหมั่นไส้ชะมัด” ชบาเบะปากมองบนใส่ เธอหันไปเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนตามฉัน “ถ้างั้นฉันไปด้วยนะ”
“ไปทำไม? เย็นนี้เธอว่างเหรอ?”
ชบาเรียนคนละคณะกับฉัน เธอเรียนเอกเคมี แต่เพราะเราเรียนวิชาเลือกด้วยกันจึงสนิทกันตั้งแต่นั้นมา ชบาเป็นผู้หญิงสวยแต่โลกส่วนตัวสูง หน้าตาเหวี่ยง ๆ แววตาร้าย ๆ ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้ จะมีก็แต่ฉันนี่แหละที่คบกับเธอได้ คงเพราะพวกเรามีนิสัยและบุคลิกคล้าย ๆ กันแหละมั้ง
“ก็ไม่เชิงอ่ะ พอดีฉันต้องค้นคว้าอะไรนิดหน่อยเลยอยากจะขอติดสอยห้อยตามเธอไปที่แล็บของพวกเอก AI ด้วย นะ ๆ ฉันขอไปด้วยนะควีน” มือบางจับต้นแขนฉันเขย่า ๆ ราวกับเด็กน้อย ฉันถอนหายใจปรายตามองเธอ ใครบอกว่ายัยนี่ร้ายกาจไม่น่าเข้าใกล้กันนะ นิสัยเหมือนเด็กสิบขวบแบบนี้เนี่ยนะ
“เข้าใจแล้ว ๆ ไปก็ไป”
“น่ารักอ่ะ!” เธอทำมินิฮาร์ทใส่ฉันพลางขยิบตาหนึ่งที คิดว่ามันน่ารักหรือไง เออ… ก็น่ารักแหละ ถ้าวัดจากอาการปางตายของพวกผู้ชายรอบข้างเราตอนนี้อะนะ
หลังจากเดินข้ามตึกมาหลายตึกด้วยระยะทางหลายร้อยเมตร ในที่สุดฉันกับชบาก็เดินมาถึงหน้าตึกวิศวะคอมพิวเตอร์ ความจริงคณะวิศวกรรมมีหลายตึกมาก อาณาเขตฝั่งนี้แทบจะทั้งแถบเลยก็ว่าได้ที่เป็นของคณะนี้ อาจจะด้วยเพราะเป็นคณะที่จำเป็นต้องมีห้องปฏิบัติการเยอะเป็นพิเศษด้วยล่ะมั้ง
“ไกลเอาเรื่องเหมือนกันนะ เราน่าจะขับรถมา” ชบาบ่นอุบ เธอชวนฉันขับรถมา แต่ฉันเห็นว่ามันไม่ไกลจึงชวนเดินเล่นมาเรื่อย ๆ “แค่นึกว่าต้องเดินกลับไปเอารถที่คณะเราฉันก็จะอ้วกแล้วอ่ะ”
“อย่าบ่นน่า ออกกำลังกายซะบ้างเถอะ จะเป็นหมูอยู่แล้วนะ” ฉันแซะเข้าให้ขณะกดลิฟต์ ชบาทำหน้าตกใจยกสองมือขึ้นปิดปาก
“แรงอ่ะ! ทำไมเธอแรงกับฉันอีกแล้วล่ะควีน ฉันเพื่อนเธอนะ” ชบาทำท่างอแง ฉันถอนหายใจดึงเธอเดินเข้าลิฟต์สวนกับร่างสูงของผู้ชายสองคนที่กำลังเดินออกมา ชบาชะงักกึกเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าหลายสิบเซนต์ ก่อนสีหน้างอแงเมื่อครู่จะบึ้งตึงทันตา ยัยนี่เปลี่ยนสีหน้าไวจนน่านับถือจริง ๆ “วันซวยจริง ๆ”
“เหอะ! เธอทักคนอื่นแบบนี้?” ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่ฉันไม่รู้จักและไม่เคยเห็นตอบโต้กลับแทบจะทันที
“ใครทักนาย สำคัญตัวผิดหรือเปล่า?” ชบายืนกอดอกเชิดหน้ามองเขาด้วยสีหน้าเย็นชาซึ่งเป็นสีหน้าปกติของยัยนี่เวลาคุยกับคนอื่น
“โอ้โห… ปากเธอนี่นะ…” เขากัดกรามแน่นเหมือนมันเขี้ยวยัยตัวเล็กเต็มที แถมยังเอามือจับประตูลิฟต์ไว้ไม่ยอมให้มันปิดด้วย
“มัวทำห่าไรวะไอ้ฉลาม ชักช้า” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังร่างสูง เจ้าของเสียงเดินมาหยุดยืนหน้าประตูลิฟต์ สีหน้าหงุดหงิดของเขาหันมองฉันกับชบาอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก ก่อนจะกลับมาจ้องหน้าฉันใหม่อีกรอบ “อ้าว… แฟนไอ้เดย์นี่”
เขาคือภาคีเพื่อนร่วมทีมของเดย์ เราเคยเจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว ไม่คิดว่าเขาจะจำฉันได้ด้วย
“มึงรู้จักเหรอ?”
“เออ แฟนไอ้เดย์มัน แล้วนี่มึงมีอะไร ไปขวางประตูเขาทำไม?” ภาคีตีมือเพื่อนตัวเองให้หลุดจากการดันประตูลิฟต์ ทำเอาคนถูกตีมือสะดุ้งตกใจ
“ตีกูทำไมเนี่ย! กูจะคุยกับยัยนี่” เขาโวยวายใส่ภาคีแล้วหันกลับมามองชบา ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองไหม แต่แววตาของเขาเหมือนมีประกายบางอย่างฉายชัดอยู่
“ซอรี่นะ แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” ชบาตบปุ่มปิดลิฟต์รัว ๆ ทำให้ประตูลิฟต์เคลื่อนปิดลง ผู้ชายคนนั้นทำท่าจะพุ่งเข้ามาขวางประตูแต่ถูกชบาผลักกลับไป “หมอนี่น่ารำคาญชะมัดเลย!”
“ออกมาคุยกับฉันเลยนะยัยตัวร้าย ไม่งั้นฉันจะยืนขวางอยู่แบบนี้แหละ”
ให้ตายเหอะ ตึกนี้มีลิฟต์แค่ตัวเดียวนะ เขาไม่คิดว่าคนอื่นจะต้องใช้ลิฟต์บ้างหรือไงกัน
“ไปคุยกับเขาก่อนเหอะชบา คุยเสร็จค่อยตามขึ้นไปก็ได้” ฉันตัดจบให้ ชบาหันมาค้อนใส่ทันควัน
“จะบ้าเหรอควีน ฉันเพื่อนเธอนะ ทำไมไล่ให้ไปคุยกับผู้ชายแปลกหน้าง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ” เธอทำเสียงขึ้นจมูกใส่ ฉันกลอกตาเล็กน้อย
“แปลกหน้าสำหรับฉัน แต่ไม่ใช่สำหรับเธอนิ อีกอย่างหมอนี่ก็ดื้อด้านเกินกว่าจะคุยด้วยภาษาคนดี ๆ ได้ด้วยสิ” ฉันปรายตามองผู้ชายร่างสูงที่ยังยืนค้ำประตูลิฟต์อยู่ ดูเหมือนเขาจะชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉันด้วยนะ แต่ใครสนล่ะ?
“ให้ตายเหอะ! นายนี่มัน… น่ารำคาญจริง ๆ เลย!”
สุดท้ายชบาก็เดินตามผู้ชายคนนั้นไป ทิ้งฉันไว้ในลิฟต์คนเดียว
ฉันเดินมาถึงห้องแล็บของเดย์ในที่สุด เปิดประตูเข้ามาเพื่อหวังว่าจะพบกับเขา ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า เดย์ไม่ได้อยู่ในห้อง ฉันหมุนตัวจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสาย ทว่ากลับต้องชะงักเมื่อประตูห้องเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์เดินเข้ามาในห้อง
กลิ่นบุหรี่อบอวลในอากาศไม่ได้ทำให้ฉันอยากจะเมินหน้าหนีเท่าแววตาคมเข้มที่กำลังมองมาด้วยสายตาอ่านยากคู่นั้น
ฉันพลาดจริง ๆ ที่เข้ามาในแล็บคนเดียวแบบนี้ รู้อย่างนี้พาชบาขึ้นมาพร้อมกันด้วยก็ดี
บ้าชะมัด…
- Writer
