วันเวลาผ่านไปเกือบสัปดาห์ หลังคุยสายกับเดย์วันนั้น ฉันก็ยังไม่ได้เจอกับเดย์เลย เราคุยกันผ่านโทรศัพท์และแชทเท่านั้น เขาอ้างว่าที่แล็บงานยุ่ง พอฉันบอกว่าจะไปหาที่แล็บเขาก็ห้ามไว้ คงกลัวว่าฉันจะไปเห็นรอยฟกช้ำของเขานั่นแหละ
“ทำหน้าแบบนั้น คิดถึงไอ้เดย์อยู่หรือไง”
ฉันเลื่อนสายตากลับมามองผู้ชายตรงหน้า สิบทิศมาหาฉันเป็นครั้งแรกหลังจากวันนั้นเช่นกัน เขาหายตัวไปเป็นอาทิตย์ ตอนแรกฉันหลงคิดว่าเขาคงไม่อยากจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันแล้วซะอีก
“ช่วงนี้ที่แล็บยุ่งมากเหรอ”
สิบทิศหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบ ดวงตาคมเหลือบมองคล้ายไม่พอใจกัน
“ที่ถามเพราะเห็นฉันหายไปหรือเพราะไม่ได้เจอไอ้เดย์กันล่ะ”
ฉันชะงักมองสบตาเขานิ่ง ความจริงมันก็ทั้งสองนั่นแหละ แต่ฉันไม่ตอบแบบนั้นแน่
“เพราะเดย์บอกแบบนั้น”
“ฮึ…” เขาทำเสียงหยันในลำคอ ก่อนลุกขึ้นยืนและเดินมาโค้งตัวเท้าแขนบนพนักโซฟาคร่อมตัวฉัน ใบหน้าหล่อเหลาดั่งเทพบุตรซาตานโน้มเข้าม
