EP.18 #ผิดอะไร

1126 Words

‘สิบชอบกินเค้กด้วยเหรอ ดีจัง พราวก็ชอบนะ’ ‘ชอบฉันน่ะเหรอ’ ‘บะ บ้าเหรอ ชอบเค้กต่างหากล่ะ!’ เสียงบทสนทนาในอดีตวนกลับเข้ามาในภาพจำของฉัน ภาพรอยยิ้มของเด็กหนุ่มคนนั้นซ้อนทับกับใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าตอนนี้ ใบหน้าของทั้งคู่คล้ายคลึงกันมาก ต่างกันตรงทรงผมแค่นิดหน่อย เขาไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลย… สิบทิศยังคงเหมือนเดิม คงมีแต่ฉันที่เปลี่ยนไป… “ฉันกลับก่อนดีกว่า” ฉันละสายตาหนีจากใบหน้าหล่อ ๆ ของสิบทิศ คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายและเดินผ่านร่างสูงออกมา แต่มือหนาคว้าแขนเอาไว้แถมยังดึงให้ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ ด้วย “จะหนีอีกแล้วเหรอ” เขากดเสียงต่ำถาม ขยับเข้ามายืนใกล้ฉันมากกว่าเดิม ระยะห่างระหว่างเราลดลงจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากร่างกายเขา กลิ่นนี้… ‘ฉันไม่ชอบใช้น้ำหอม’ ‘ทำไมล่ะ กลิ่นนี้เหมาะกับสิบดีนะ ดูลึกลับแต่ก็น่าหลงใหล’ ‘…’ ‘ว้า เสียดายจัง ของขวัญของพราวไร้ประโยชน์แล้วน่ะสิ’ เสียงบทสนทนาคุ้นเคยลอยเข้ามาในหัวพร้อมภาพของเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนอนหนุนแขนชายหนุ่มคนหนึ่ง ในมือของเธอชูขวดน้ำหอมสีสวยพลางพลิกไปมา สีหน้าแสนเสียดายเพราะชายคนรักไม่ชอบของขวัญที่เธอเตรียมมาให้ ทว่ามือหนากลับคว้าขวดน้ำหอมนั่นไปถือ เธอเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตากลมโต ‘จะเอาไปทิ้งเหรอ’ ‘ทิ้งทำไม’ ‘ก็สิบไม่ใช้น้ำหอมนี่’ ‘ไม่ใช้ไม่ใช่ไม่เอา’ ‘เอ๊ะ’ ‘เธอให้อะไรฉันก็เอาทั้งนั้นแหละ’ นั่นเป็นความน่ารักแบบซึน ๆ จากผู้ชายอย่างเขา ซึ่งมันทำให้ผู้หญิงคนนั้นหัวใจพองโตอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่าไม่กี่วันหลังจากนั้นเธอจะต้องเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหน ฉันกะพริบตาไล่ความสับสนว้าวุ่นใจออกไป ฉันไม่ควรนึกถึงเรื่องในอดีตพวกนั้นอีก ฉันควรจะลืม ๆ มันไปซะ ไม่ควรปล่อยให้มันกลับมามีอิทธิพลต่อหัวใจฉันได้อีก “ปล่อย” “ไม่ ถ้าฉันปล่อย เธอก็หนีไปอีกน่ะสิ” สิบทิศดื้อรั้นไม่เคยเปลี่ยน แรงบีบแขนเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ของเขา ฉันกำมือระงับอารมณ์ตัวเอง ค่อย ๆ ช้อนสายตาขึ้นมองเขา “ฉันไม่ได้หนี” “ที่เธอทำอยู่เขาเรียกว่าหนี” “พอทีเถอะ” ฉันเหนื่อยที่จะต่อล้อต่อเถียงกับสิบทิศแล้ว เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้นี่ เขาไม่เคยเซ้าซี้ ไม่เคยตอแย ไม่เคยรั้งฉันเลยด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้มันอะไร? ทำไมเขาถึงพยายามรื้อฟื้นอดีตไม่จบสิ้นแบบนี้ “เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะสิบ นายไม่เข้าใจเหรอ มันจบไปนานแล้ว มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว นายจะไปอะไรกับมันนักหนา ปล่อยให้มันจบไป ปล่อยให้มันหายไปไม่ได้หรือไง” “ฮึ! แค่เธอพูดว่าจบ แล้วมันจะจบ?” “แล้วนายต้องการอะไร?” ฉันสบตากับเขาอย่างจริงจัง อยากรู้เหมือนกันว่าสิบทิศต้องการอะไรกันแน่ ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที “ตอบมาสิ นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะยอมจบเรื่องนี้สักที” สิบทิศเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยพูดในสิ่งที่โหดร้ายออกมา “เลิกกับไอ้เดย์ซะสิ” ว่าไงนะ… เขาอยากให้ฉันเลิกกับเดย์งั้นเหรอ… ทำไมกัน “เลิกกับมันซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก หนีไปเหมือนที่เธอเคยทำ นั่นเป็นทางเดียวที่ฉันจะยอมจบกับเธอ” “…” “ทำได้ไหมล่ะ” บ้าที่สุด… ที่แท้จุดประสงค์ของสิบทิศก็คือต้องการให้ฉันเลิกกับเดย์งั้นเหรอ เพราะฉันคบกับเดย์ เพื่อนสนิทของเขา มันเลยทำให้เขารู้สึกยอมไม่ได้งั้นสินะ “ทำไมนายเห็นแก่ตัวแบบนี้” ฉันปัดมือสิบทิศออก ก้มหน้ามองพื้น ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันด้านชาไปหมด มันบอกไม่ถูกว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไง แต่ที่เด่นชัดก็คือ ฉันรู้สึกผิดกับเดย์มาก สิบทิศไร้หัวใจเกินไป ความต้องการของเขา ทำร้ายเดย์มากไปแล้ว ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่ เดย์ไม่ได้ทำผิดเลยสักนิด แล้วทำไมฉันต้องเลิกกับเขาเพราะเรื่องนี้ด้วย “ถ้าเธอไม่เลิกกับมัน งั้นฉันจะทำให้มันเลิกกับเธอเอง” “อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ! ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย!” ฉันตวาดเสียงใส่เขา รู้สึกโกรธจนทนไม่ไหว สิบทิศเลวร้ายเกินไปแล้ว “ถ้าไม่อยากให้ฉันทำ เธอก็เลิกกับมันซะสิ” สิบทิศยังคงยืนยันคำเดิม เขาทั้งเอาแต่ใจตัวเอง ทั้งเผด็จการ ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด “เดย์ไม่ผิดอะไรสักหน่อย จะให้ฉันเลิกกับเขาได้ยังไง” “แล้วตอนนั้นฉันผิดอะไรวะ ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป?!” ฉันสะอึกกับคำถามที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธของสิบทิศ เขายังคิดว่าฉันเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปอีกงั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่เขา… ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายทำร้ายฉันก่อนแท้ ๆ! . . . สมัยที่ฉันเรียนมัธยม สิบทิศเป็นคนดังของโรงเรียน เขาฮอตมากในหมู่สาว ๆ แต่เขาไม่ค่อยสนใจใคร เขาเป็นอัจฉริยะ เป็นเด็กเรียนดี ไอคิวสูง ทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูลล้วนเพอร์เฟกต์ เขาเป็นชายในฝันของสาว ๆ ทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน วันหนึ่งฉันบังเอิญพบกับเขาบนดาดฟ้าของตึกเรียน ฉันแอบมานอนหลับเพราะเบื่อหน่ายกับวิชาเรียน สิบทิศบังแดดให้ฉันที่กำลังหลับ เขาทำแบบนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้จนกระทั่งฉันลืมตาตื่น ฉันรู้จักเขา รู้ว่าเขาคือใคร และรู้ด้วยว่าเขามีแฟนคลับเยอะแค่ไหน เพราะไม่อยากมีปัญหา ฉันจึงเลือกที่จะไม่พูดจากับเขาและเดินหนีออกมา วันต่อมา ฉันได้เจอสิบทิศบนดาดฟ้าอีกครั้ง คราวนี้เขามาถึงก่อนฉัน ตอนแรกฉันจะเดินหนี แต่ถูกเขาเรียกรั้งเอาไว้ สิบทิศรู้จักชื่อของฉันด้วย นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกใจเต้นกับใครสักคน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more