EP.20 #ใจอ่อน

1130 Words

หลังจากวันนั้นฉันจำไม่ค่อยได้ว่าออกมาจากห้องแล็บนั้นได้ยังไง รู้แค่ว่ากว่าจะกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปเย็นย่ำมากแล้ว เดย์โทรหาฉันหลายสาย แต่ฉันไม่ได้รับสายเขา เพราะในหัวมัวแต่คิดเรื่องของสิบทิศไม่หยุด ผู้ชายคนนั้นคิดจะทำเรื่องไม่ดีแน่ ๆ นั่นไม่ใช่แค่คำขู่ ฉันรู้ว่าสิบทิศพูดจริงทำจริงแน่ ทางเดียวที่จะจบเรื่องบ้าบอนั่นได้ก็คือการที่ฉันไม่ไปให้เขาเห็นหน้าอีก “ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นเธอไปที่แล็บเดย์เลยอ่ะ ฉันกะว่าจะตามไปด้วยสักหน่อย” ชบาเท้าคางเอียงคอมองฉันตาปริบ ๆ เรากำลังนั่งรออาหารอยู่ในร้านอาหารข้างตึกคณะนิเทศฯ ยัยนี่แวะมาหาฉันเพราะต้องการถามเรื่องนี้สินะ “ฉันไม่ค่อยว่างน่ะ” “อย่ามาโกหก ช่วงนี้เธอแทบไม่รับงานเลยเหอะควีน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทะเลาะกันเหรอ?” “นั่นดิ ไม่ค่อยเห็นหมอนั่นมารับเธอด้วย” แก้วน้ำถูกวางลงบนโต๊ะ ‘ไทเกอร์’ เพื่อนสนิทของชบาเป็นคนนำมาวางให้เราทั้งคู่ ฉันสนิทกับไทเกอร์พอสมควร แต่ไม่เท่าชบา เพราะทั้งสองคนเรียนเอกเดียวกันเลยสนิทกันมากกว่าฉัน ไทเกอร์เป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยเหมือนผู้ชาย ฉันหมายถึงนิสัยนะ เขาไม่ได้เบี่ยงเบนทางเพศหรืออะไร เป็นผู้ชายทั้งแท่งนี่แหละ เป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทกับฉันและชบาได้อย่างสนิทใจ “ไม่ได้ทะเลาะกันจริง ๆ ฉันแค่ไม่อยากไปที่แล็บเขาเฉย ๆ” ฉันตอบปัด ๆ ดึงจานข้าวเข้ามาตักทาน ชบาส่งสายตาจับผิดกับไทเกอร์ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรต่อ กระทั่งทานเสร็จ “แล้วพวกฉันจะค้นคว้าพวกเอก AI ยังไงล่ะเนี่ย กะว่าจะใช้เส้นเธอเข้าไปในแล็บพวกนั้นสักหน่อย เฮ้อ” ชบาถอนหายใจแรง ๆ “พวกเธอเรียนเอกเคมีไม่ใช่เหรอ มันเกี่ยวอะไรกับพวก AI ล่ะ” “ไม่เกี่ยวก็เหมือนเกี่ยวนะ เพราะยุคสมัยนี้ระบบเอไอมันแทรกซึมอยู่ทุกพื้นที่ แล้วกระบวนการทางความคิดของพวกเด็กเอไอก็ไม่ค่อยเหมือนคนปกติทั่วไปด้วย” ไทเกอร์อธิบายยาวเหยียดโดยมีชบาพยักหน้าสมทบ “คนพวกนี้จะมีความคิดที่ค่อนข้างต่างจากคนปกติ เปรียบเหมือนสสารที่น่าค้นคว้ากว่าคนทั่วไป พูดไปเธออาจจะงง” “จะบอกว่าเด็กนิเทศอย่างฉันไม่น่าศึกษาค้นคว้าเท่าพวกเขาสินะ” ฉันแกล้งแซวหน้าตาย “แหม ไม่ขนาดนั้น แต่มันก็ถูก” “ชิ” ฉันเบะปากหมั่นไส้ใส่ชบา ยัยนั่นยักยิ้มกวนประสาท บอกตามตรง คบกับพวกเด็กวิทย์นี่เหมือนฉันเป็นคนโง่กว่าทุกทีเลยสิน่า “สรุปคือเธอจะไปแล็บเดย์เมื่อไหร่ พวกฉันอยากจะขอตามไปด้วย” “ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ไปที่แล็บของเดย์อีก” ฉันพูดซ้ำยืนยันคำตอบเดิม “โถ่ อย่ารีบตอบแบบนั้นสิ พวกฉันขอแค่ครั้งเดียวก็ได้ นะ ๆ” ชบาทำตาวิ้งค์ ๆ ใส่อย่างอ้อนวอน คิดว่ามันน่ารักนักเหรอ? เออ… ก็น่ารักแหละ ฉันมองชบาสลับกับไทเกอร์ด้วยสายตาเหนื่อยใจ สุดท้ายก็ใจอ่อนจนได้สิน่า “โอเค ๆ ฉันจะลองโทรถามเดย์ให้แล้วกันนะ” ฉันกดต่อสายหาเดย์ เราไม่ได้เจอกันมาสองวันแล้ว อย่างที่รู้ว่าเดย์ไม่ค่อยว่าง วัน ๆ เขาอยู่แต่ในแล็บ ถ้าฉันไม่ไปหาเขา เราก็ยากที่จะได้เจอกัน [ฮัลโหล คิดถึงจัง] ฉันยิ้มให้ปลายสาย เดย์บ่นคิดถึงฉันทุกครั้งที่คุยกันเลย แอบรู้สึกผิดกับเขาเหมือนกันที่ไม่ได้ไปหาเขาเลย แต่จะทำไงได้ล่ะ ฉันพูดไปแล้วว่าจะไม่ไปให้สิบทิศเห็นหน้าอีก “นายอยู่ที่แล็บหรือเปล่า” [อื้อ อยู่สิ เธอจะมาเหรอ] น้ำเสียงปลายสายจากเนือย ๆ ตอนแรกพลันดีใจขึ้นมาทันที “ก็คิดอยู่ พอดีชบากับเกอร์จะขอตามไปที่แล็บด้วยน่ะ แต่ฉันเกรงใจ กลัวจะไปรบกวนพวกนาย” [อ้อ ได้สิ ไม่รบกวนหรอก เดี๋ยวฉันบอกไอ้คีกับไอ้เฟรมให้ พวกมันน่าจะโอเคนะ] ฉันเผลอกำโทรศัพท์ในมือ กัดริมฝีปากอย่างชั่งใจเล็กน้อย “แล้ว… สิบทิศล่ะ?” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนเขากำลังทำอะไรอยู่ [ไอ้สิบมันกลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว มันคงไม่เข้ามาแล้วมั้ง] พอเขาบอกว่าสิบทิศจะไม่เข้ามาที่แล็บแล้ว ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะ [เธอจะมาหาฉันใช่ไหม คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย] “อื้อ เดี๋ยวฉันแวะเข้าไปหาแล้วกันนะ” ฉันหันไปพยักหน้าให้ชบา ยัยนั่นทำท่าดีใจ ตีมือกับไทเกอร์ไปหนึ่งที นี่กำลังนั่งลุ้นกันอยู่เหรอเนี่ย “นายจะกินอะไรไหม? เดี๋ยวฉันแวะซื้อเข้าไปให้” [ไม่เอาอ่ะ เสียเวลา เธอรีบมาหาฉันเลยดีกว่า คิดถึง] ฉันอดยิ้มให้กับความขี้อ้อนของเดย์ไม่ได้ พวกเรามาถึงห้องแล็บในครึ่งชั่วโมงต่อมา ถึงเดย์จะบอกว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาก็เถอะ สุดท้ายฉันก็ซื้อของกินมาฝากพวกเขาอยู่ดี “โอ้โห นางฟ้ามาโปรดชัด ๆ” เฟรมยิ้มกว้างเหมือนเด็ก ๆ ได้ขนม เขารับเค้กจากชบาไปถือ “ไม่ดิ ต้องราชินีมาโปรด” “พูดมากอ่ะมึง กิน ๆ ไป” เดย์ยื่นเท้าเตะขาเฟรมไปที เขาร้องโอดโอยวิ่งเข้าไปฟ้องภาคีซึ่งกำลังนั่งพิมพ์บางอย่างอยู่หน้าคอมไม่สนใจโลก “ไอ้คี มึงก็พักมั่งเหอะ มึงเป็นมนุษย์นะไม่ใช่หุ่นยนต์ มึงจะเขียนโค้ดข้ามวันข้ามคืนโดยไม่หลับไม่นอนไม่แดกอะไรไม่ได้นะเว้ย” เฟรมถอนหายใจ ส่ายหัวให้กับความบ้างานของเพื่อนตัวเอง “เขาเป็นแบบนั้นตลอดเลยเหรอ” ชบากระซิบถามฉันซึ่งยืนอยู่ข้างเดย์ หรือเรียกให้ถูกคือยัยนี่ถามเดย์นั่นแหละ “มันก็เป็นงี้แหละเวลาทำงาน จริงจังอยู่แค่เรื่องเดียวอ่ะ” เดย์ยิ้มตอบ เขาจับมือฉันที่กำลังตักเค้กป้อนเข้าปากเขาแทน “ดูจริงจังผิดกับหมอนั่นเลยแฮะ” ชบาบ่นพึมพำ แต่ฉันไม่ได้สนใจนัก เพราะมัวแต่ป้อนเค้กให้เดย์อยู่ “อร่อยไหม?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more