EP.16 #ผิดปกติ

1065 Words

[ฮัลโหล เธออยู่ไหนแล้ว?] เพราะห้องมันเงียบมากทำให้เสียงจากปลายสายดังแทรกออกมาจากโทรศัพท์แม้ไม่ได้แนบหูก็ยังได้ยิน ไม่สิ ไม่ใช่แค่ฉันหรอก ผู้ชายตรงหน้าก็คงได้ยินด้วยเหมือนกัน ฉันยกโทรศัพท์แนบหูขณะสายตายังคงสบกับดวงตาคมเข้ม สิบทิศยืนล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์นิ่ง ๆ สายตามองตรงมาทางฉันโดยไม่พูดอะไร “ฉันอยู่ที่แล็บแล้ว นายนั่นแหละอยู่ไหน” [ถึงแล็บแล้วเหรอ รอแป๊บนะ เดี๋ยวฉันรีบไป] เสียงปลายสายติดหอบหน่อย ๆ ราวกับว่าเขากำลังวิ่งมาจริง ๆ เดย์คงจะอยู่แถวนี้และกำลังขึ้นมาที่นี่ “ไม่ต้องรีบวิ่งหรอก เดี๋ยวฉันนั่งรอได้” ฉันหลุบสายตาหนีรอยยิ้มหยันมุมปากของผู้ชายตรงหน้า หมุนตัวเดินมานั่งลงบนโซฟามุมห้อง เลือกที่จะไม่หันไปสนใจสิบทิศอีก [ไม่เป็นไร ฉันถึงหน้าตึกแล้ว] เดย์หอบเล็กน้อย เสียงลิฟต์ดังแทรกเข้ามา เลื่อนสายตามองไปทางประตูห้อง สิบทิศหายไปแล้ว ฉันมองหาเขาและเห็นว่าเขากำลังยืนพิมพ์บางอย่างอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะอีกมุมของห้อง ท่าทางนิ่งเงียบต่างไปจากที่เคย ทำไมวันนี้เขาเงียบผิดปกตินะ… ปึง ฉันสะดุ้งหน่อย ๆ รีบดึงสายตากลับมามองประตูห้อง เดย์กำลังยืนหอบอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหล่อ ๆ เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ พอเห็นหน้าฉันเขาก็รีบพุ่งเข้ามาหาทันที “รอนานไหม?” “เอ่อ… ไม่นาน ฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน” ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าแล้วซับเหงื่อบนหน้าให้เดย์ เขานั่งลงด้านข้างและยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้อย่างว่าง่าย “นายจะรีบวิ่งมาทำไมเนี่ย ดูสิ เหงื่อออกหมดแล้ว” “ก็ฉันไม่อยากให้เธออยู่คนเดียวนี่” “อยู่คนเดียวที่ไหน เพื่อนนายก็อยู่ด้วย” ฉันจงใจละเว้นการเรียกชื่อสิบทิศตรง ๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เดย์มองไปทางสิบทิศแวบหนึ่ง เขานิ่งไปก่อนจะหันกลับมาหาฉัน “เธอหิวไหม? ฉันซื้อเค้กนมสดกับสตรอว์เบอร์รี่ปั่นของโปรดเธอมาด้วยนะ” เดย์จัดแจงวางของที่ฉันเพิ่งสังเกตเห็นลงบนโต๊ะ นี่เขารีบวิ่งมาพร้อมกับถือของกินพวกนี้มาด้วยเหรอเนี่ย “ขอบใจนะ นายไปทำงานเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอตรงนี้แหละ จะได้เสร็จไว ๆ” ฉันรับแก้วสตรอว์เบอร์รี่ปั่นมาถือพลางขยับยิ้ม เดย์วางมือบนศีรษะฉันเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง ช่วงนี้ทีมของเดย์มีโปรเจกต์ใหญ่ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องโปรเจกต์ของเขาสักเท่าไหร่ รู้แค่ว่ามันเป็นโปรเจกต์พิเศษที่ทางมหาวิทยาลัยยื่นข้อเสนอมาให้ทีมเขารับผิดชอบ หากโปรเจกต์นี้ผ่านราบรื่นไปด้วยดี นั่นหมายถึงการปูทางไปสู่ใบเบิกทางที่ดีในอนาคตด้วย เดย์บอกกับฉันว่าช่วงนี้เขาอาจจะไม่ค่อยว่าง เราอาจเจอกันน้อยลงเพราะเขาต้องสิงอยู่ในแล็บ แม้แต่บ้านก็อาจจะไม่ค่อยได้กลับด้วยซ้ำ ฉันไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจก็เลยแวะมาหาเขาที่แล็บบ้างบางครั้ง ถ้าฉันว่างน่ะนะ ครืด… ฉันนั่งมองการทำงานของทุกคนในห้องแล็บอยู่ห่าง ๆ อย่างสนอกสนใจมาเกือบชั่วโมง แรงสั่นจากโทรศัพท์ของเดย์ที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าฉันดังขึ้นเรียกความสนใจ หยิบขึ้นมาดูหน้าจอ ปรากฏชื่อ ลิลิน เป็นชื่อที่ฉันไม่รู้จัก ปกติฉันไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเดย์ ฉันวางโทรศัพท์ลงที่เดิมและหันไปเรียกเดย์ “มีสายเข้าน่ะเดย์” เจ้าตัวลุกจากเก้าอี้หน้าจอคอมเดินมาหาฉันที่โต๊ะ ตอนเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู สีหน้าของเขาชะงักไปเล็กน้อย เดย์ตัดสายทิ้ง เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์ เงยหน้ามองฉันเหมือนลังเลบางอย่างจนฉันอดเลิกคิ้วถามไม่ได้ “ทำไมเหรอ?” “ปะ เปล่า ไม่มีอะไร เธอหิวไหม? กินเค้กไปหรือยัง” เขามองหาเค้กบนโต๊ะ ซึ่งฉันยังไม่ได้แตะสักนิด “ยังอ่ะ ฉันมัวแต่มองพวกนายทำงานเพลินจนลืมหิวแล้ว” “หืม เธอสนใจงานพวกนี้ด้วยเหรอ” เขาหมายถึงพวกหุ่นยนต์เอไอพวกนี้สินะ ฉันมองไปทางหุ่นยนต์ปัญญาประดิษฐ์ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เริ่มมีเค้าโครงแบบแผนมากกว่าหลายวันก่อน ฉันพอจะรู้ว่าพวกเขากำลังสร้างหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง เป็นโปรเจ็กต์ที่ทางมหาวิทยาลัยอนุมัติทุนสร้าง เพราะต้องการส่งผลงานไปประกวดกับทางอเมริกา ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นโปรเจ็กต์เล็ก ๆ แค่โปรเจ็กต์เตรียมจบทั่วไป แต่พอได้มาคลุกคลีที่แล็บบ่อย ๆ ถึงได้รู้ว่าโปรเจ็กต์นี้ไม่ได้เล็กเลย และพวกเขาก็ไม่ได้ทำกันแค่สี่คนด้วย แต่ยังมีนักศึกษาจากเอกอื่นเข้าร่วมโปรเจ็กต์ครั้งนี้อีกหลายคน และสิบทิศก็คือตัวเอกสำคัญของโปรเจ็กต์ครั้งนี้ “นี่มันน่าทึ่งจริง ๆ แฮะ ถ้ามันสามารถใช้กับระบบเอไอได้เหมือนในหนังจริง ๆ ก็ดีสิ มันคงจะล้ำยุคมาก ๆ” ฉันเดินเข้าหาสิ่งประดิษฐ์ตรงกลางห้องที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ยืนมองมันด้วยสายตาชื่นชม โดยไม่รู้ตัวว่าคนที่ยืนข้าง ๆ ฉันตอนนี้ไม่ใช่เดย์แต่กลับเป็นใครอีกคนหนึ่ง “ไร้สาระ” น้ำเสียงเย็นชาจากคนข้างกายเรียกสายตาฉันหันมอง สิบทิศมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันหันมองรอบห้องและพบว่าไม่มีใครอยู่เลยนอกจากฉันกับเขา เดย์ไปไหนแล้วนะ… “มันออกไปข้างนอก เดี๋ยวมา” เหมือนสิบทิศอ่านใจฉันออก เขาตอบคำถามในใจฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ฉันเม้มปาก รู้สึกไม่พอใจนิด ๆ ที่ถูกสิบทิศว่าไร้สาระเมื่อครู่ แต่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาจึงหันหลังจะเดินหนีออกจากห้อง ทว่ากลับถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้ “จะไปไหน?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more