EP.09 #แฟนเพื่อน
1063 Words
ฉันนิ่งเงียบเพราะคาดไม่ถึงว่าสิบทิศจะถามกันแบบนี้ ฉันเลือกหลบสายตาเขาแล้วทำท่าจะเดินหนีออกมา แต่ถูกมือหนาคว้าไหล่ผลักกลับมายืนชิดผนังที่เดิม เพิ่มเติมคือเขาใช้มือทั้งสองข้างทาบผนังกักกันฉันไว้ตรงกลาง มันเป็นท่าที่เวลาเห็นในละครก็ดูฟินอยู่หรอก แต่พอเจอกับตัวเองขึ้นมาจริง ๆ มันไม่ได้รู้สึกฟินเลยสักนิด
“ตอบฉัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?”
“…” ฉันเงียบ ไม่สบตาเขา บอกตามตรง ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
“พราว…”
“เลิกเรียกฉันด้วยชื่อนั่นสักที! ฉันสะอิดสะเอียนจะตายอยู่แล้ว!”
.
.
.
[บทบรรยาย สิบทิศ]
ผมยืนนิ่งจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันทั้งโกรธ โมโห หงุดหงิด ไม่เข้าใจ ทุกความรู้สึกผสมปนเปกันไปหมดนับตั้งแต่เห็นเธอปรากฏตัวอยู่บนบูธดีเจนั่น
พราวเปลี่ยนไป… ไม่ใช่… เธอไม่ใช่แค่เปลี่ยนไป แต่เหมือนเธอเป็นคนละคนกับพราวที่ผมเคยรู้จัก
ทั้งแววตา สีหน้า ลักษณะนิสัย หรือแม้กระทั่งชื่อ!
ผมมั่นใจว่าเธอคือพราวแน่ ๆ และเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วย แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ อะไรทำให้เธอเป็นแบบนี้?!
“เลิกยุ่งกับฉัน ปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอ? นายก็เห็นแล้วนี่ว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว พราวที่นายรู้จักตายไปแล้ว ได้ยินไหม?!” เธอตวาดเสียงใส่ผม สีหน้าเกรี้ยวกราด เป็นปฏิกิริยาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ความเจ้าอารมณ์ ความแข็งกระด้างที่เธอแสดงออกมา ผมไม่คุ้นเคยเลยสักนิด
เธอเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เธอไม่ใช่พราวคนเดิมที่ผมเคยรู้จักอีกแล้ว
“เลิกรื้อฟื้นอดีต เลิกทำเป็นเหมือนว่าเราเคยรู้จักกัน อย่างที่นายเห็น ตอนนี้ฉันคบกับเดย์แล้ว ฉันเป็นแฟนเพื่อนนาย การที่เราไม่ยุ่งเกี่ยวกันมันดีที่สุด”
แฟนเพื่อนงั้นเหรอ… นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันวะ?
“คิดว่าฉันจะยอมรับเหรอวะ” ผมกัดฟันข่มอารมณ์ถาม ภายในใจแม่งร้อนอย่างกับไฟเผา เพียงแค่เห็นเธออยู่ข้างผู้ชายคนอื่น ผมก็แทบอยากจะอาละวาดแล้ว แต่ที่ยังอดทนอยู่แบบนี้ก็เพราะว่าผู้ชายคนนั้นคือไอ้เดย์ คือเพื่อนสนิทของผมไง!
“อะไรของนาย” พราวเงยหน้าสบตากับผม แววตาเย็นชาของเธอว่างเปล่า แววตาที่เคยมีแต่ผมคนเดียวเวลานี้มันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ไม่เหลือตัวตนของผมอยู่ในนั้นอีกแล้ว “นายมีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ยอมรับ เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนะสิบทิศ เราเลิกกันแล้ว…”
“เลิก?” ผมพูดแทรกน้ำเสียงกดต่ำ “ตอนนั้นเธอไม่มีแม้แต่คำบอกเลิกให้ฉันด้วยซ้ำนะพราว!”
“…” พราวนิ่งเงียบ เธอหลุบตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร หากเป็นเมื่อก่อนผมคงเดาความคิดเธอได้ง่าย ๆ ทว่าตอนนี้ผมกลับเดาใจเธอไม่ออกสักนิด
“คนที่เป็นฝ่ายทิ้งไปก็คือเธอนะ เป็นเธอที่ทิ้งฉัน!”
คราวนี้พราวเงยหน้าขึ้น แววตาที่เคยว่างเปล่าแปรเปลี่ยนเป็นคุกรุ่นขึ้นมา ราวกับว่าคำพูดของผมไปจี้อะไรบางอย่างเข้า
“นายนี่มัน… ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”
“…”
“ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี นายก็ยังเป็นผู้ชายสารเลวคนเดิม”
คำว่าสารเลวจากริมฝีปากเล็ก ๆ ไม่เจ็บเท่าแววตาเกลียดชังที่กำลังมองมาของเธอ ผมนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ยืนมองใบหน้าสวยที่ผมเคยหลงรัก
ผมไม่เข้าใจเลยว่ะ ผมทำอะไรผิดนักหนาวะ ทำไมพราวถึงเกลียดชังผมได้ขนาดนี้ ทำไมเธอถึงหนีผมไป ทั้งที่ผมก็รักเธอมากขนาดนั้นแท้ ๆ
“เพราะอะไร…”
“…”
“เพราะอะไรกันวะ ตอบมาดิพราว ทำไมเธอต้องทิ้งฉันไปด้วยวะ!”
เธอจากผมไปโดยไม่บอกลา ไม่บอกเหตุผล ไม่พูดแม้แต่คำว่าเลิกด้วยซ้ำ แล้วจะให้ผมยอมรับมันได้ง่าย ๆ งั้นเหรอวะ ผมค้างคาใจมาตั้งกี่ปี จะให้ปล่อยผ่านไปแบบนี้ ผมทำไม่ได้!
“ใครทิ้งใครก่อนกันแน่” เธอยอมเปิดปากพูดในที่สุด แต่คำพูดของเธอกลับกระตุกหัวใจผมอย่างจัง
“เธอหมายความว่ายังไง…”
“นายจำได้แต่เรื่องแย่ ๆ ของฉัน แต่กลับจำเรื่องแย่ ๆ ของตัวเองไม่ได้? ตลกดีนะ ฮึ” เธอปัดมือผมออกจากผนังเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่ยืนเงียบ เธอเดินหลบผมออกไปอีกทาง “ช่างเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องอดีตอีกแล้ว”
ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม ไม่ได้ขยับไปไหน บอกตรง ๆ ผมยังมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองควรทำตัวยังไง ผมเพิ่งกลับมาเจอพราวหลังจากที่เธอหายไปเกือบสามปีนะ นอกจากเธอจะเปลี่ยนเป็นคนละคนแล้ว เธอยังเป็นแฟนของเพื่อนผมด้วย
มันน่าโมโหสุด ๆ ไปเลย!
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกับเดย์สนิทกันมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ฉันคือแฟนของเขา หวังว่านายจะไม่พูดเรื่องอดีตกับเขา ฉันไม่อยากให้เดย์รู้ ไม่อยากให้เขาคิดมาก”
“ทำไม… เธอแคร์มันมากเลยหรือไง?” ผมได้สติกลับมาพร้อมความรู้สึกหัวร้อนหน่อย ๆ หลังฟังเธอพูดจบ ทุกคำที่พราวพูดออกมาล้วนเต็มไปด้วยความห่วงใยที่มีให้ไอ้เดย์ มันเป็นความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเธอเคยมีให้ผม
ทั้งที่เธอเคยมีแค่ผมเพียงคนเดียวแท้ ๆ!
“ใช่ ฉันแคร์เขา” เธอตอบอย่างไม่ลังเล ผมมองตาเธอ จ้องลึกเข้าไปเพื่อค้นหาตัวตนของผมในแววตาของเธอ ซึ่งตอนนี้มันว่างเปล่าสิ้นดี
ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พราวอีกต่อไปแล้ว…
เธอไม่ใช่… ผู้หญิงคนนั้นที่ผมเคยรักอีกแล้ว
- Writer
