EP.05 #ฝังใจ

1086 Words

“…” บรรยากาศรอบตัวดังกึกก้องไปด้วยเสียงดนตรีจากภายในผับที่ลอยเข้ามาในโถงทางเดินแสนมืดสลัว ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานคมเฉี่ยวซึ่งแต่งแต้มเครื่องสำอางดูแปลกตาไปจากเมื่อก่อนราวกับคนละคน ไม่สิ… มันไม่ใช่แค่การแต่งหน้า แต่ทั้งสีหน้า แววตา ท่าทางและคำพูดของผู้หญิงตรงหน้า เธอดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง พราวคือแฟนเก่าของผม เป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าเป็นแฟน เราเคยคบกันช่วงมัธยม เธอเคยเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ๆ ทั้งอ่อนโยน ใสซื่อ และเปราะบาง น่าทะนุถนอม ตอนนั้นผมเคยชอบเธอมาก… ก่อนเธอจะหายตัวไป! พราวย้ายโรงเรียนไปกะทันหันโดยไม่บอกกล่าวผมสักคำ เราไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้เลิกกัน แค่จู่ ๆ เธอก็หายตัวไปแบบนั้น โอเค… ผมยอมรับว่าก่อนที่จะเกิดเรื่องนั้นขึ้น เราสองคนมีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดไร้สาระ ผมคิดว่าพราวไม่น่าจะเก็บมาใส่ใจ แต่สุดท้ายเธอก็จากผมไปโดยไม่บอกลาสักคำ ตอนนั้นผมโกรธเธอมาก ยอมรับว่าเสียศูนย์เอาเรื่องเลยแหละ เพราะคิดไม่ถึงว่าผมจะรู้สึกลึกซึ้งกับใครสักคนได้มากขนาดนั้นจนกระทั่งสูญเสียเธอไป ผมเคยตามหาเธอ ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ เธอย้ายบ้านไปที่อื่นแล้ว จากความโกรธ ความเสียศูนย์ แปรเปลี่ยนเป็นความฝังใจ ผมเคยคิดว่าลืมเธอไปแล้ว ปล่อยเธอให้เป็นอดีตต่อไป ไม่อยากจดจำ ไม่เอามาใส่ใจ กระทั่งเมื่อคืนนี้… ที่กลับมาพบเธออีกครั้ง ผมจำพราวได้ในทันที แวบแรกที่เห็นเธอนั่งอยู่ท่ามกลางผู้คน ผมไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ พราวยังคงสวยเหมือนเดิม ไม่สิ เธอสวยและมีเสน่ห์มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมยืนมองเธออยู่นานกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตรงเข้าไปกระชากไอ้เวรนั่นออกห่างจากเธอแล้ว ตอนแรกผมก็แค่อยากจะทักทายพราวตามประสาคนที่ไม่ได้พบเจอกันมาหลายปี ทว่าท่าทีกับสีหน้าของเธอที่ทำเหมือนว่าผมคือคนแปลกหน้านั่น มันทำให้ภายในใจผมร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก พราวเปลี่ยนไปมาก เธอเย็นชา และแข็งกร้าว ราวกับเป็นคนละคน และมันทำให้ผมยิ่งรู้สึกสนใจเธอมากกว่าเดิม Rrr… เสียงโทรศัพท์ของพราวดังขึ้นเรียกผมออกจากภวังค์ความคิด เธอละสายตาคู่สวยไปจากผม หันไปสนใจโทรศัพท์ในกระเป๋าถือของตัวเองแทน ผมยืนมองร่างบางกดรับสายโดยไม่พูดอะไร เธอปรายตามองผมเล็กน้อยก่อนก้าวเท้าเดินหนีไป คิดว่าผมจะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ เหรอวะ? ไม่มีทาง! “อือ ถึงแล้ว ฉันกำลังเดินเข้ามาด้านหลังน่ะ เดี๋ยวต้องไปเตรียมตัวก่อน” น้ำเสียงหวาน ๆ พูดคุยกับปลายสายแตกต่างจากตอนคุยกับผมเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง เธอกำลังคุยสายกับใครวะ? คงไม่ใช่แฟนหรอกนะ… ผมเผลอกำหมัดโดยไม่รู้ตัวขณะเดินตามหลังร่างบาง กระทั่งเธอกดวางสายและหยุดเดิน หันมาจิกสายตาใส่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ “เป็นหมาหรือไง จะเดินตามฉันไปถึงเมื่อไหร่?” “คุยกับใคร” ผมเมินคำด่าด้วยการถามกลับ พราวชักสีหน้า เป็นท่าทีที่ผมไม่เคยเห็นจากเธอมาก่อน รู้สึกแปลกดี… “เลิกตามฉันได้แล้ว ต่างคนต่างอยู่ จะไปไหนก็ไปสิ” เธอไม่ตอบผม แถมยังออกปากไล่กันด้วย ผมมองบานประตูด้านหลังพราว มันติดป้ายว่า ‘STAFF’ “เธอทำงานที่นี่เหรอ” พราวหันไปมองป้ายหน้าประตู เหมือนเธอเพิ่งจะรู้ตัว รีบหันกลับมาจ้องตาผมเขม็ง “ไม่เกี่ยวกับนาย กลับไปได้แล้ว” “ฉันถามว่าเธอทำงานที่นี่เหรอ ทำไมไม่ตอบ?” ผมเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เธอเองก็น่าจะรู้ดี พราวถอนหายใจท่าทางเหนื่อยใจ มุมนี้ค่อยเหมือนเธอสมัยก่อนหน่อย ผมลอบยิ้มโดยไม่รู้ตัว “ใช่ ฉันทำพาร์ทไทม์ที่นี่ พอใจยัง?” เธอทำงานที่นี่งั้นเหรอ… ปกติผมไม่ค่อยมาที่ผับนี้ เพราะแบบนี้ผมถึงไม่เคยเจอเธอนี่เอง ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ไปไหนไกล อยู่ใกล้ผมมาตลอดแท้ ๆ แต่ผมกลับไม่เคยสังเกต… “ถ้าพอใจแล้วก็กลับไปซะ อย่ามารบกวนเวลาทำงานฉัน” เธอทำท่าจะเปิดประตู แต่ผมเอื้อมมือไปรั้งลูกบิดเอาไว้ มือเราทาบทับกัน พราวชะงักนิ่ง ผมเองก็ชะงัก และก็เป็นเธอที่ดึงมือออกไป แถมยังถอยตัวหนีไปหลายก้าว ราวกับรังเกียจผมซะเหลือเกิน “จะเอาอะไรอีก ฉันก็ตอบไปแล้วไง” ผมล้วงหยิบโทรศัพท์ส่งให้เธอ พราวหลุบตามองมันนิ่ง ๆ แววตาเย็นชา เดาใจยาก แต่กลับดึงดูดให้ผมสนใจในตัวเธอมากขึ้น “เอาเบอร์เธอมา” “…ทำไม” “ว่าไงนะ” ผมทวนคำเพราะได้ยินเสียงพึมพำของเธอไม่ชัด พราวเงยหน้าขึ้นสบตากับผม แววตาเย็นชาของเธอจ้องลึกเข้ามาในตาผมพร้อมขยับริมฝีปากพูดออกมาทีละคำ “ทำแบบนี้ทำไม?” ผมชะงักไป มือที่ยื่นส่งโทรศัพท์ยังคงค้างกลางอากาศ พราวไม่ได้รับมันไป ไม่สิ เธอไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำ สายตาเย็นชาของเธอมองตรงมาที่ผมนิ่ง “ฉันไม่อยากรื้อฟื้นอดีตกับนาย อย่าทำเป็นรู้จักกันอีกได้ไหม ถ้าเจอกันก็ทำเป็นเมินไปซะ ไม่ต้องมาสนใจฉันเลยยิ่งดี” เธอทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายเอาไว้แล้วเดินเปิดประตูเข้าห้องสต๊าฟไป ทิ้งให้ผมยืนนิ่งหลุบตามองโทรศัพท์ในมือที่ยังถือค้างด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก หัวใจมันรุ่มร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ จากตอนแรกแค่อยากจะทักทาย อยากพูดคุยตามประสาคนเคยรู้จักกัน พอเจอท่าทางน่าโมโหของเธอเมื่อกี้แล้ว… มันรู้สึกท้าทายอยากเอาชนะขึ้นมาเลยแฮะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more