EP.26 #มันผิด
1103 Words
“ฉันไม่ทำอะไรให้ใครฟรี”
เพราะมัวแต่แพนิคเกินไปจึงพลั้งเผลอขอร้องเขา แต่เดย์ก็เป็นเพื่อนเขาไม่ใช่เหรอ เขาห้ามเพื่อนเขาก็ถูกแล้วนี่ แล้วทำไมฉันต้องเป็นคนตอบแทนเขาด้วยล่ะ
แต่แย้งแบบนั้นออกไปก็คงมีค่าเท่ากัน สิบทิศไม่รับฟังและไม่มีทางยอมง่าย ๆ แน่ เพราะแบบนี้เขาถึงมองฉันด้วยสายตาเหนือกว่าสินะ
“ก็ได้ นายต้องการอะไรล่ะ” ฉันจำใจตอบรับโดยไม่มองหน้าสิบทิศที่อยู่ใกล้เพียงไม่กี่คืบ ระยะห่างของเราตอนนี้หากใครมาเห็นคงได้เข้าใจผิดแน่ ๆ โชคดีที่รถของเขาติดฟิล์มสีดำ ไม่งั้นฉันคงได้อับอาย
สิบทิศนิ่งเงียบไปเกือบนาที ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยตอบ
“จูบฉัน”
“ไม่ได้!” ฉันปฏิเสธทันควัน หันมองเขาตาขวาง ความต้องการของเขามันเกินไปไหม ฉันเป็นแฟนเพื่อนสนิทเขานะ
“ทำไมไม่ได้” คนหน้ามึนเลิกคิ้วถามกลับ ฉันจ้องหน้าเขา
นี่เขาถามเพราะไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งมึนใส่ฉันกันแน่
“เพราะฉันเป็นแฟนเดย์ไง ฉันเป็นแฟนเพื่อนสนิทนายนะ จะทำแบบนั้นไม่ได้ มันผิด”
“แล้ววันนั้นในห้องแล็บที่เราจูบกัน มันไม่ผิด?” เขายอกย้อนฉัน
“นั่นมัน…” ทำเอาฉันอึกอักตอบไม่ถูก “นั่นฉันไม่ได้เต็มใจ นายบังคับจูบฉันเอง”
ทำไมฉันต้องมานั่งอธิบายเรื่องพวกนี้ด้วยเนี่ย สิบทิศเป็นคนเข้าใจอะไรยากตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คนอัจฉริยะฉลาดเป็นกรดอย่างเขาน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้วไหม!
“อ้อ งั้นถ้าฉันบังคับจูบเธอก็ไม่ผิด?”
อะไรของผู้ชายคนนี้เนี่ย! ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย!
ฉันหันมองเขา ชักสีหน้าไม่พอใจ ทว่ากลับต้องตกใจเมื่อจู่ ๆ มือหนาสอดเข้ามาใต้ท้ายทอยและรั้งให้ใบหน้าฉันขยับเข้าไปใกล้ ริมฝีปากหนากรุ่นร้อนทาบทับลงบนกลีบปากของฉัน ความตกใจ ตื่นตระหนก หรืออะไรก็ช่างทำให้ฉันเผลออ้าปากเปิดรับเรียวลิ้นร้ายกาจเข้ามาโดยไม่ตั้งใจ
“อื้อ ๆ” ฉันร้องประท้วง พยายามขัดขืนหลังจากสติกลับมา อ้าปากจะกัดปากเขาเหมือนครั้งก่อน แต่สิบทิศรู้ทัน เขาบีบปลายคางฉันแน่นและรุกล้ำเรียวลิ้นลงมาล้ำลึกกว่าเดิม
นี่ไม่ใช่จูบแรกระหว่างฉันกับสิบทิศ หรือถ้าจะให้นับก็คงนับครั้งไม่ถ้วน แต่มันคือจูบที่สองหลังจากเรากลับมาพบกันอีกครั้ง และเป็นจูบที่มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยด้วย
ร่างของฉันถูกดันเอนราบไปกับเบาะรถ อุณหภูมิรอบตัวพุ่งขึ้นสูงตามรสสัมผัสที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง จนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจตายคาจูบของเขา สิบทิศถึงจะยอมผละออกไป
“แฮ่ก…” ได้ยินเสียงตัวเองหอบหายใจ ความรู้สึกอายแล่นวาบเข้ามา ฉันเม้มริมฝีปากแน่น เปิดประตูลงจากรถด้วยความรวดเร็ว ฉันรีบเดินเข้าคอนโดโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังอีก
นี่มันไม่ถูกต้อง…
หัวสมองมันกู่ร้องคำนี้ซ้ำ ๆ ทว่าหัวใจกลับเต้นระรัวราวกับมันจะหลุดออกมาจากอก
ตอนแรกฉันไม่ได้อยากจะคิดอะไร แต่ตอนนี้มันอดยอมรับไม่ได้จริง ๆ ว่าสิบทิศ… จูบเก่งขึ้นมาก!
.
.
.
“ควีน!” เสียงเรียกชื่อฉันดังลั่นใต้ตึกคณะพร้อมกับร่างเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาหา ชบาโค้งตัวลงหอบหายใจ ฉันขมวดคิ้วมองเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสองวันแล้ว “โอ๊ย… เหนื่อยเป็นบ้า!”
“แล้วจะวิ่งทำไมล่ะเนี่ย”
“ก็มีเรื่องด่วนน่ะสิ!” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ วาดฝ่ามือขึ้นลงช้า ๆ เพื่อปรับอารมณ์ “โอเค ฉันพร้อมแล้ว”
“อ่ะ บอกมาได้ยังว่ามีเรื่องด่วนอะไร”
“คืองี้ ช่วงสองสามวันมานี้ฉันกับเกอร์ไปที่แล็บเดย์มา”
ฉันชะงักเล็กน้อย แสดงว่าที่ทั้งสองคนหายหน้าหายตาไปไม่มาตอแยฉันก็เพราะไปแล็บเดย์กันเองนี่เอง
“อือ แล้วไง” ฉันหมุนตัวกลับมาเดินต่อ ชบาเปลี่ยนมาเดินขนานข้าง
“ก็เมื่อเช้าอ่ะ ฉันแวะไปเอาของที่ลืมไว้ที่แล็บแล้วบังเอิญเจอเดย์ ว่าแต่เธอได้คุยกับเดย์บ้างไหม?”
“ทำไมเหรอ…” หลังจากเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้คุยอะไรกับเดย์เลย เราต่างคนต่างเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องอะไรกันสินะ” ชบาคิ้วขมวด “งั้นเธอรู้เรื่องที่เดย์ไปมีเรื่องกับพวกดีเจที่ชื่อเจสันป่ะ”
“เธอรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ?” ฉันหยุดเดินหันมองชบาด้วยความตกใจเล็กน้อย เรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนเองนะ แล้วเดย์ก็ไม่น่าจะพูดเรื่องนี้กับใครด้วย
“ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอก ฉันแค่สงสัยว่าทำไมหน้าตาเดย์ถึงเยินแบบนั้น ก็คิดอยู่ว่าคงไปมีเรื่องกับใครมา ฉันก็ไม่กล้าถามอ่ะ” ชบาอธิบาย “แต่ตอนที่ฉันกำลังจะกลับ ฉันบังเอิญได้ยินเดย์คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้หน้าห้องแล็บน่ะสิ”
“คุยโทรศัพท์เหรอ?”
“ใช่ ฉันจับใจความได้ว่าปลายสายเป็นพวกของดีเจที่ชื่อเจสัน พวกนั้นโทรมานัดเดย์ให้ออกไปหา”
หัวใจฉันแทบจะหล่นตุบ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน พวกเพื่อนเจสันโทรมานัดเดย์ให้ไปหางั้นเหรอ พวกนั้นคิดจะแก้แค้นแทนเจสันแน่ ๆ
“แล้วเดย์ตอบไปว่ายังไง”
“เดย์ตอบตกลงน่ะสิ แถมดูท่าแล้วเขาคงไปคนเดียวแน่ ๆ อ่ะควีน ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีก็เลยรีบมาบอกเธอนี่แหละ เธอควรไปห้ามหมอนั่นนะ”
“เธอรู้ไหมว่าพวกนั้นนัดเดย์ไปหาตอนไหน?” ใจฉันร้อนรนไปหมดแล้ว เดย์ต้องไปหาพวกนั้นแน่ ๆ เขาไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว
“ฉันไม่แน่ใจอ่ะ เธอลองไปหาเขาที่แล็บก่อนดีกว่า ถ้าเจอเขาจะได้ห้ามไว้ทัน”
ไม่ต้องคิดนาน ฉันรีบหมุนตัววิ่งออกมาจากใต้ตึกทันที ปลายทางคือคณะวิศวกรรม
รอฉันก่อนนะเดย์… นายอย่าเพิ่งไปไหนนะ!
- Writer
