NANLALABO ANG mga mata ni Astrid sa nasasaksihan sa loob ng kwarto at nahihirapan huminga. "Dapat maging masaya ka sa kaligayahan ng iba, Astrid. Hindi ba't 'yan ang tinuro sa'yo? Kaya hindi mo kailangan makaramdam ng ganito," mapaklang sabi niya sa sarili at malungkot na naglakad paalis doon.
Hindi na niya hihintayin si Niccolo para ihatid siya sa bahay, alam niyang kailangan ng dalawa ang magusap at ayaw niya maging pabigat. Hanggang maaari, gusto niyang maging madali ang lahat para kay Niccolo. Ayaw naman niya itong nahihirapan.
Naging mailap ang mga mata niya habang paalis doon at nagkibot ang maliit na labi. Pinilit niyang lumakad at umakto ng normal. Nananakit talaga ang dibdib niya at hindi niya alam kung bakit. Pilit niyang sinusuntok ang chest niya para mawala ang kakaibang saki
