Chapter 2
1106 Words
CHAPTER 2
Natalie’s POV
I’m wearing my charcoal suit that I use every time I do a mission. Lahat ng agents dito ay ito ang ginagamit tuwing my mission. It was made by our experiment department couple, Shiela and James. When I press the red button near on my wrist, I invisible. Kapag naman pinindot ko ang green button sa kabila kong pulso, maaari na nila akong makita. Amazing right?
“Put this as your earrings,” sambit ni Jacob na magiging eyes ko sa mission na ‘to. “Ikaw ang unang gagamit nito. It’s called, Emic. It’s looks like an earring but it’s a listening device.”
My mouth formed into an O while I’m putting it on my ears. “Bagong invention nina Shiela at James?” tanong ko rito.
He nodded. “Yes.” Kinuha n’ya ang isa pang earring at ikinabit sa kaliwa kong tenga. “Beautiful.”
“Bola ka.” Tinawanan n’ya lamang ako at ikinonek ang Emic sa potlap, a laptop that we use. “Naririnig mo na ako?” he nodded.
Sinuot ko ang huling gadget na dadalhin ko which is a smart watch. Ito ang magsisilbi kong tracker and also, it’s a hologram computer, can predict lasers and also automatic weapons. Marami pa itong kayang gawin.
“Una na ‘ko!” sigaw ko rito at tumakbo na palabas ng hq.
I press the red button before I enter the abandoned house where the president and also the kidnapper is. Pinarada ko ang sasakyan hindi kalayuan sa kinaroroonan ng presidente. Binuksan ko ang smart watch ko at itinutok sa tapat mismo ng bahay. Sa pamamagitan nu’n ay makikita ni Jacob ang buong bahay kahit wala itong security cameras.
“Go straight then may makikita kang pinto sa kanan, may limang lalaki sa loob nu’n at isa sa kanila ang may hawak ng susi.” Maawtoridad na sabi ni Jacob. “That guy is wearing a black shirt.”
“Copy!”
Agad akong naglakad papasok ang sinunod ang sinabi ni Jacob. Nang makarating sa nasabing pinto ay hinanda ko ang whistle na kaya silang patulugin kapag narinig nila ito. Astig ‘di ba?
Binuksan ko ang pinto at bumungad sa akin ang limang lalaki. Bago pa man sila makatayo ay hinipan ko na ang whistle and they’re starting to fall asleep. Hindi naman mahirap hanapin ang lalaking naka-itim na shirt dahil s’ya lang naman ang naka-itim.
“Go to the second floor, nando’n silang lahat. Magagamit mo ‘yang susi para kalagan ang presidente.”
Agad akong tumakbo paakyat sa ikalawang palapag. Hinanda ko ang no vision, it’s a flashbang. Tumatagal lang ito ng isang oras kaya gagamitin ko ang taser, it’s a gun that can’t kill you but it can make you sleep for one day. Ang gobyerno na ang bahala sa kanila.
“You can use the no vision once you’re there, lima lang din sila. Wear your vision, be ready!”
Sinuot ko ang vision para makita ko pa rin sila once na pinagana ko ang no vision. Nang makarating ako ay agad kong inihagis ang no vision at sinimulan silang patamaan ng taser. Pinindot ko ang green button sa charcoal suit ko para makita ako ng prinsipe. I’m using a copy also known as a fake face. Medyo kamukha ko si Taylor Swift ngayon.
“You’re safe now mister president.” Tinutukan ko rin s’ya ng taser para kahit papaano ay makalimutan n’ya ang nangyare ngayong gabi.
“Mission accomplished, Agent Dream.”
Nang maihiga ang aking katawan sa malambot kong kama doon ko lang naramdaman ang pahingang kailangan ko. Magaalas-tres na ng madaling araw at matutulog pa lamang ako. Hindi ko na proproblemahin ang trabaho ko dahil binigyan ako ng dalawang araw na pahinga. Sunod-sunod na rin kasi ang nakukuha kong mission kaya hindi ayos ang tulog ko araw-araw.
“Sa wakas makakatulog na rin!” masaya kong sambit sa sarili at hindi na namalayan na nakatulog na.
Ayaw ko pa sanang bumangon kaso ginising ako ng kumakalam kong tiyan. Habang hinihintay ang inorder kong pagkain sa jollibee ay sa sala ko na ipinagpatuloy ang naputol kong pahinga para marinig ko ‘yong doorbell. Tinatamad akong magluto ng pagkain kaya umorder na lang ako. Nagsasawa na pati ako sa noodles.
Hindi pa nga ako nakaka-iglip ay dumating na ‘yong pagkain. Large fries at fried chicken bucket lang ang binili ko. Habang kumakain ay pinapanood ko ang last episode ng Chicago typewriter. Para na akong baliw dito kakaiyak. Ayaw ko talaga sa mga movie or drama ‘yong part na may iyakan, naiiyak din ako. Naputol ang panonood ko nang tumawag sa akin si Abys. Bakit naman napatawag ‘to?
“Are you still lying on your bed?” natatawang sabi nito sa kabilang linya. Kung hindi lang ako galit sa ‘yo, nako.
“Kumakain ako, inabala mo nan ga ako nang-aasar ka pa.” umirap ako sa hangin at kumagat sa hawak kong chicken joy. “Anong kailangan mo?”
Rinig ko ang mahina nitong pagtawa. “Wala lang, pupunta ako d’yan ngayon.” Nalunok ko ang kinakain ko na hindi man lang nangunguya dahil sa sinabi n’ya.
“Bakit ngayon mo lang sinabi? Ang kalat-kalat ng condo ko!” sigaw ko. “Hindi p’wede, hindi ka allowed sa condo ko.”
“Grabe ka naman,” saad nito. “Dadaan lang ako saglit,madadaanan ko kasi ang lugar mo papunta sa mission ko. May dala akong pagkain.”
“Ok, iwan mo na lang sa lobby.” I ended the call.
Tiningnan ko ang oras sa screen ng cellphone ko at doon ko lang napansin na magaalas-sais na ng hapon. Nang matapos kumain ay naligo na ako at nilinis ang buong condo. Alam n’yo ba ‘yong pakiramdam na ikaw ‘yong naglilinis pero ikaw din ‘yong nagkakalat. Ang hirap talaga kapag mag-isa ka lang. When I finished cleaning my condo ay pumunta ako sa lobby para kunin ‘yong pagkain na iniwan doon ni Abys.
“Thank you po.” Nakangiting sambit ko sa receptionist at bumalik na sa condo ko.
Like what I’ve said, galit ako kay Abys. Hindi naman ‘yong totally nag alit, parang tampo. Nasabi ko na naman na I and Abys are siblings. Hindi ko alam kung alam n’ya ba na magkapatid kami o hindi. Ilang beses ko ng gustong sabihin sa kanya na mag-kapatid kami pero pinangungunahan ako ng kaba at takot. Paano kung hindi n’ya ako tanggap bilang kapatid n’ya?
Kinuha ko ang cellphone ko at tinext si Abys.
To: Abys
Message: Daan ka rito pagkatapos ng mission mo. Ingat!
- Writer
