หลง พ่าย ร่าย รัก

[เฟย์]         “เฟย์ มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้” เสียงที่เรียกชื่อฉัน ฉันจำมันได้ทันที  “เอ่อ…แพร มึงมีอะไรหรอ” ฉันพูดตะกุกตะกัก หนึ่งเดือนเต็มที่เราสองคนไม่ได้คุยกันเลยทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นหน้ามัน “มึงเป็นอะไรวะ หายไปเลย ไลน์หาก็ไม่ตอบ โทรก็ไม่รับตัดสายทิ้งตลอด” มันพูดรัวเข้าใส่ฉัน  “กูเปล่าซะหน่อย ไม่ได้เป็นอะไร” “ไม่จริงอ่ะ สีหน้าของมึงมันบ่งบอกว่ามีอะไรซ่อนไว้ในใจ” ฉันว่าฉันก็ทำหน้าปกติแล้วนะ โดนจับได้ซะงั้น “กูแค่เหนื่อยๆอ่ะมึง เครียดหลายอย่างเรื่องเรียนซะส่วนใหญ่ เลยไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไหร่”   “จริงนะ กูคิดว่ามึงจะโกรธกูซะอีก” สีหน้าของไอ่มุกดูคลายกังวลลง และเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันที “กูจะโกรธมึงเรื่อง?” ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต  “ก็เรื่องที่กูคบกับคิณไง” ฉันหยุดชะงัก “นี่มึงกับคะ..คิณ คบกันแล้วหรอ” “ก็ใช่สิมึง กูจะบอกข่าวนี้กับมึง มึงก็ดันปิดทุกอย่างไม่ตอบกูเลย” สีหน้าของมันดูมีความสุขเมื่อได้พูดถึงเขา แต่ความเศร้าได้เข้าครอบครองฉันอย่างเต็มระบบ  “อ่อ ยังไงกู กูดีใจกับมึงด้วยนะ”                   ย้อนกลับไปเราสองคนเป็นเพื่อนรักกันสนิทกันมาตั้งแต่ประถม ในช่วงมัธยมต้นคิณได้เข้ามาเรียนช่วงเทอม2 ครั้งแรกที่ฉันเจอเขา ฉันหลงรักเขาในทันทีแต่เป็นการแอบรักเท่านั้น เมื่อคิณเข้ามาเราก็เป็นเพื่อนที่สนิทกัน เราสามคนไปไหนมาไหนด้วยกันมันยิ่งทำให้ฉันหวั่นไหวกับเขามากขึ้นโดยที่แพรก็คงชอบคิณเหมือนกันและแพรก็อาจจะรู้ว่าฉันมีใจให้เขา แต่ด้วยตอนนั้นเรายังเด็กอาจจะไม่ได้โฟกัสเรื่องนั้นและอีกอย่างฉันไม่อยากทำให้มิตรภาพความเป็นเพื่อนของเราลดลง เพียงเพราะผู้ชายคนเดียว                   ฉันรับรู้ว่าแพรกับคิณคุยๆกันอยู่ เพราะช่วงหลังๆแพรมันพูดถึงคิณบ่อยมาก ไปไหนทำอะไรก็ตัวติดกันตลอด ฉันจึงเริ่มถอยห่างออกมา ข้อแรกอาจจะเป็นเพราะฉันทำใจเห็นเขาสองคนไม่ได้และอีกอย่างฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอพวกเขา “แพร หาตั้งนานนึกว่าหายไป…ไหน!” ฉันหันไปทางชายร่างสูงกำลังเดินเข้ามา เสียงทุ้มนั้นกำลังเรียกชื่อเพื่อนของฉัน เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าฉัน “อ่าว คิณเลิกเรียนแล้วหรอ” ฉันก้มหน้าลง ไม่มองและทำเป็นไม่รู้จักเขา “อืมใช่ แล้วนี่กำลังทำอะไรอยู่อ่ะ” หรือฉันควรเดินออกไปดี โอ้ย ฉันต้องทำยังไงทำไมฟ้าดินใจร้ายแบบนี้ ใครจะรับไหวฉันคนนึงแหละที่ไม่ไหว “กูไปก่อนนะ ไม่กวนพวกมึงดีกว่า” ฉันพูดพลางยืนขึ้นกำลังจะก้าวขาออกไป “เดี๋ยวสิ” เสียงเรียกของเขา ทำเอาฉันนิ่ง “ใช่ มึงจะรีบไปไหนวะ กูสองคนว่าจะชวนไปกินชาบูหน้ามอพอดีเลย” ไอ่มุกพูดขึ้น มองฉันด้วยสายตาออดอ้อนอยากให้ไปด้วย “โทษทีมึง กูมีธุระต้องทำต่อ ไว้จะไลน์หาแล้วกันนะ” พูดจบฉันก็ลุกออกมา โดยที่ไม่ได้ลากันก่อนไม่อยากไปไม่อยากเห็นอะไรที่มันบาดใจ แค่นี้หัวใจก็รับไม่ไหวแล้ว      ฉันกลับมาที่หอพัก นั่งฟุบตัวลงบนที่นอนมือสองข้างกุมหน้าไว้ น้ำตาคลอเบ้าสักพักก็ค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง มันเป็นความรู้สึกเสียใจแล้วก็ยินดีผสมปนกัน ฉันรักเพื่อนของฉันมากนะแต่ก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้ ทำไมหัวใจมันชอบจำ ยิ่งอยากจะลืมอยากหนีให้ไกลมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เจ็บและยิ่งรักเขามากขึ้นเท่านั้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้เขาเป็นแฟนกันแล้ว หัวใจมันก็ยังคงรักเขา การแอบรักข้างเดียวมันทรมานจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลย มีแต่น้ำตาเท่านั้นที่ช่วยระบายความเจ็บปวดของฉันได้บ้าง 20:00 แพร: ทำไรอยู่   ตอบหน่อย ฮัลโหล มีใครอยู่บ้างไหม ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงแจ้งเตือนในไลน์เด้งขึ้น เฟย์: เพิ่งตื่นว่ะ เผลอหลับไป แพร: ในที่สุดมึงก็ตองกูสักที  ดีใจอ่า เฟย์: มึงมีไรเปล่า แพร: ไหนๆก็สอบเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ไปเที่ยวกางเต้นท์กัน เฟย์:  กี่คน          กูไม่ไปได้ไหม แพร: 2 คน มึงกับกู ถ้ามึงไม่ไปกูเสียใจนะ TT เฟย์: เออ แค่สองคนนะ แพร: งั้นตกลงนะ  เฟย์:  อืม ไปก็ไป แพร: โอเคมึง กูไปเตรียมของละ ปกติแล้วแพรมักจะไม่ค่อยอยากชวนฉันไปไหนด้วยสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะฉันค่อนข้างเข้ากับสังคมที่เขาเป็นอยู่ไม่ค่อยได้เพราะสังคมและความเป็นอยู่ของทางบ้านแพรมีฐานะถึงขั้นระดับเศรษฐีต่างกับฉันที่บ้านมีฐานะปานกลางแต่ก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมเราถึงเป็นเพื่อนกันได้ ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนะ บางทีการได้ไปเที่ยวพักผ่อนครั้งนี้อาจทำให้มิตรภาพของเรากลับมาสดใสเหมือนเดิม อะไรที่มันเป็นปัญหาอาจะคลายลงได้บ้าง ฉันควรจะกลับมาทำตัวให้ปกติเพื่อให้แพรได้สบายใจ อีกอย่างลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเผื่อจะมีเรื่องอื่นที่ทำให้ฉันคิดถึงมากกว่าเรื่องของเขา ฉันจะได้ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาไปสักที