หากขอพรได้เพียงหนึ่ง

ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

แมทกรอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญใจ

ขอพรเหรอ

มาพูดอะไรน่าขันตอนนี้

"ข้าพูดจริง ๆ ข้าสามารถทำให้พรของเจ้าเป็นจริงได้หนึ่งข้อ" อลิสยังยืนยันทั้งลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"งั้นถ้าเสกพรให้ผมได้ ทำไมคุณยังอยู่ที่บ้านผม ทำไมไม่บินกลับสวรรค์ของคุณไปล่ะคุณนางฟ้า" แมทหมุนเก้าอี้ไปทางอลิสเพื่อที่ตนจะได้จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวขณะที่เขากำลังพูด

วันนี้แมทค่อนข้างหงุดหงิด ยิ่งพอมาเจอเรื่องขอพรที่ฟังดูไร้สาระยิ่งยั่วอารมณ์เขาให้เพิ่มขึ้นไปอีก เลยระบายมันออกมาด้วยคำพูดที่ใครต่อใครต่างบอกว่าเขาค่อนข้างปากร้ายไม่เบา

"เจ้าไม่เข้าใจ ข้าบอกไปแล้วว่ายังไม่ถึงเวลา"

เมื่อสองวันก่อนอลิสเล่าถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ว่าทำไมเธอต้องมาติดอยู่บนโลกมนุษย์ รวมถึงวิธีที่จะทำให้เธอกลับไปบนสวรรค์ได้

แต่แมทไม่ปักใจเชื่อเท่าไรนัก เขายังมีความคิดส่วนหนึ่งว่าอลิสเป็นพวกนักมายากลหรือพวกเล่นปาหี่อะไรทำนองนั้น แม้ว่าจะเคยเห็นกับตาว่าเธอกลายร่างเป็นแมวต่อหน้าต่อตา

"ก็ไม่เข้าใจไงเล่า" แมทเผลอขึ้นเสียงใส่ก่อนผ่อนลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์

"เอาล่ะ เงียบเถอะ ผมต้องใช้สมาธิ" แมทหลับตาลงอีกครั้ง อลิสเองก็นิ่งเงียบไป ทำเพียงยืนจ้องมองชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่เอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงเพื่อตัดการสนทนา

แต่แมทกลับต้องอารมณ์ขุ่นมัวอีกครั้งเมื่อเขาหลับตาได้เพียงแค่สามนาที เสียงอลิสก็ดังแทรกความเงียบขึ้นมา

"มีคนกำลังมาหาเจ้า"

แมทกำลังจะเอ่ยปากสบถแต่เสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้นเสียก่อน เขาหันหน้าไปมองระหว่างหญิงสาวกับหน้าประตูอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แต่พอคิดว่าอลิสไม่ใช่คนธรรมดาก็เลิกประหลาดใจ

ร่างสูงลุกขึ้นยืนเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบพร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคย แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตู แมทนึกขึ้นได้ว่าเขามีหญิงสาวแปลกหน้าอยู่ในบ้าน ถ้าเพื่อนเขาเจอคงต้องตกใจแน่ เพราะแมทไม่เคยพาใครเข้าบ้านมาก่อนยกเว้นเพื่อนสนิทอย่างโรสและเพื่อนผู้ชายอีกสองคน แต่สองคนนั้นก็อยู่ต่างเมือง นานครั้งถึงจะนัดเจอกัน

"เข้าห้องไป อย่าส่งเสียงดัง แล้วก็อย่าออกมาจนกว่าเพื่อนผมจะกลับ ตกลงตามนี้ โอเคนะ" แมทสั่งการแล้วรีบหันกลับไปเปิดประตูบ้าน โดยที่เขายังไม่ทันจะเห็นว่าอลิสเข้าห้องไปตามคำสั่งหรือยัง

"ไง"

"ไง"

ทั้งสองทักทายกันตามประสาเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย ก่อนแมทจะเบี่ยงตัวให้เพื่อนสาวเดินเข้าไปก่อน ส่วนตัวเองรอปิดประตูแล้วเดินเข้าไปทีหลัง

โรส บรรณธิการสาวสุดมั่นทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างคุ้นชิน เธอแทบจะล้มตัวลงนอนเสียด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าวันนี้ตั้งใจจะมาคุยแค่เรื่องงานก่อนต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ

"เข้าเรื่องเลยนะ/ฉันขอถอนตัว" สองเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกันก่อนแมทจะยกมือให้โรสพูดก่อน

"ฉันเอานี่มาให้ เผื่อเป็นแนวทางช่วยให้นายเขียนงานได้" โรสวางแผ่นกระดาษสองแผ่นลงบนโต๊ะ แมทหยิบขึ้นไปอ่านก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

"คือฉันจะบอกว่า ฉันอยากถอนตัวจากโปรเจกต์นี้" แมทวางแผ่นกระดาษที่เขียนรายละเอียดของงานไว้บนโต๊ะที่เดิม

"ฉัน...เขียนมันไม่ได้" เขาเหล่ตาไปทางถังขยะที่มีกองกระดาษวางเกลื่อนอยู่ใกล้ ๆ ก่อนหันมาสบตากับโรสอย่างจริงจัง

"แมท ฉันรู้ว่ามันอาจจะยากสำหรับนาย แต่ฉันเชื่อว่านายทำได้" โรสให้กำลังใจ "ลองดูก่อน ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ ถ้าไม่ได้จริง ๆ ฉันจะไปคุยกับพ่อให้" เพราะคนต้นคิดโปรเจกต์นี้คือมอริส เจ้าของสำนักพิมพ์ ซึ่งเป็นพ่อของโรส เขาอยากสร้างโปรเจกต์นิยายรักก่อนที่จะเกษียณตัวเองแล้วยกสำนักพิมพ์ให้โรสรับช่วงต่อ

"มันไม่ง่ายเลยนะโรส เธอก็รู้ว่าฉันถนัดแฟนตาซี จะให้มาเขียนเรื่องรัก ๆ ฉันจินตนาการไม่ออก"

"นายก็วาดภาพในหัวเหมือนเวลานายแต่งแฟนตาซีไง มันก็เหมือนกันนั่นแหละ" โรสว่า แต่แมทกลับกรอกตาไปมาอย่างเอือมในความคิด

"แมท ตอนนายเขียนเรื่องแฟนตาซีข้ามโลกเรื่องที่แล้วนายข้ามโลกไปจริงหรือไง ก็ไม่ นายแค่สร้างมันขึ้นมาในหัว อันนี้มันก็คล้ายกัน นายก็แค่สร้างความรักในความคิดของนาย" โรสว่า แต่ไม่สามารถทำให้แมทหันกลับมามองตนได้ จนกระทั่งได้ยินประโยคถัดไป

"นายเขียนนิยายรักให้อยู่ในโลกแฟนตาซีก็ได้นี่ ขอแค่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องเยอะ ๆ หน่อย"

แมทหันเหสายตากลับมาจ้องหน้าเพื่อนสาวอีกครั้งอย่างใช้ความคิด แต่ก่อนที่จะตัดสินใจในเรื่องนี้เขากลับต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง

อลิสออกมายืนอยู่ข้างหลังโรสตั้งแต่ตอนไหนแมทก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้หญิงสาวยืนอยู่ข้างหลังและกำลังส่งยิ้มให้เขา

แมทลืมตัวเผลอขยับปากออกเสียงไล่ให้อลิสออกไปจากตรงนั้น จนโรสสงสัยเลยหันไปมองทิศทางที่เจ้าของบ้านทำปากงุบงิบเหมือนกำลังพูดอยู่กับใครสักคน

"เป็นอะไรไปแมท แอบด่าฉันอยู่เหรอ" โรสเอ่ยแซวเล่น เพราะเมื่อหันไปมองข้างหลังก็ไม่พบใครหรืออะไรทั้งนั้น

"ปล่ะ เปล่า ๆ ไม่มีอะไร ผีเสื้อน่ะ" แมทละล่ำละลักบอก พยายามบังคับเสียงให้ปกติที่สุด

"นางมองไม่เห็นข้า" อลิสว่าทั้งยังส่งยิ้มให้เพื่อยืนยัน

"ผีเสื้อเหรอ" โรสหันกลับไปมองข้างหลังอีกครั้ง แต่เมื่อไม่เห็นอะไรจึงหันกลับมามองแมทตามเดิม

"เดี๋ยวนางก็ไปแล้ว นางมีธุระต้องรีบไปทำ" อลิสว่าพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้โรสมากขึ้น นั่นยิ่งทำให้แมทมองอย่างตื่น ๆ แม้ว่าโรสจะมองไม่เห็นแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี

แมทยังพยายามส่งสัญญาณทางสายตาเพื่อให้อลิสกลับเข้าห้องไป แต่ก็ไม่เป็นผล อลิสยังคงส่งยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะนั่งลงด้านหลังของโรส

เมี้ยว เมี้ยว

"เสียงแมวนี่" โรสร้องทัก เธอหันมองรอบห้องเพราะได้ยินเสียงใกล้มาก ก่อนจะสบตากับเจ้าก้อนขนสีขาวที่เดินทอดน่องเข้ามาใกล้โซฟา

แมทถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นอลิสทำแบบนั้น

"ไงเจ้าแมวน้อย แมวใครน่ะแมท น่ารักจัง แมวนายเหรอ เลี้ยงแมวตั้งแต่เมื่อไหร่" โรสร่ายคำถามยืดยาวโดยที่ไม่หันไปมองแมทเลยแม้แต่น้อย ความสนใจของเธอถูกเจ้าก้อนขนสีขาวดึงดูดไปจนหมด

โรสอุ้มอลิสในร่างแมวขึ้นมานั่งบนตัก ลูบไล้ขนสีขาวและเกาคางให้อย่างชื่นชอบ เจ้าก้อนขนสีขาวเองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยืดตัวนอนลงบนตักของโรสอย่างสบายอารมณ์

"แมวข้างบ้านน่ะ ชอบมาหาบ่อย ๆ" แมทว่าพลางปาดเหงื่อตรงหน้าผากทิ้ง นั่งมองหนึ่งคนกับหนึ่งตัวหยอกล้อกันไปมา โรสน่ะชอบใจ แต่เขานี่สิเริ่มนั่งก้นไม่ติดเบาะแล้วด้วยซ้ำ

ไหนบอกมองไม่เห็นไง ก็นั่งลูบกันอยู่เนี่ย แมทได้แต่บ่นอยู่ในใจ

เมี้ยว เมี้ยว

"นายเองก็หาแมวมาเลี้ยงสักตัวสิ ดูสิน่ารักออก นายจะได้ไม่เหงาไง"

"ใครเหงา ฉันไม่ได้เหงา มีธุระต่อไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้วไป" แมทแก้ตัวเสียงรัว ทั้งยังเอ่ยปากไล่โรสตรง ๆ อีกด้วย

"ฉันบอกนายเมื่อไหร่ว่ารีบ" โรสว่า ออกจะแปลกใจเล็กน้อยว่าแมทรู้ได้อย่างไรว่าเธอต้องไปทำธุระต่อ แต่ก็แค่สงสัยเท่านั้นเพราะรู้นิสัยของเพื่อนดี ที่ไล่ก็แค่ไม่อยากฟังเธอพูดเรื่องงานนั่นแหละ

"ก็เดาเอา เธอคงไม่มาหาฉันเพียงแค่เอากระดาษมาให้สองแผ่นหรอกจริงไหม ไม่อย่างนั้นเธอคงโทรมาบอกฉันแล้ว" แมทว่า ก่อนหันไปถลึงตาใส่อลิสในร่างแมวที่ถูกโรสโอบกอดเอาไว้

นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นแมวของข้างบ้านมีหวังอลิสคงถูกโรสจับไปเลี้ยงที่บ้านแน่ ดูท่าจะถูกอกถูกใจเป็นพิเศษ

"ก็ถ้านายจะเปิดโทรศัพท์บ้างฉันก็คงโทรฯ เข้ามา" โรสว่าอย่างเอือม ๆ

"ไปทำธุระต่อเถอะ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันมาบ่นใส่ฉันอีก" คราวนี้แมทไม่ได้ไล่แค่คำพูด เขาลุกขึ้นไปอุ้มเจ้าก้อนขนมาไว้ที่ตัวเองอีกด้วย

"เชอะ ไปก็ได้" โรสลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก่อนจะเดินออกยังไม่วายขอพูดเรื่องงานต่ออีกนิด

"แมท นิยายรักน่ะ ทำให้เป็นแฟนตาซีก็ได้นะ ฉันขอพ่อให้แล้ว" นี่คือสิ่งที่โรสตั้งใจจะพูดแต่แรกแต่ดันลืมเสียก่อน

"ไปละ ฉันไปก่อนนะเจ้าเหมียว" โรสบอกลา ไม่วานหันกลับมาลูบหัวเจ้าก้อนขนที่แมทอุ้มเอาไว้

เมี้ยว