หากขอพรได้เพียงหนึ่ง

ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองทำให้ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาปรับนอนค่อย ๆ ขยับตัว

แมทรู้สึกตัวแล้ว

อาการมึนงงเข้าจู่โจมชั่วขณะ ชายหนุ่มนอนลืมตาจ้องมองเพดานนิ่งอยู่นานอย่างต้องการเรียบเรียงข้อมูลและเหตุการณ์ทั้งหมด

ฝัน

ใช่ เขาต้องฝันไปแน่ ๆ

จะมีคนบ้าที่ไหนแปลงร่างจากคนเป็นแมว จากแมวเป็นคน แล้วคนที่ไหนมีปีกบินได้

"ใช่ ๆ นี่มันต้องเป็นฝัน ฉันไม่น่านอนกลางวันเลยให้ตายสิ" แมทลูบหน้าลูบตา ในใจพลอยโล่งอกเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าทุกอย่างคงเป็นเพราะฝันตอนกลางวัน

แต่แล้วกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจนชายหนุ่มสะดุ้ง เด้งตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

"เจ้าไม่ได้ฝัน"

"ธะ เธอ เธอ" แมทชี้นิ้วไปทางที่อลิสนั่งอยู่ ห่างจากปลายขาเขาเพียงสองก้าว

หญิงสาวคนเดิม คนเดียวกับที่มีปีกงอกและลอยตัวได้ คนเดียวกันกับแมวตัวนั้น

แมทเบิกตากว้างอีกครั้ง ทุกอย่างไม่ใช่ฝัน มันคือเรื่องจริงและมันเกิดขึ้นจริง

"ข้าชื่ออลิส เป็นนางฟ้า แต่เจ้าคงยังไม่เชื่อ" สิ้นคำปีกสีขาวถูกกางขึ้นอีกครั้งอย่างสวยงามแล้วเก็บปีกกลับ "คราวนี้คงเห็นชัดแล้วว่านี่เป็นปีก ไม่ใช่เพลย์อะไรนั่นอย่างที่เจ้าคิด"

"เขาเรียกคอสเพลย์" แมทแย้ง ก่อนรีบหุบปากฉับเมื่อคิดขึ้นได้ว่าเขาจะไปแย้งทำไม

"นั่นแหละ นั่นแหละ" อลิสยกยิ้ม ท่าทางเบื่อหน่ายกับภาษามนุษย์ที่ดูเหมือนจะค่อนข้างยากในบางคำ

"นี่จะบอกว่าเธอเป็นนางฟ้า และฉันไม่ได้ฝัน" แมทชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างตัวเองกับหญิงสาวตรงหน้า

"ข้าให้เจ้าสัมผัสปีกของข้าได้เพื่อเป็นข้อพิสูจน์ หรือจะให้ข้าแปลงกายเป็นแมวให้เจ้าดูอีกสักรอบ" อลิสยื่นข้อเสนอ ทั้งยังย่างเท้าเข้าหาแมทที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา

แมทถอยหลังอย่างว่องไวแต่ติดพนักพิงโซฟาเลยไม่มีพื้นที่ให้ถอยได้อีก ทำได้เพียงนั่งเกร็งตัวนิ่ง

ยอมรับเลยว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่แมทรู้สึกว่าตัวเองทั้งกลัวและสับสนจนเกร็งขนาดนี้

หญิงสาวนั่งลงตรงโซฟาตัวเดียวกันกับเจ้าของบ้าน ทิ้งระยะห่างไว้เพียงหนึ่งฟุต ก่อนหันหลังให้ชายหนุ่มได้เห็นปีกสีขาวแสนสวยอย่างชัดเจน

แมทลอบกลืนน้ำลายเมื่อแผ่นหลังสีขาวนวลอยู่ใกล้แค่เอื้อม ก่อนจะสะดุ้งโหยงอีกรอบจนเกือบตกโซฟาเมื่อปีกสีขาวถูกกางออกอีกครั้ง

ครั้งนี้ชายหนุ่มเป็นอย่างชัดเจนว่าปีกถูกกางได้อย่างไร

ปีกขนนกสีขาวงอกออกมาจากตรงกลางแผ่นหลัง ไร้กลไก ไร้เครื่องมือใด

หัวใจของแมทเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ เขาตื่นเต้นและตกใจจนต้องใช้มือทาบไว้ตรงหน้าอกตัวเอง

น่าแปลก ที่เขาไม่ได้รู้สึกกลัวอย่างที่ควรจะรู้สึก

"จับสิ ข้าอนุญาต" อลิสเอียงใบหน้าเล็กน้อย เธอรับรู้ได้ถึงความปรารถนาในตัวของชายหนุ่ม รวมทั้งหัวใจที่เต้นแรงจนได้ยินเสียงชัดเจน

อลิสเองก็อดตื่นเต้นตามไม่ได้

ในรอบเกือบพันปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของมนุษย์

แมทยกมือขึ้นหมายจะจับดูว่าปีกนี่ใช่ของจริงหรือไม่ แต่พอคิดอีกทีเขาเองก็ไม่รู้ว่าของจริงเป็นแบบไหนเหมือนกัน

เกิดมาเขาไม่เคยเจอนางฟ้ามาก่อนนี่นา

สุดท้ายแมทก็ชักมือกลับ ไม่ได้แตะต้องแม้แต่ปลายขน

"ไม่ดีกว่า จับไปก็ไม่รู้อยู่ดีว่าของจริงของปลอม"

"นั่นอยู่ที่เจ้าเลือกจะเชื่อหรือไม่ต่างหาก"

เมื่อเห็นว่าแมทไม่มีทีท่าว่าจะแตะต้องปีกสีขาวแม้เพียงนิด อลิสจึงค่อย ๆ เก็บปีกของตนจนเหลือเพียงแผ่นหลังเรียบเนียนตามเดิม

ตอนกางปีกออกยังไม่น่าตื่นเต้นเท่าตอนเก็บปีกกลับ แมทลอบกลืนน้ำลาย เขาเห็นเต็มสองตาตั้งแต่ปีกสีขาวที่กางออกกว้าง ค่อย ๆ ย่อขนาดเล็กลงจนหดตัวเข้าไปอยู่ในแผ่นหลังนั่น เรียบเนียนและน่าอัศจรรย์

เหลือเชื่อ

ในสมองของแมทมีแต่คำว่าเหลือเชื่อวนเวียนไปมาจนแทบจะหาคำพูดอื่นมาลบล้างได้

แมทยังคงนิ่งงันอยู่กับที่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนฝ่ามืออุ่นแนบลงบนแก้มทั้งสองข้าง ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนถูกตรึงด้วยดวงตาของคนตรงหน้า

"ให้ข้าอยู่กับเจ้าแล้วเจ้าจะได้ในสิ่งที่ปรารถนา"

"ทำไมผมต้องเชื่อคุณ คุณเป็นนางฟ้า คุณก็บินกลับสวรรค์ของคุณไปสิ นางฟ้าที่ไหนจะอยู่บนโลกมนุษย์" แมทแย้ง ตอนกางปีกให้ดูก็ยังพอจะเชื่ออยู่หรอก แต่พอบอกว่าจะอยู่ด้วยนี่สิ ความรู้สึกที่ว่าตนกำลังโดนหลอกวนเวียนกลับมาให้คิดอีกครั้ง

"ข้ามีเหตุจำเป็นที่ยังกลับสวรรค์ตอนนี้ไม่ได้ เจ้าแค่ให้ข้าอยู่ชั่วคราวเท่านั้น"

"ถ้าผมให้คุณอยู่ด้วย คุณมีอะไรมาแลกล่ะ"

อลิสถอนหายใจ นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ต้องมานั่งต่อรองอยู่กับมนุษย์ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้มีเหตุให้กลับสวรรค์ไม่ทันเธอคงดีดนิ้วเสกความโชคร้ายให้หนุ่มน้อยตรงหน้าได้เผชิญสักปี หรืออาจจะสองปีก็เป็นได้

"บอกสิ่งที่เจ้าปรารถนามาหนึ่งข้อ แล้วเจ้าจะสมหวัง"

แมทนิ่งคิดไปชั่วอึดใจ เขาใช้เวลาไตร่ตรองบางอย่างก่อนตัดสินใจออกไป

"ได้ ผมให้คุณอยู่ด้วยก็ได้ แต่มีข้อแม้...อยู่ในที่ที่ผมให้อยู่เท่านั้น ห้ามมาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวและงานของผมเด็ดขาด" แมทเว้นจังหวะเล็กน้อย กำลังคิดว่ามีเรื่องอะไรอีกบ้างที่ต้องพูด

"แล้วก็ห้ามแตะต้องของบนโต๊ะทำงานผม ห้ามทำข้าวของเสียหาย และถ้ามีของหายไปแม้แต่ชิ้นเดียวคุณได้ไปเป็นนางฟ้าในคุกแน่"

อลิสอมยิ้มกับข้อห้ามมากมายที่หนุ่มน้อยเจ้าของบ้านบอกเธอ ทั้งคำขู่ข้อสุดท้ายนั่นอีก ทำเอาอลิสคิดว่าแมทน่ารักกว่าที่คิด

"และข้อสุดท้ายสำคัญมาก" แมทเว้นจังหวะ จ้องมองใบหน้าของอลิสนิ่ง ก่อนเอ่ยเน้นคำหนักแน่น

"ห้ามเรียกผมว่าหนุ่มน้อยอีก"