เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 1: ค่ำคืนแห่งการตื่นรู้ เสียงฟ้าคำรามก้อง ฉีกผ่าความเงียบงันยามค่ำคืนที่มืดมิดจนน่าใจหาย แสงจากฟ้าผ่าแปลบปลาบเข้ามาทางหน้าต่างห้องนั่งเล่น ชั่วขณะนั้นเองที่ร่างของผม... ภากร ในวัยสิบเก้า...ชะงักค้างอยู่ตรงหน้าเธอ... อริน แม่เลี้ยงของผม...ห่างกันเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด ผมยังจำค่ำคืนนั้นได้ดี... คืนที่ฝนกระหน่ำ ฟ้าคะนองไม่ขาดสาย ผมกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น สายตาจับจ้องไปที่จอที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิดภายนอก ทันใดนั้นเอง...เสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าจะผ่าลงมาตรงหน้าบ้าน แสงไฟในบ้านดับวูบลงทันที ทำให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดสนิทชั่วขณะ ความมืดที่กลืนกินทุกสิ่ง ในความมืดมิดนั้นเอง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้...นั่นคืออริน เธอคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เพราะผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่และแป้งเด็กที่ลอยกรุ่นมาแตะจมูก กลิ่นที่ผมคุ้นเคยมาตลอดหกปี กลิ่นที่ปลุกเร้าความรู้สึกบางอย่างในตัวผมเสมอ... "โอ๊ย!" เสียงอุทานแผ่วเบาของอรินดังขึ้นพร้อมกับเสียงบางอย่างที่ล้มลงในความมืด...เธอคงสะดุดอะไรบางอย่าง ผมพยายามคว้าตัวเธอไว้ในทันทีเพื่อไม่ให้เธอทรุดลงไป โดยไม่ทันได้คิด ไม่ทันได้ตั้งตัว... และในวินาทีถัดมา ร่างของอรินก็ล้มคะมำลงมาตรงหน้าผมพอดี ตัวของเธอทิ้งน้ำหนักลงมาอยู่ตรงหว่างขาของผมอย่างพอดี ผมรู้สึกได้ถึง ความอ่อนนุ่มและอบอุ่นที่ปะทะเข้ากับใบหน้าของผมอย่างจัง กลิ่นหอมกรุ่นของสบู่และกลิ่นกายหอมละมุนของเธอห่อหุ้มผมไว้ทั้งหมด ใบหน้าของผมซุกเข้ากับเต้าอกของเธอเต็มๆ ความนุ่มหยุ่นนั้นช่างอ่อนโยนและอบอุ่นอย่างที่ผมไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดถึงเพียงนี้มาก่อน ในจังหวะที่ผมพยายามประคองเธอไว้ มือของผมก็จับเข้าที่อกของอรินอย่างเต็มๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ สัมผัสถึงความอิ่มเอิบอ่อนนุ่มภายใต้เนื้อผ้าที่บางเบา ความรู้สึกวาบหวามแล่นปราดไปทั่วฝ่ามือ ราวกับถูกไฟช็อต ในจังหวะที่ร่างของเธอล้มลง กระโจมอกที่เธอใช้พันกายอยู่ก็คลายออกอย่างช้าๆ... ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดค่อยๆ เลื่อนหลุดลงจากไหล่มนเนียนของเธออย่างช้าๆ แล้วร่วงหล่นลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างหมดสิ้น และในห้วงเวลาอันแสนสั้นนั้น... เสียงฟ้าผ่าก็ดังสนั่นลั่น! ใกล้กับตัวบ้านเสียจนพื้นสะเทือน แสงสว่างจ้าส่องสว่างไปทั่วห้องชั่วพริบตา... อรินสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจอย่างมาก! ร่างของเธอที่ไร้สิ่งใดปกปิด พลันกระโดดโผเข้ากอดผมอย่างสุดตัว ขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นมารัดเอวผมแน่น! อกอิ่มนุ่มนิ่มของเธอบดเบียดเข้ากับใบหน้าผมอย่างรุนแรง ชนิดที่ผมแทบหายใจไม่ออก กลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอยิ่งอบอวลเข้าสู่โสตประสาท เธอคงลืมไปเสียสิ้นว่าร่างกายของเธอกำลังเปลือยเปล่าอยู่... เพียงชั่วพริบตาเดียว แสงก็ดับลงอีกครั้ง ห้องก็กลับมามืดสนิทเหมือนเดิม แต่ภาพที่ปรากฏเมื่อครู่กลับชัดเจน ตรึงตรา และร้อนระอุอยู่ในสมองของผม ภาพที่ผมไม่มีวันลืมเลือน... ผมจำเรือนร่างนั้นได้ทุกสัดส่วน จำใบหน้าที่สัมผัสแนบชิดกับอกของเธอ และจำสัมผัสจากมือที่จับอกเธออย่างไม่ตั้งใจ มันเป็นภาพและสัมผัสที่ ติดตรึงอยู่ในความทรงจำ อย่างไม่มีวันลบเลือน...และผมรู้ว่ามันจะตามหลอกหลอนผมไปอีกนานแสนนาน...บางทีอาจจะถึงขั้นเก็บไปนอนฝัน... ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง...แต่คราวนี้มันเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนและหนักอึ้งเกินกว่าจะรับไหว หัวใจของผมเต้นรัวโครมครามอยู่ในอก ราวกับจะหลุดออกมาจากช่องอก เสียงหายใจของผมติดขัดและถี่รัว อรินเองก็ยังคงนิ่งค้างอยู่ในอ้อมแขนของผม ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อย ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นผ่าวของเธอที่รดรินอยู่บนผิวหน้า เราทั้งคู่ต่างก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ของเราได้ก้าวข้ามเส้นบางๆ ไปแล้วอย่างไม่อาจย้อนคืน แม้จะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น...แต่ความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ได้ถูกจุดประกายขึ้นมาอย่างเต็มเปี่ยม...จากความบังเอิญ...จากความไม่ตั้งใจ...จากอุบัติเหตุทางอารมณ์ที่พาเรามาถึงจุดนี้... และทั้งหมดนั้น...เริ่มต้นขึ้นเมื่อหกปีก่อน...ในวันที่อรินก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้. ..