เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 16: รุ่งอรุณแห่งความผิดบาป

### **ตอนที่ 16: รุ่งอรุณแห่งความผิดบาป**

แสงแรกของอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามาในบ้านที่ปกคลุมด้วยความเงียบงันอีกครั้ง แต่วันนี้ความเงียบนั้นหนักอึ้งกว่าครั้งใด มันคือความเงียบที่เกิดจากแรงปรารถนาอันรุนแรงที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในคืนก่อนหน้า ภากรตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่ร้อนผ่าว ความปรารถนาที่คุกรุ่นยังคงหลงเหลืออยู่ทุกอณู เขาพลิกตัวไปมาบนเตียง พยายามสลัดภาพของอรินออกไปจากหัว แต่ทุกความคิดกลับยิ่งวนเวียนอยู่กับความอ่อนนุ่มที่เคยสัมผัส และกลิ่นหอมเย้ายวนที่ยังติดตรึงในความทรงจำ ความผิดหวังที่เกือบจะทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมถาโถมเข้าใส่ แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกผิดนั้นกลับไม่ได้ดับไฟราคะในใจเขาลงเลย

อรินเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เธอใช้เวลาตลอดทั้งคืนจมอยู่กับความคิดและความรู้สึกของตัวเอง ร่างกายยังคงเร่าร้อนจากสัมผัสของภากร จิตใจยังคงสับสนระหว่างความปรารถนาที่ตื่นขึ้นกับกำแพงศีลธรรมที่เธอต้องยึดมั่น **คำว่า "แม่" ดังก้องอยู่ในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเป็นโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น** มันคือสิ่งที่เธอต้องยุติ เพื่อไม่ให้ทุกอย่างพังทลายไปมากกว่านี้ ใบหน้าของเธอดูซีดเผือดจากการไม่ได้นอนตลอดคืน ดวงตาคู่สวยมีรอยคล้ำใต้ตาเล็กน้อย

เมื่ออรินลุกขึ้นจากเตียง เธอรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าวาบหวิวแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย ความปรารถนาที่ถูกจุดขึ้นนั้นยากที่จะระงับ เธอเดินตรงไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเพื่อเรียกสติ แต่ความร้อนรุ่มภายในไม่ได้ลดลงเลย ภาพของภากร ใบหน้าของเขาที่เกือบจะจรดกับเธอในคืนนั้นยังคงชัดเจน

**ในที่สุด อรินก็ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาที่บ้าคลั่งนั้นได้อีกต่อไป** เธอเดินกลับมาที่เตียงนอน ทรุดตัวลงนั่งช้าๆ สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดมิด เธอปล่อยให้มือของตัวเองเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ **ปลายนิ้วเรียวสวยเริ่มสัมผัสแผ่วเบาไปตามผิวเนื้อของต้นขา** ความร้อนผ่าวแผ่ซ่านขึ้นมาทันที เธอหลับตาลง ภาพของภากรฉายชัดในมโนสำนึก **มือของเธอไล้ไปตามเรือนร่างที่ยังคงสั่นระริกจากอารมณ์** **สัมผัสที่ละเอียดอ่อนนั้นค่อยๆ นำพาเธอเข้าสู่ห้วงแห่งความซ่านเสียว** เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากอิ่ม ขณะที่ร่างกายของเธอเริ่มบิดเร้าด้วยแรงปรารถนาที่ควบคุมไม่ได้ **ของเหลวอุ่นชื้นที่บ่งบอกถึงการตอบสนองอย่างรุนแรง** ค่อยๆ ไหลเยิ้มออกมา **อรินพยายามปลดปล่อยความต้องการที่เก็บกดไว้มานานแสนนาน** ปล่อยให้ร่างกายได้สัมผัสกับความสุขสมที่เกิดจากการกระตุ้นตัวเอง เพื่อระบายความร้อนรุ่มที่เผาผลาญอยู่ภายใน แม้จะไม่มีใครรับรู้ แต่ในห้วงลึกของจิตใจ เธอรู้ดีว่าเธอไม่ได้ทำสิ่งนี้เพียงลำพัง หากแต่มีภาพของภากรร่วมอยู่ด้วยเสมอ

เมื่อความสุขสมจากการปลดปล่อยนั้นสิ้นสุดลง อรินนอนหอบหายใจอยู่บนเตียง ร่างกายยังคงสั่นเทาเล็กน้อย ความรู้สึกโล่งใจแล่นเข้ามาแทนที่ แต่ก็ตามมาด้วยความรู้สึกผิดบาปอันหนักอึ้งที่ถาโถมเข้าใส่ **คำว่า "แม่" ยังคงเป็นโซ่ตรวนที่บีบรัดหัวใจเธอไว้แน่น** เธอตระหนักดีว่าความสัมพันธ์นี้มันอันตรายเกินไป และเธอจะต้องหาทางยุติมัน ไม่ว่าจะยากเย็นเพียงใดก็ตาม

เมื่อทั้งสองคนมาพบกันที่โต๊ะอาหารเช้า บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความอึดอัดที่ไม่อาจซ่อนได้ ไม่มีใครกล้าสบตาใคร มีเพียงเสียงช้อนส้อมที่กระทบจานเบาๆ อรินพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ภากรก็สังเกตเห็นถึงอาการสั่นเทาเล็กน้อยในมือของเธอขณะที่เธอกำลังรินน้ำชา **กลิ่นหอมจางๆ จากตัวอรินที่เขาคุ้นเคย กลับกลายเป็นกลิ่นที่ปลุกเร้าอารมณ์ความต้องการของเขาให้ปะทุขึ้นอีกครั้ง** เขากัดริมฝีปากแน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้แสดงออกไปมากกว่านี้

"แม่...ไม่ค่อยสบายหรือเปล่าครับ" ภากรรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป เสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย

อรินเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาคู่สวยหลุกหลิกไปมาเล็กน้อย "เปล่าจ้ะ แม่สบายดี... แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด แต่ภากรก็จับได้ถึงความสั่นเครือเล็กน้อยในน้ำเสียงนั้น