เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 11: ความห่วงใยที่เกินเลย

ตอนที่ 11: ความห่วงใยที่เกินเลย**

หลังจากเหตุการณ์ในห้องครัวที่การสัมผัสโดยไม่ตั้งใจได้ทิ้งร่องรอยไว้ในความรู้สึกของทั้งคู่ บรรยากาศในบ้านก็ยิ่งหนาแน่นไปด้วย **แรงดึงดูดที่มองไม่เห็น** มันไม่ใช่ความเงียบงันแบบเดิมอีกต่อไป หากแต่เป็นความเงียบที่อัดแน่นไปด้วยความปรารถนาที่คุกรุ่น และความอึดอัดที่ไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้ ผมกับอรินต่างพยายามหลีกเลี่ยงการสบตา แต่ทุกครั้งที่เผลอไผลสบกัน เพียงเสี้ยววินาทีก็รับรู้ได้ถึงกระแสไฟฟ้าที่แล่นผ่าน

ผมตระหนักดีว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อ **แม่** ของผมคนนี้มันเกินเลยไปไกลกว่าคำว่า "แม่เลี้ยง" มานานแล้ว ภาพและสัมผัสจากเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมายังคงหลอกหลอนผมอยู่เสมอ ผมพยายามควบคุมตัวเองอย่างหนัก แต่บางครั้ง **หัวใจที่โหยหาความอบอุ่นก็มีอำนาจเหนือกว่าเหตุผล** ผมรู้สึกผิดบาปที่ใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เธอ แต่ก็ห้ามความปรารถนาที่อยากเข้าใกล้แม่คนนี้ไม่ได้ **ผมอยากดูแล อยากเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในใจแม่** อยากเห็นแม่กลับมายิ้มได้สดใสเหมือนตอนที่พ่อยังอยู่

วันหนึ่งที่ฝนตกหนัก เสียงฟ้าคำรามก้องเป็นระยะ ทำให้บ้านทั้งหลังดูหม่นหมองกว่าปกติ อรินกำลังง่วนอยู่กับการเปลี่ยนหลอดไฟในห้องโถง ซึ่งเป็นหลอดไฟที่อยู่สูงกว่าปกติ เธอใช้เก้าอี้ปีนขึ้นไปยืนอย่างทุลักทุเล มือเรียวเล็กของเธอพยายามหมุนหลอดไฟที่ติดอยู่แน่นออกอย่างยากลำบาก **ชุดลำลองผ้าฝ้ายบางเบาที่เธอสวมอยู่ ร่นขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนที่กำลังเขย่งสุดปลายเท้า** แผ่นหลังบอบบางของเธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม

ผมเดินผ่านมาพอดี ผมเห็นร่างอรินที่กำลังโยกไปมาบนเก้าอี้เล็กๆ ด้วยความไม่มั่นคง ความกังวลแล่นปราดเข้ามาในใจผมในทันที **ผมไม่รีรอ พุ่งเข้าไปประคองเก้าอี้ไว้ด้วยสัญชาตญาณ**

"**แม่ครับ!** ระวังครับ!" ผมอุทานเสียงหลง

อรินสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันมามองผมด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดเผือดเล็กน้อยจากความกลัวที่เกือบจะเสียหลัก **ในจังหวะที่เธอกำลังจะลงจากเก้าอี้ ผมก้าวเข้าไปใกล้เพื่อช่วยประคอง** และด้วยความมืดสลัวจากหลอดไฟที่เสีย ประกอบกับพื้นที่ที่จำกัด **อรินก้าวพลาดเล็กน้อย ร่างของเธอเซถลาเข้าหาผมอย่างไม่ตั้งใจ**

**ผมกางแขนออกโอบรับร่างอรินเข้ามาแนบชิด instinctively**. **มือของผมโอบรัดเอวอรินอย่างแน่นหนา เพื่อพยุงไม่ให้เธอเซถลา** ผมสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของร่างกายเธอที่เบียดชิดกับอกแกร่งของผม อรินเองก็ยกแขนขึ้นโอบรอบคอผมไว้แน่นด้วยความตกใจ มือเรียวของเธอสอดประสานกันอยู่ด้านหลังศีรษะของผม บดเบียดร่างของเธอให้แนบชิดกับผมมากยิ่งขึ้นไปอีก

**ลมหายใจอุ่นผ่าวของอรินรดรินอยู่ข้างแก้มของผม** กลิ่นหอมสะอาดจากเรือนกายของเธออบอวลไปทั่วโสตประสาท **ผมรู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของเนินอกที่เบียดชิดกับแผงอกของผม** หัวใจของผมเต้นรัวโครมคราม **ความปรารถนาอันรุนแรงพุ่งพล่านไปทั่วกาย** ผมอยากจะกอดเธอไว้แน่นอย่างนั้นตลอดไป อยากจะซึมซับความอบอุ่นนี้ไว้ในใจ **ผมรับรู้ถึงส่วนที่แข็งขืนของตัวเองที่ตื่นตัวอย่างชัดเจน** แต่ผมก็กัดฟันข่มอารมณ์ไว้ พยายามทำเพียงแค่ประคองเธอไว้ให้มั่นคง

อรินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก **"ขอบใจมากนะลูก... แม่เกือบไปแล้วเชียว"** เสียงของเธอแผ่วเบาและยังคงสั่นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอเงยขึ้นมองผม ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววตกใจระคนความรู้สึกบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก **เธอเห็นประกายบางอย่างในดวงตาของผมเช่นกัน**

"ไม่เป็นไรครับแม่... **อย่าทำงานหนักมากนะครับ ให้ผมได้ช่วยแบ่งเบาบ้าง**" ผมตอบเสียงแหบพร่า พยายามที่จะคลายอ้อมกอดออกช้าๆ แต่ก็ยังคงประคองอรินไว้แน่นกว่าที่จำเป็นเล็กน้อย ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากกายเธอ **ความใกล้ชิดที่เกินเลยในทุกการกระทำนี้ กำลังนำพาความสัมพันธ์ของพวกเขาไปสู่จุดที่ยากจะหวนคืน** เส้นแบ่งระหว่าง "แม่เลี้ยง" กับ "ชายหนุ่ม" เริ่มพร่าเลือนจนแทบมองไม่เห็น