เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 14: เงามืดในแสงกลางวัน

**ตอนที่ 14: เงามืดในแสงกลางวัน**

หลังจากคืนที่อรินต้องต่อสู้กับกระแสแห่งความปรารถนาในใจ ความสัมพันธ์ของผมกับแม่ก็เข้าสู่ช่วงที่แปลกประหลาดกว่าเดิม เราทั้งคู่พยายามทำตัวให้ **ปกติที่สุด** เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความเงียบที่ปกคลุมบ้านนั้นกลับอึดอัดหนักอึ้งกว่าครั้งไหน ๆ สายตาของเรามักจะเผลอสบกันเพียงเสี้ยววินาที แล้วก็รีบหลบไปอย่างรวดเร็ว **ความเขินอาย** เริ่มแผ่ซ่านเข้ามาครอบงำทุกพื้นที่ที่เราอยู่ร่วมกัน

ช่วงหลายวันมานี้ ผมสังเกตเห็นว่า **อรินดูจะดูแลตัวเองมากขึ้น** เธอแต่งตัวสวยขึ้นกว่าปกติ ไม่ได้แต่งหน้าจัดจ้าน แต่เป็นความงามที่ดูสดใสและใส่ใจในรายละเอียดมากกว่าเดิม ชุดอยู่บ้านที่เธอสวมก็ดูเป็นระเบียบและทันสมัยขึ้น ผมไม่รู้ว่าเธอแต่งเพื่อใคร...หรือเพื่อตัวเธอเองกันแน่ แต่ทุกครั้งที่เห็น ผมก็รู้สึกใจเต้นแรงอย่างประหลาด

บ่ายวันหนึ่ง แสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายสาดส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่น อากาศอบอ้าวเล็กน้อย ผมกำลังจะเดินไปหยิบน้ำดื่มในครัว แต่สายตาพลันเหลือบไปเห็นอริน เธอคงจะเหนื่อยจากการทำงานบ้านมาทั้งเช้า กำลังนอนหลับอย่างสบายบนโซฟาตัวยาว หน้าจอทีวียังคงส่องแสงอยู่ แต่เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ท่าทางเธอดูผ่อนคลายอย่างที่สุด

ผมหยุดชะงัก สายตาจับจ้องไปยังร่างอรินที่กำลังหลับใหลอย่างเงียบสงบ **กระดุมเสื้อตัวบนของเธอคลายออกหนึ่งเม็ด** ทำให้เนื้อผ้าเผยอออกเล็กน้อย เผยให้เห็น **ร่องอกขาวอวบที่นุ่มนิ่ม** ซ่อนอยู่ภายในอย่างไม่ตั้งใจ แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาอาบไล้ผิวเนินอกให้ดูนวลเนียนยิ่งขึ้น

**ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หัวใจของผมเต้นรัวโครมคราม** เลือดในกายพุ่งพล่านขึ้นใบหน้าจนเห่อร้อน ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ราวกับถูกไฟสุม **ความปรารถนาที่ซ่อนเร้นพลันปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง** **ผมรับรู้ได้ถึงส่วนที่แข็งขืนของตัวเองที่ตื่นตัวอย่างไม่อาจควบคุมได้** ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ แต่ผมก็ไม่อาจละสายตาจากภาพนั้นได้

ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นชั่วขณะหนึ่ง พยายามห้ามใจตัวเองอย่างสุดความสามารถ **ต้องหักห้ามใจ...นี่คือแม่...** เสียงเล็ก ๆ ในหัวเตือนสติ ผมสูดหายใจลึก พยายามสงบอารมณ์ที่ปั่นป่วน ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้อรินอย่างแผ่วเบา ผมหยิบผ้าห่มผืนบางที่พาดอยู่บนพนักพิงโซฟาอีกตัว แล้วบรรจงคลี่ออก **ค่อย ๆ ห่มคลุมลงบนร่างของแม่** อย่างนุ่มนวลที่สุด เพื่อปกปิดส่วนที่เผยอออกมา

อรินยังคงหลับนิ่ง ไม่รับรู้เลยว่าสายตาของผมกำลังจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ย และความปรารถนาที่ยากจะควบคุม ความเงียบในห้องนั้นไม่ได้ช่วยให้ผมสงบลงเลย ตรงกันข้าม มันกลับทวีความตึงเครียดทางอารมณ์ให้มากขึ้น **ความสัมพันธ์ของเรา...แม้ในยามกลางวัน...ก็ยังคงเต็มไปด้วยเงามืดแห่งความปรารถนาที่แสนอันตราย** และเป็นสิ่งที่ผมต้องต่อสู้กับมันอย่างหนักหน่วงขึ้นทุกวัน