อ้อนรัก(เมีย)​

ยอมได้หมด

รุ่งเช้าวันถัดมา

นั่งเหม่อเขี่ยข้าวในจานไปมาจนโดนยายผิงสุดที่รักเคาะกบาลด้วยด้ามทัพพี​ สติที่ลอยไปก็กลับมาครบในทันที

"เจ็บนะยาย"

"ก็ทำให้เจ็บไงล่ะไอ้นี่​ ให้กินข้าวนะไม่ใช่มานั่งเขี่ยเล่น!" ยายดุพร้อมกับนั่งลงข้างๆ​ "เป็นอะไรของเอ็งถึงได้เหม่อลอย" พูดจบก็ตักข้าวใส่ปากผมเหมือนเด็กๆ​ แล้วบังคับให้เคี้ยวจนละเอียดก่อนกลืนลงคอ

"เรื่องเดิม"

"จะอะไรนักหนากับเด็กมันฮะ​ ผู้หญิงมีตั้งมากมายไม่ไปหาชอบ"

"ยาย...คนนี้คือคนที่ใช่​ อยู่ๆ​ ใจผมก็หวั่นไหวขึ้นมาเมื่อตอนที่เจอหน้าน้องมันครั้งแรก​"

"เด็กอายุสิบสองเนี่ยนะ"

"ตอนนี้สิบแปดละ"

"ก็ยังเด็กอยู่ดี"

"แต่สวยมากนะยาย​ แถมยังวางตัวดี​ ไม่ดี๊ด๊าหรือว่าออกตัวแรงตอนที่ผมบอกว่าชอบ​ ถ้าเป็นผู้หญิงบางคนอื่นนี่คงจะแบบ..." ไม่พูดดีกว่า​ เอาเป็นว่าตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นผมเจอมาเยอะ​ แต่ก็ยังซิงอยู่​ คิงน้อยไม่มีใครเคยได้เห็นอกจากคิงใหญ่คือผม

"ไม่คิดจะให้เด็กมันมีอนาคตที่ดีกว่านี้เหรอ​ ยายไม่อยากเห็นใครต้องมีจุดจบแบบแม่เอ็งอีก" ยายพูดอย่างทอดถอนใจ

ที่ยายพูดแบบนั้นก็เพราะผมเป็นเหมือนพ่อไปแล้ว​ เบื้องหน้าดูดีทำงานสุจริต​แต่เบื้องหลังนี่งานทุจริต​ทั้งนั้น​

ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้แต่สถานการณ์​มันพาไป​ อยู่ที่ญี่ปุ่นผมเป็นนายน้อยและพ่อ​เป็นนายใหญ่ส่วนอยู่ประเทศไทยผมก็เป็นคนธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง​

"เธอไม่มีวันรู้หรอกเพราะนี่มันเมืองไทย"

"ความลับไม่มีในโลก​ ไม่ว่าจะอยู่ไหนถ้าความลับมันจะเปิดเผยก็ต้องเปิดเผยอยู่ดี​ สู้บอกให้เขารู้แต่แรกจะไม่ดีกว่ารึไง​ ถ้ารับได้ก็โอเค​ รับไม่ได้ก็ไปคนละทาง" ยายวางมือลงบนบ่าผมก่อนจะบีบเบาๆ​ "ความรักไม่ใช่สิ่งขับเคลื่อน​ เงินต่างหากนะคิง"

"แต่ผมอยากมีความรัก​ ต่อให้รู้ว่าถ้าวันหนึ่งเธอรู้เรื่องงานที่ทำแล้วจะจบความสัมพันธ์​ก็ตาม​ ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากจะรักน้องมันอยู่ดี" ยอมรับว่าชอบดื้อรั้นและหัวแข็ง​ แต่ว่าเรื่องนี้ถอยไม่ได้จริงๆ​ ลองมารักมาชอบใครสักคนหนึ่งดูแล้วจะเข้าใจ​ ยิ่งเวลาหลายปีที่เฝ้ารอมามันยิ่งอยากจะทำให้ผมนั้นยิ่งอยากมีแนทอยู่ข้างกายทุกๆ​ วัน

"ตามใจ​ ยายก็ไม่ขัดหรอกนะ​ เด็กสมัยนี้มัันหัวดื้อจริงๆ" ยายยิ้มให้แล้วลุกขึ้นเดินไป

ส่วนผมก็กลับมานั่งเขี่ยข้าวตามเดิม​ หัวสมองพลันคิดไปต่างๆ​ นานา​ คิดไปถึงตอนนั้นผมไม่น่าหลวมตัวไปทำงานบ้าบอนี่กับพ่อเลย

ห้าโมงเย็น

ยืนรออยู่หน้าบ้านแนทมาหนึ่งชั่วโมงเศษๆ​ เนื่องจากเจ้าของบ้านหายไปไหนไม่รู้ป่านนี้ยังไม่กลับ​ ดีที่เจ้าก้อนกลมมันมานอนใช้เล็บขูดพื้นอยู่ข้างๆ

รู้สึกว่าเมื่อยขาเลยนั่งลงแล้วพูดกับแมว​ "ยัยเด็กไปไหนรู้เปล่า"

เมี้ยว​ ~

"ไม่รู้ใช่ปะละ​ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน​ จีบสาวทั้งทีเบอร์โทรเธอ.ก็ไม่มี​ โง่เง่าชะมัดเลยกู​"

เมี้ยว​ เมี้ยว​ ~

เหมือนก้อนกลมมันร้องซ้ำเติม

"แกรู้มั้ยว่าฉันน่ะรักยัยเด็กมาตั้งแต่เธออายุสิบสองเลยนะ​ ตอนนี้เธออายุสิบแปดแล้วก็รักมากกว่าเดิมไปอีก​ ทำยังไงถึงจะได้หัวใจมาครองนะ" นั่งระบายให้แมวฟังทำเหมือนมันรู้เรื่อง

เมี้ยว​ ~

แมวมันก็ทำได้แค่ร้องเมี้ยวเมี้ยวสินะ

พึ่บ!

จู่ๆ​ ก้อนกลมมันก็กระโดดขึ้นบนกำแพงและกระโดดไปต่อจนหยุดอยู่บนหลังคาบ้าน​แล้วนอนฟุบลง

ขนาดแมวยังไม่แยแสเลย​ โถ...ชีวิต

ขณะนั้นแนทก็มาพอดี​ ใบหน้าเธอดูสดใสขึ้นต่างจากเมื่อวาน​ แถมวันนี้ยังปล่อยผมยาวพลิ้วสลวยอีกด้วย​ ชุดนักเรียนที่สวมใส่ก็ทำให้เจ้าตัวดูน่ารักเสียจริง

เหมือนตกอยู่ในภวังค์​ความคลั่งรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยไอ้คิงเอ๊ย

"นั่งที่พื้นทำไมคะ" เอ่ยปากถามแล้วยืนหยุดตรงหน้า

"ก็ยืนรอมาชั่วโมงหนึ่งแล้วมันเมื่อยนี่"

"จะมารอแนททำไม"

"ก็บอกไปแล้วว่าจะมา"

"เหตุผล​ไม่มากพอเลย"

"รักไง​ มากพอยัง"

"บ้ารึเปล่าเนี่ย​ มาบอกรักแนททำไมเล่า" เหมือนเธอจะมีอาการเขินนิดๆ​

"อาจจะบ้าก็ได้มั้ง​ คนดีๆ​ ที่ไหนจะมาคลั่งรักเด็กตอนที่เธออายุแค่สิบสอง"

"นั่นสินะ"

เมี้ยว​ เมี้ยว​ เมี้ยว!

ก้อนกลมร้องแทรกขึ้นทำให้ผมกับยัยเด็กเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกันทันที​ ทว่าขาอ้วนๆ​ สองข้างของมันหย่อนลงมาส่วนขาหน้าเกาะกับกระเบื้องไว้เพื่อยึดไม่ให้ตัวเองตก​

"ก้อนกลม!" แนทตะโกนเสียงดังอย่างตกใจพร้อมกับท่าทีร้อนรน​ "เกาะไว้ก่อนนะเดี๋ยวแนทจะช่วย" เธอจะปืนขึ้นกำแพงแต่ผมปรามไว้

"ไม่ต้อง​ เดี๋ยวก็ตกลงมาทั้งคนทั้งแมวหรอก​ เดี๋ยวพี่ช่วยมันเอง"

"เร็วๆ​ เลยพี่มันจะตกแล้ว!" เธอไม่ท้วงใดๆ​ กลับผลักตัวผมให้ไปช่วยแมวไวๆ

ก้อนกลมมันร้ายเหมือนกันนะ​ เป็นแมวที่ฉลาดพอสมควร​ มันไม่ได้จะตกหรอกน่า​ การแสดงล้วนๆ​ เพราะก่อนหน้ามันยังกระโดดขึ้นไปบนหลังคาแบบชิวๆ

ปืนกำแพงรั้วแล้วจัดการคว้าตัวแมวอ้วนมาอุ้มด้วยมือข้างหนึ่ง​ "แกจะทำให้ฉันดูเท่ที่ช่วยแมวเหมือนในหนังใช่รึเปล่า" พูดเบาๆ​

เมี้ยว​ ~

และก้อนกลมมันก็ร้องตอบเหมือนรู้ว่าผมพูดอะไร

เมื่อลงมาถึงพื้นแนทก็รีบคว้าแมวไปอุ้มแล้วลูบหัวมัน​ "วันหลังอย่าขึ้นไปอีกนะก้อน"

เมี้ยว​ ~

"..." ผมยืนทำตาปริบๆ​

โอ๋พี่คิงคนนี้บ้างก็ได้นะยัยเด็ก​ อิจฉาแมวว่ะ!!

"ขอบคุณนะคะพี่คิงที่ช่วยก้อนกลม" ไม่เพียงแต่เอ่ยคำขอบคุณ​ ใบหน้าสวยนั้นเต็มไปด้วยยิ้มที่ทิ่มแทงใจให้หลงรักหนักกว่าเดิม

"ครับผม" น้อมรับและยิ้มตอบกลับก่อนจะลูบหัวก้อนกลมมันเช่นกัน

"จริงๆ​ พี่จะมาบ้านนี้เมื่อไรก็ได้นะคะ​ เมื่อวานแนทแค่พูดแกล้งเล่นเฉยๆ"

"ขี้แกล้งตั้งแต่เมื่อไร"

"ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าพอเห็นหน้าพี่แล้วอยากจะแกล้ง"

"แกล้งได้​ พี่ยอม" มองยัยเด็กด้วยสายตาลุ่มหลง​ ตอนนี้อะไรก็ยอมได้หมด

"จะยอมแนททุกเรื่องไม่ได้นะพี่" เธอพูดพลางไขกุญแจรั้วหน้าบ้านก่อนจะเปิดออก​ แล้วเดินนำเข้าไป​ คนตัวเล็กวางของทุกอย่างลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนแล้วพูดขึ้นต่อ​ "ถ้าอันไหนที่แนทพูดหรือว่าทำแล้วพี่คิงไม่สบายใจไม่โอเคก็ท้วงขึ้นมาแล้วติเตียน​ได้เลย​"

"ไม่มีนะ​ ทุกอย่างที่เป็นเธอหรือเธอทำเธอพูดเธอจะอะไรก็แล้วแต่พี่โอเคหมด" รักหลงแล้วหนึ่ง​ อะไรก็ยอมจริงๆ​

"เวอร์แล้ว​ ว่าแต่จะไม่เข้ามาเหรอคะ" แนทถามเพราะว่าผมยังคงยืนอยู่หน้าบ้าน

"ก็รอให้เจ้าของบ้านเขาชวนอะดิ" เดินเข้าไปแล้วนั่งลงที่โต๊ะ​ มือก็จับสำรวจของที่ยัยเด็กเพิ่งวางลง​ "ซื้ออะไรมาเหรอ?"

"ของที่จะใช้ทำกับข้าวค่ะ​ พรุ่งนี้วันพระแนทก็เลยจะทำกับข้าวเองแล้วไปใส่บาตรที่วัดน่ะ​ จะได้อุทิศ​ส่วนบุญ​ไปให้พ่อด้วย"

"พี่ไปด้วยได้มั้ย" ร้องขอแบบคนหน้าหนา

"พี่ตื่นไหวเหรอ"

"ไหวสิ​ ให้ไปด้วยได้มั้ยล่ะ"

"ถ้าอยากไปก็ไปได้ค่ะ"

"คนสวยใจดีจริงๆ" เอ่ยชมแล้วเท้าคางมองยัยเด็ก​ "ว่าแต่วันนี้ทำกับข้าวให้กินหน่อยได้มั้ย"

"เยอะไปแล้วค่าพี่" แนทพูดลากเสียงพร้อมกับปรายตามอง​ "ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยล่ะ"

รู้ว่าเป็นคำที่พูดเล่นๆ​ แต่ผมเอาจริง​ "ขอเวลาครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวพี่จะรีบไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านก่อน" น้ำเสียงและท่าทางของผมดูจริงจัง

"พอเลย​ ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามานั่งรอก่อน​เดี๋ยวแนทจะทำอะไรให้กิน"

"เอาง่ายๆ​ นะ"

"ไข่เจียวง่ายสุดปะพี่​ อิ่มท้องด้วย"

"ใช่​ แต่ถ้ากินแล้วอิ่มท้องอิ่มอกอิ่มใจอิ่มไปทั้งตัวคงจะเป็นกินแนท"

นั่นแหละครับ​ พูดห่าอะไรของผมวะ!

เขินเลย​ ~

ยัยเด็กถึงกับหน้าแดงซ่าน​แล้วทำตัวไม่ถูก