มั่นรักดวงใจเสน่หา

1

นิ่มมองพี่ชายที่เคารพด้วยสายตารักใคร่ โมกข์วางมือบนศีรษะของเด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบแล้วยิ้มกว้าง

“พี่ต้องไปแล้วนะคะแม่นิ่มน้อย” โมกข์นั่งยองๆ ลูบศีรษะเด็กน้อยที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูสดใส นิ่มเป็นเด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้ากลมหวาน ปากแดง แก้มใส ผมดำขลับหยักศก ดวงตาสีนิลแต่ดูอ่อนหวานสดใส

“พี่โมกข์จะไปนานไหมคะ” เด็กน้อยรับรู้แค่ว่าพี่ชายต้องไปเรียนหนังสือไกลถึงต่างแดน

“ไปไม่นานค่ะ แม่นิ่มน้อยของพี่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ” เขาลูบผมของเธอไปมาเบาๆ อยู่เช่นนั้น ด้วยว่าผูกพันกันมาแต่เล็กแต่น้อย

“นี่เป็นขนมฝอยทองที่นิ่มชอบกินค่ะ พี่โมกข์เอาไว้รองท้องระหว่างทางนะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยหยิบขนมฝอยทองออกมาให้พี่ชายตรงหน้า ประโยคของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้ผู้ใหญ่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ด้วยว่านิ่มเอาขนมที่ตัวเองชอบให้โมกข์รับประทาน

“ขอบใจมากจ้ะคนดี”

“พี่โมกข์ต้องคิดถึงนิ่มด้วยนะคะ” เด็กน้อยเอ่ยบอกเสียงสั่นเครือ ทำท่าจะร้องไห้เมื่อรู้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกหลายปี

“แน่นอนค่ะ พี่จะคิดถึงแม่นิ่มน้อยของพี่ทุกเวลา เรียนจบแล้วพี่จะรีบกลับมานะคะ พี่สัญญา” โมกข์ให้คำมั่นสัญญากับน้องน้อยด้วยการเกี่ยวนิ้วก้อยเล็กๆ นั้นอย่างมั่นคง

“ได้เวลาเดินทางแล้วพ่อโมกข์ ขึ้นเรือได้แล้วลูก” คุณนายละมัยผู้เป็นมารดากับคุณพร้อมผู้เป็นบิดารีบบอกลูกชายโดยไว

“แม่กับพ่อจะจดหมายไปหาโมกข์นะลูก ไปอยู่ที่โน่นตั้งใจเรียนนะจ๊ะ”

“ครับคุณแม่ ผมลาครับคุณพ่อ คุณแม่ คุณป้า” โมกข์ยกมือไหว้บิดามารดาและผู้เป็นป้า ก่อนจะโบกมือลาเด็กน้อยที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้ใหญ่

พอโมกข์เดินไปขึ้นเรือ นิ่มก็ร้องไห้ออกมาในทันที ทำให้ผู้ใหญ่ต้องเอ่ยปลอบโยน

“ไม่ร้องไห้นะคะคนดี” คุณนายละมัยดึงเด็กน้อยมากอดแนบอก

“พี่โมกข์จะปะ... ไปนานใช่ไหมคะ” เด็กน้อยถามเสียงสะอึกสะอื้น

“พี่โมกข์ไปเรียนนะแม่นิ่ม เรียนจบพี่เขาก็จะกลับมาเพื่อแต่งงานกับแม่นิ่มไง” เด็กน้อยสะอื้นฮักๆ มองเรือลำใหญ่ที่ค่อยๆ เคลื่อนออกไปอย่างเศร้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมโมกข์ต้องไปเรียนไกลจนไม่ได้เจอหน้ากันนานหลายปีแบบนี้

“ไม่ร้องนะจ๊ะ ถ้าแม่นิ่มร้องไห้ พี่โมกข์จะเป็นกังวลนะจ๊ะคนดี” มาลัยเองก็ช่วยปลอบโยน เข้าใจว่าเด็กๆ นั้นสนิทสนมกันมากเพียงใด พอคนหนึ่งคนใดต้องไปเรียนถึงแดนไกล ทำให้ไม่ได้เจอกันนานหลายปีจึงทำให้ทำใจไม่ได้

บิดามารดาของนิ่มนั้นเสียชีวิตไปเมื่อปีกลาย เหลือเพียงแค่ญาติที่ไม่ไยดีเด็กน้อยและหวังเพียงแค่ทรัพย์เงินทอง คุณพร้อมกับคุณนายละมัยทนไม่ไหวจึงไปรับเด็กหญิงมาอยู่ด้วยกัน เนื่องจากบิดามารดาของนิ่มเป็นเพื่อนรักกับคุณพร้อมกับคุณนายละมัย จึงได้หมั้นหมายบุตรชายกับบุตรสาวเอาไว้ตั้งแต่แบเบาะ

คุณพร้อมทำงานที่กระทรวงการคลัง ท่านจึงช่วยเหลือจัดการเรื่องทรัพย์สินของนิ่มและช่วยเก็บรักษาเอาไว้ให้เป็นอย่างดี ไม่เช่นนั้นคงโดนญาติๆ แย่งชิงฉ้อโกงไปจนหมดเพราะนิ่มยังไม่ประสาและรู้ความอันใด

นิ่มสนิทสนมกับบ้านของคุณพร้อมเป็นอย่างดีเพราะบิดามารดาได้ไปมาหาสู่กันเนืองๆ เมื่อครั้งสมัยยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นการย้ายมาอยู่กับครอบครัวของคุณพร้อมจึงทำให้นิ่มมีความสุขมากกว่าอยู่กับญาติที่จ้องจะฮุบสมบัติและไม่สนใจไยดีเธอเลยแม้แต่น้อย

คุณพร้อมเป็นลูกหลานผู้ดีเก่าที่มีที่ดินเป็นอันมาก รวมถึงท่านเป็นคนดีมีความยุติธรรม ท่านจึงเป็นที่นับหน้าถือตาของคนทั่วไป

 ส่วนคุณนายละมัยนั้นเป็นหลานสาวของพระยาพิพัฒน์ ทรัพย์สินมรดกและบ้านเช่าของท่านจึงสืบทอดมายังลูกหลานทำให้คุณนายละมัยร่ำรวยไม่เป็นสองรองใคร สองสามีภรรยานั้นเป็นคนดี ยึดถือความถูกต้องเป็นหลัก ไม่เคยเอาเปรียบใครมีแต่จะช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ นั่นจึงทำให้ท่านทั้งสองเป็นที่รักใคร่ของญาติสนิทมิตรสหายและผู้คนเป็นจำนวนมาก

พ.ศ. ๒๕๑๙...

โมกข์ เทพรักษา บุตรชายคนเดียวของคุณพร้อมและคุณนายละมัยเดินทางกลับมายังประเทศไทยก่อนกำหนดหลายวันหลังจากจบการศึกษาระดับปริญญาโทจากต่างประเทศ เนื่องด้วยบิดากับมารดานั้นเสียชีวิตพร้อมกันทั้งสองคน งานศพของบุพการีทั้งสองมีแขกผู้มีเกียรติมากันอย่างคับคั่งเพราะบิดามารดาเป็นคนกว้างขวางและเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป มาลัยผู้มีศักดิ์เป็นป้านั้นเป็นแม่งานจัดการงานทุกอย่างให้อย่างเรียบร้อย โดยมีนิ่มคอยช่วยเหลือทุกอย่าง นิ่มมีความสามารถในการจัดดอกไม้หน้าศพและจัดการให้คนงานในบ้านทำดอกจันทน์ด้วยตัวเอง จึงไม่ต้องซื้อหา

ครั้งแรกที่โมกข์ในวัยยี่สิบเจ็ดปีได้เจอกับแม่นิ่มน้อยของเขา หัวใจหนุ่มก็เต้นแรงแทบจะหลุดอกอมานอกทรวงอก เด็กหญิงตัวน้อยที่เพียรเขียนจดหมายแนบไปกับจดหมายของบิดามารดาและส่งของไปให้เขาทุกปี ทั้งเสื้อถัก ผ้าพันคอ ผ้าเช็ดหน้า ปลอกหมอนปักลายสวยๆ คือหญิงสาววัยสิบแปดที่เรียบร้อยน่ารัก รวมถึงยังพูดจาอ่อนหวานไพเราะเสนาะหู โมกข์มองหน้าสาวน้อยแล้วเหมือนหลงเข้าไปอยู่ในภวังค์รัก ความสัมพันธ์ของเขากับสาวน้อยคือจดหมายที่ส่งถึงกันตลอดระยะเวลาหลายปี เมื่อได้พบเจอกันอีกครั้งจึงทำให้ทั้งสองไม่ได้รู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า แต่กลับรู้สึกสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว

โมกข์มองคู่หมั้นวัยเด็กของเขาที่บิดามารดาอุปการะเลี้ยงดูเอาไว้ด้วยสายตาลึกซึ้ง การได้เจอเธออีกครั้งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในห้วงรักห้วงเสน่หา นิ่มเป็นคนสุภาพเรียบร้อย เนื้อตัวของเธอสะอาดสะอ้านหอมกรุ่น เขามองเธอทีไร รู้สึกได้ถึงความเย็นตาเย็นใจ ในขณะที่เธอคอยช่วยต้อนรับแขกเหรื่อก็มีชายหนุ่มที่เดินทางมางานศพของบิดามารดาเข้ามาทักทายยิ้มหวานให้เธอมากมาย เป็นครั้งแรกที่โมกข์รู้สึกหึงหวงผู้หญิงคนหนึ่งสุดใจและคนคนนั้นก็คือคู่หมั้นคู่หมายวัยเยาว์ของเขานั่นเอง เขาอยากรู้นักว่าผู้ชายพวกนั้นไม่รู้หรืออย่างไรว่าเธอมีเจ้าของแล้ว

นิ่มได้รู้จักกับเพื่อนของโมกข์ที่เรียนจบกลับมาจากอังกฤษในรุ่นเดียวกัน เพื่อนๆ ของโมกข์มาร่วมงานศพครบกันทุกคน มีพฤกษ์ ฤทธิ์ ศักดิ์ กริช ไกรและนพ แต่คนที่นิ่มต้องรับหน้าด้วยความไม่สบายใจคือญาติๆ ของเธอ นานหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เจอกันทีไรก็คุยกันแต่เรื่องทรัพย์สมบัติซึ่งเธอได้แต่ปิดปากเงียบเพราะไม่อยากโต้แย้งด้วย คิดว่าญาติๆ ได้ทรัพย์สมบัติจากครอบครัวของเธอไปมากพอแล้ว ส่วนที่ยังเหลืออยู่ตกมาถึงมือเธอคือส่วนที่บิดามารดาของโมกข์ช่วยดูแลรักษาเอาไว้ให้ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่เหลืออะไรติดตัวเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว

โมกข์มีท่าทีปกป้องและห่วงใย เขาออกหน้าโดยการสนทนาแทนเธอทุกอย่าง เธอรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ โมกข์เหมือนเสาหลักของชีวิตหลังจากที่บิดามารดาของเขาเสียชีวิต แม้ไม่ได้เจอกันนานหลายปีแต่พอได้เจอกันอีกครั้งเธอกลับรู้สึกว่าโมกข์ให้ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยยามที่มีเขาอยู่ข้างกาย เขามีความเป็นผู้นำสูง ตัดสินใจเด็ดขาดและพูดคำไหนคำนั้น จนญาติๆ ของเธอไม่กล้าหาเรื่องอะไรเธออีก ญาติๆ ของเธอคงคิดว่าสิ้นคุณพร้อมและคุณนายละมัยแล้ว โมกข์เป็นแค่เด็กเมื่อวานซืนจะข่มเหงอะไรก็ได้ รวมไปถึงเธอด้วย แต่โมกข์ก็แสดงออกถึงความเป็นผู้ใหญ่ที่พูดจาตรงไปตรงมาและน่ายำเกรงจนญาติๆ ที่แสนละโมบของเธอต้องล่าถอยกลับไปแทบไม่ทัน

“ขอบคุณนะคะพี่โมกข์”

“เรื่องอะไรคะ”

“เรื่องญาติๆ ของนิ่มน่ะค่ะ และต้องขอโทษพี่โมกข์ด้วยนะคะ หากทำอะไรให้รู้สึกไม่สบายใจ” เธอยกมือไหว้เขา แต่โมกข์รวบมือน้อยของเธอเอาไว้

“ขอโทษทำไมคะ นิ่มไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย ถ้าต้องขอโทษกันจริงๆ ให้ทำผิดเสียก่อน