ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจและความสับสน ความง่วงงุนหลังตื่นนอนหายวับ สายตาตรึงอยู่ที่คนตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ โลกเหมือนหลุดหมุนไปชั่วครู่ ขณะที่ความร้อนเห่อขึ้นมาแต้มสีพวงแก้มใสช้า ๆ จนแดงก่ำ
“คุณ...”
อัจฉราพูดไม่ออก เหมือนมีก้อนอะไรขวางคอเอาไว้ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายซ้ำในหัวเหมือนม้วนฟิล์ม เธอจำได้ว่ารู้สึกไม่ดี ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบหายกลายเป็นสีดำ ความทรงจำของเธอก็สิ้นสุดตรงนั้น และหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย
“เป็นอะไร... ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ?”
รอยยิ้มหยันปรากฏแต้มใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง เมื่อเห็นความสับสนราวกับลูกแมวตื่นภัยในแววตาของเธอ นทีดันตัวลุกนั่ง การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างใจเย็น ต่างจากหญิงสาวที่ยังคงนอนตัวแข็งทื่อ
“ก็ดีแล้วที่ไม่รีบลุก... แต่ถ้าจะลุกก็จับผ้าห่มเอาไว้ให้แน่น ๆ ด้วยล่ะ”
“ผ้าห่ม?”
เสียงหวานแหบพร่าเล็กน้อยหลังจากที่ไม่ได้ใช้มานานลอดผ่านกลีบปากอิ่
