13.00 น.
"หนูครับ หนู! ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนนะครับ แล้วค่อยนอนต่อ ตอนนี้มันบ่ายโมงแล้วนะครับ" ผมที่ตอนนี้กำลังปลุกน้องเพื่อให้ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยา โดยตอนนี้ไข้ของน้องก็เบาบางลงบ้างแล้ว แถมตัวก็ไม่ค่อยร้อนแล้วด้วย
"อื้อ! พี่ไดม่อน" ฉันที่ต้องงัวเงียตื่นเพราะเสียงปลุกของพี่ไดม่อน จนตัวฉันต้องลืมตาอย่างสะลึมสะลือ
"มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยลุก ตอนนี้หนูอาการเป็นไงบ้างครับ ดีขึ้นบ้างรึยัง" ผมที่เอ่ยถามน้องและประคองน้องขึ้นให้นั่งพิงหัวเตียง
"ก็ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ แต่ยังระบมๆตรงนี้อยู่" ฉันที่ตอบพี่ไดม่อนไปเสียงอ้อมแอ้มพร้อมชี้นิ้วไปที่น้องสาวของฉันที่ตอนนี้น่าจะบวมๆอยู่นิดๆ
"หึหึ! งั้นพี่ขอดูหน่อยได้ไหมครับว่ามันบวมมากไหม เดี๋ยวพี่จะได้ไปเอายามาทาให้" ผมที่เห็นจุดที่น้องชี้ จึงได้แต่ขำๆอยู่ในลำคออย่างชอบใจ เพราะมันเป็นฝีมือของผมเอง
"ไม่เอาค่ะ หนูอาย หนูไม่ให้พี่ดูหรอก" คนบ้า! จะมาขอดูกั
