Poyraz gözlerini kapadığında kalbimin göğsümden koparıldığını hisseder gibi oldum.
Sanki o gözlerini kapadığında yaşamamın bir anlamı yokmuş hayat bitmiş gibi.
Gözlerimdeki yaşlar bırakmıyordu beni.
Bağırarak ağlıyordum. Telefonumu cebimden çıkardığım gibi abimi aradım.
Ne yaptığımı bilmiyordum, kimi aramam gerektiği aklımdan çıkmıştı.
Abim kısa sürede telefonu açtı.
"Efendim Cennet." sesi alkollü geliyordu.
"Abi , a-bi yardım et Poyraz gözlerini kapadı açmıyor." dediğimde kesilen nefesim konuşmama yardımcı olmuyordu.
"Ne demek gözünü kapadı açmıyor ? Noluyor Cennet!" sesi oldukça telaşlı geliyordu.
"Abi gel ne olur ben çok kötüyüm. Ona bir şey olursa ne yaparım ben ha ne yaparım. Biz bizim evin oradayız yetiş." diyerek telefonu kapadım ve buğulanan gözlerimi Poyraza değdirdim
