5
794 Words
DYNE ♡ CAKE
ฉันมองพี่เฟิร์นที่ทำนิสัยไม่ดีหนึ่งอย่าง นั่นคือการดูรูปในกระเป๋าสตางค์อย่างถือวิสาสะ
นิสัยเสีย!
ไม่มีมารยาท!
มีสิทธิ์อะไรมาเปิดของคนอื่นดู!
“พี่เฟิร์นคะ”
ฉันรีบจ้ำอ้าวเข้ามา ด้านเธอก็เหลอหลาเพราะผวากับน้ำเสียงที่ฉันใช้
“เค้กอะ... พี่ตกใจหมดเลย”
ยิ้มแห้งกว่าพี่เฟิร์น คงเป็นใบไม้ที่แห้งกรังรอวันโดนไม้ขีดไฟไปสุมละมั้ง.....
“อะนี่... ”
เธอยื่นกระเป๋าสะพายของฉันส่งคืนมาให้
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่ขอบันทึกเบอร์เค้กไว้เลยนะ พี่อยากรู้จักเค้กมากกว่านี้”
ฉันพยักหน้าไม่พูดอะไร พี่เฟิร์นเดินออกจากคอนโดไปพร้อมรอยยิ้ม ส่วนฉันก็รีบขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องตัวเองทันที
ทำไมต้องอยากมารู้จักฉัน ทั้งที่ความจริงฉันไม่ได้อยากรู้จักใคร ฉันคิดว่าฉันอยู่ได้ ไม่ต้องไปพึ่งใครหรอก ฉันแค่ชอบแบบนี้ ฉันไม่ได้ผิดแปลกอะไร
“แม่บอกให้พาเธอไปกินข้าวที่บ้านด้วย”
ดายน์พูดขึ้น เมื่อเห็นฉันเปิดประตูห้องเข้ามา
“รู้แล้ว เจอกันหกโมง”
ฉันว่า พลางจะเดินเลี่ยงไปเข้าห้องนอนตัวเอง
คอนโดที่นี่ ออกแบบค่อนข้างถูกใจ ประตูห้องนอนฉันอยู่ใกล้ทางออก ส่วนของดายน์ประตูอยู่เยื้องโซฟาที่ห้องนั่งเล่น ถ้าไม่สังเกตดี ๆ คนที่มาอาจจะคิดว่า ที่นี่มีหนึ่งห้องนอน มันถูกใจ เพราะฉันจะได้เลี่ยงผู้ชายชื่อ 'ดายน์' ได้
แต่วันนี้คงเลี่ยงไม่รอดแล้ว.....
“มีอะไรอีกไหม”
ฉันพยายามข่มความหงุดหงิดไว้ในน้ำเสียงแสนนิ่งนี้ วันนี้ดายน์ทำไมวุ่นวายกับฉันจัง
บอกตามตรงว่าฉันไม่ได้เกลียดเขา แค่อยากขัดเกลาผู้ชายคนหนึ่ง ให้รู้ซึ้งเกี่ยวกับการโดนดัดสันดานแค่นั้นเอง...
“เมื่อคืนเธอไปนอนไหน”
เขานั้นยังไม่จบ และ เขาคงคาใจมาก ๆ ว่าฉันจะทำอะไรให้เขาขายหน้าแม่เขา
เมื่อเราสองคนตกลงกัน จะตอบคำถามให้ตรงกัน ว่าเรานั้นอยู่ที่ไหนของเมื่อไหร่ แต่เมื่อคืน ฉันออกไปดื่ม ไปคนเดียว ทั้งคืน.....
“นายอยากรู้จริง ๆ หรืออยากจะกวนประสาทฉัน”
ข้อมือของฉันถูกมือหนาของดายน์จับไว้แน่น
ฉันไม่รังเกียจกับแค่โดนสัมผัส แต่ถ้ามากกว่านั้น ดายน์อาจจะโดนสวน!
“ก็ตอบมาดิวะ”
เขากระชากเสียงใส่
“ฉันเมา กลับไม่ไหว มีคนพาไปนอนแต่ไม่ใช่ผู้ชาย พอใจรึยัง”
“แสดงว่าผู้หญิงที่พาไปนอน?”
“เออ... ไม่ใช่ผู้ชาย แล้วมันก็คือผู้หญิง พอใจรึยัง”
ฉันสะบัดข้อมือจนหลุดออก ทำไมเข้าใจอะไรยากนัก อยากฟังชัด ๆ ว่าฉันไปค้างกับผู้หญิง เขาพอใจที่ฉันหงุดหงิดหรือไง ทั้งที่ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไรทั้งนั้น
ทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งเรื่องหัวใจ ไหนจะเรื่องเขาที่ต้องตามดูอีก
ฉันจะไม่มีชีวิตเป็นของฉันเลยเหรอ?
“โดนจูบไป ยังไม่คิดจะเปลี่ยน?”
เขากำลังรื้อเรื่องเก่า เรื่องที่เขาฉวยโอกาส กดริมฝีปากมากระชากจูบไปเมื่อตอนเราทะเลาะกันครั้งนั้น
และเป็นครั้งที่ฉันตบหน้าดายน์ไปสุดแรงเกิด
“ฉันบอกว่าไม่ได้เป็นไงดายน์ ปากนายพูดเรื่องอื่นไม่เป็นเหรอ”
ฉันใส่อารมณ์ต่อหน้าเขาอีกครั้ง ทำไมถึงอยากปะทะกับฉันตลอด ทั้งที่ฉันก็อยู่ของฉันดี ๆ
“แล้วนี่ล่ะ... อะไร?”
ดายน์จับบางอย่างชูขึ้นมา มันคือการ์ดหนึ่งใบที่มีรูปของชมพูติดอยู่
เขาเจอมันได้ไง?
ให้ตาย... ฉันรีบไปเอากระเป๋าจนลืมล็อกห้อง ไอ้โจรมันเลยย่องเข้าได้ง่าย
“ตอนนี้ชมพูท้องแล้ว พี่ต๊อบเขาก็รักชมพูมาก เธอเลิกโง่สักที”
“เวลาคนเรารักใคร เขาไม่ได้เรียกว่าโง่นะดายน์”
ฉันพูดกับเขาดี ๆ
“. . . . .”
ซึ่งเขาก็แสยะยิ้มมองฉัน รอคอยว่าฉันจะพร่ำเพ้ออะไรออกไปอีก
“นายไม่เคยรักใครหนิ รู้ได้ไงว่าโง่”
และฉันก็ต้องตั้งคำถามเพื่อเลี่ยงการตอกย้ำตัวเอง
“. . . . .”
ดายน์เงียบไป สีหน้าเขาเปลี่ยนไป ราวกับคนละคน
“ฉันไม่ได้ต้องการให้ชมพูรักฉัน ฉันไม่ได้หวังจะครอบครองชมพูเลย ฉันรัก ฉันก็อยู่ของฉัน รักที่บริสุทธิ์ใจจริง ๆ นายต่างหากที่โง่ โง่จนไม่รู้ตัว ว่าที่นายแสดงออก คือสิ่งที่นายบอกว่าจะไม่มีวันทำ”
- Writer
