Past or Present

CHAPTER 1

Chapter 1

SAME FEELING

HEAVN'S POV

I'm here sa favorite place namin. Dito kami unang nagkita. I still remember when we first meet. We are 7 years old back then and yet I still remember it.

~FLASHBACK~

I'm here at--hm, I don't know this place. I'll just call it secret garden. Yeah, secret. Kasi, matagal bago mo 'to makita. I'm just walking around a while ago.. and then.. I just found myself here. And garden, kasi this place were surrounds by flowers. But this one is different, 'cause may river sya sa may side. Then, meron ding puno sa side ng river, where I'm sitting at right now. There is also some butterflies in this place, and they look so beautiful. Specially, this whole place. There's many and different kinds of flower here.

I stand up mula sa pagkakaupo ko and go closer to the flowers. May iba't ibang kulay ng rose flower dito. There's a red rose, a pink rose, a white rose and more. There are many different flowers here that I can't even mention them. Meron din akong nakitang orchids, lilies, tulips at iba pa... but only one flower caught my attention. It's a sunflower. Meron kasing dumapo na butterfly dun. I tried to reach for the butterfly but, lumipad na sya. So I chase it but unfortunately I fell down.

"Ouch! Huhuhu.." I said while crying and holding my knee.

"Hey! Are you okay?" someone said from my back.

Umiling na lang ako habang nakayuko at hindi siya nilingon. Then pumunta siya sa harap at tinalian ng panyo ang tuhod ko. Doon lang ako tumingin sa kanya.

"Can you walk?" I just nod and stand up.

"Thank you--uh, what's your name by the way?"

"I'm--Ice. Nice meeting you. And you are?"

"Ah-I'm... Crystal. Nice meeting you too. Thank you, Ice." sabi ko sa kanya ng nakangiti.

"You're always welcome, Crystal." sabi niya rin ng nakangiti. We stare at each other for a moment. He's the only person who come near me and talk to me, because honestly no one tries to be my friend or even just have a talk. What if.. I'll ask him to be my friend, papayag kaya sya? Well, hindi ko malalaman kung hindi ko susubukan.

"So, friends?" sabi ko sa kanya-uh no, sabay pala naming sabi sa isa't isa. Napangiti naman kami dahil dun. Then..

"Sure!" we said again in chorus that makes us laugh.

We shake our hands and while doing it, I felt an electricity and I feel my heart beats faster kaya natigilan ako. Napansin kong natigilan din siya. Sabay na lang kaming napangiti.

~END OF FLASHBACK~

Napangiti ako ng maalala ko ang nangyari noon. He's my first best friend. My one and only best friend and also... my first LOVE. Ngayon alam ko na kung bakit ko naramdaman yung pagbilis ng t***k ng puso ko and electricity the first time we hold hands.

I sighed.

How I wish he's here.

Dalawang taon ko siyang nakasama simula nung first meet namin. Madalas ako'ng pumupunta sa lugar na 'to. Hoping that one day... I'll see him again. Nagbabakasakali kasi ako na baka bumalik na siya. And I promise him that I'll wait for him, no matter what. At dito rin kami magkikita sa oras na bumalik na siya.

And until now.. I still love him but.. I'm starting to move-on. Kakalimutan ko yung feelings ko sa kaniya pero hindi ang pagkakaibigan namin. Para kapag nakita ko siya na kasama niya yung taong mahal niya hindi ako masaktan. Para rin hindi ako mailang sa kaniya kapag bumalik na siya at nagkita na ulit kami.

Tumayo ako para sana umalis na pero may nahagip ang mata ko. I saw our names na nakaukit doon. CRYSTALICE. Yeah. Pinagsama namin yung pangalan namin, or should I say pinagdugtong niya yung names namin. Para daw sa tuwing pupunta ako dito maaalala ko siya, at lahat ng memories namin na magkasama.

~FLASHBACK~

"Crystal, c'mon." sabi niya habang hinihila ako papunta dun sa puno malapit sa ilog.

"Aish. Why?" I said, sound irritated. Hilahin ba naman ako. Muntikan na tuloy akong madapa.

Biglang lumungkot yung expression niya, kaya I soften my face. Ayoko kasi na nakikita siyang malungkot.

"H'wag na lang. Galit ka naman eh." sabi nya sakin in a low voice. Hays! Ano ba yan.

"No! Of course not. Muntikan na kasi akong madapa dahil sa paghila mo that's why I sound irritated. I'm sorry, okay?" I said then his face went back into a happy one.

"Okay. I'm sorry din. I'm just excited to show you something."

"You're forgiven. So, where is it?" Hinila niya uli ako pero maingat na ngayon.

"Here. Inukit ko yung names natin, para sa tuwing pumupunta ka dito maaalala mo ako especially our memories together." nakangiti niyang sabi.

"Why? May balak ka bang umalis?"

"Of course not. Gusto ko lang na hindi mo ako makalimutan." nakangiti pa rin niyang sabi.

"Syempre. Hindi kita makakalimutan. Because you are my one, only, and first best friend." sabi ko rin sa kanya ng nakangiti.

~END OF FLASHBACK~

I smile as I remember that. Every part of this whole place has our memories together. Sabi niya sa 'kin hindi siya aalis, pero umalis naman siya. Pero l understand naman kung bakit siya umalis.

I sighed. If only I knew that he's going to leave way back then, siguro sinulit ko yung araw na magkasama kami and I spend my whole time with him habang may oras pa. Pero hindi eh. Hindi ko alam.

Napabuntong-hininga na lang ako ulit. Then tumalikod na ako at naglakad para umalis. Habang naglalakad ako, sa kasamaang palad ay bigla na lamang akong natapilok dahilan para bumagsak ako at mapaupo.

"Ouch!" Ang sakit ng paa ko, grabe. Feeling ko hindi na ako makakalakad. I tried to stand up pero hindi ko kaya, kasi nga masakit ang paa ko. Tsk! Paano na ako makakaalis dito!?

"Hey! Are you okay?" someone said sa harapan ko. Umiling na lang ako habang nakayuko at hindi siya nilingon. Bakit feeling ko nangyari na 'to. Hays! Nevermind. Umupo sya sa harap ko at sinilip ang mukha ko.

"Can you walk?" He ask me, sounds worried. Doon lang ako nag-angat ng tingin sa kaniya. Tumango na lang ako kahit hindi ko naman talaga kaya. Alangan naman na magpabuhat pa 'ko sa kanya. Nakakahiya naman. Kaya sinubukan kong tumayo but unfortunately, napaupo na naman ako. Kaya dahan-dahan akong tumayo at naglakad. Ilang sandali lang ay naramdaman kong nawawala na ang sakit ng paa ko. Nabigla lang siguro.

I heard him tsk-ed. Then, he carry me on a bridal style.

"H-Hey! W-What are y-you doing?" utal kong tanong sa kanya.

"Isn't it obvious? Binubuhat ka."

"Y-Yeah! I mean, why?"

"Because it's obvious in your beautiful face na hindi mo kayang maglakad." sabi niya sa akin habang iniupo ako sa tabi ng puno. Namula naman ako sa sinabi niya. 'Beautiful face'.

"Thank you!" sabi ko sa kanya ng makaupo ako.

"For what? For telling you that you're beautiful?" namula na naman ako sa sinabi niya.

"N-No, I-I mean. Thank you for helping me."

"You're welcome, then." sabi niya sa 'kin ng nakangiti. "By the way, I'm Sky. And you are?" he said and offer his hand for a handshake while smiling. Ang cute niya kapag ngumingiti siya. Sumisingkit yung mata niya.

"I'm Heavn." nakangiti ko ring sabi sa kanya. And then we shake hands. Naramdaman ko na naman yung electricity at ang pagbilis ng t***k ng puso ko na kay Ice ko lang naramdaman, kaya natigilan ako, pati na rin siya. Pero hindi ko na lang yun pinansin. Baka dahil lang sa sakit ng paa ko kaya ko naramdaman yun.

"Woah! So, parehas pala tayong langit?" nakangiting tanong niya. Natawa naman ako sa sinabi niya.

"Oo nga noh!" sabi ko naman sa kaniya habang tumatawa.

"Ibig sabihin ba nun bagay tayo?" kunwaring seryosong tanong niya. "Just kidding!" Bawi niya bago pa ako makasagot.

"Hindi talaga. Tao kaya tayo." sabi ko sabay tawa kaya natawa rin siya. Ang gaan ng loob ko sa kaniya. Feeling ko, matagal na kaming magkakilala. Feeling ko... nagkasama na kami noon pa.

We stayed on that place for a while. And while we are there, nagkwentuhan lang kami. At first, tahimik lang siya, pero habang tumatagal ay nakulitan siguro siya sa 'kin, kaya ayun. He's quite but at the same time palabiro.

Nalaman ko na dun din pala siya papasok sa 'SKICE UNIVERSITY'. Napansin ko lang ka-sound siya ng pangalan niya at ni Ice. Hays, ba't ba yun pumasok sa isip ko. Hinatid niya rin ako pauwi sa amin. At... naging magkaibigan na rin kami. Ganitong ganito rin yung nangyari sa amin ni Ice dati eh. H'wag naman sanang ma-fall din ako sa kanya noh--hays! Ano ba 'tong pinag-iiisip ko. Ipinilig ko ang ulo ko dahil sa naisip.