The Strings (Book 2)

kabanata 9

"Good morning!!" napatingin kami kay Rosie na masayang masaya na pumasok sa bahay. Tumikhim ako dahil ni isa kanila ay walang bumati kay Rosie which is very unusual. Kadalasan kasi ay si Rosie ang nagbibigay ng ingay sa bahay.

But now? Parang may isang myembro ng pamilya ang namatay. Yung sabay sabay kami kumain? It's a very rare thing to us. Nakatira lang kami sa isang bahay pero may kanya kanya kaming buhay.

"Ay, dehins ako pinansin? Kaloka!" nilaro niya ang laso sa buhok niya na parte na talaga ng buhay niya. Nailing ako at tahimik na kumuha ng pinggan para sa kanya. Si nanay at nanatiling nakayuko. Si tatay naman ay mabilis na mabilis na kumain at tila walang pakialam sa paligid.

Nang napatingin ako kay kuya Anton ay seryosong seryoso at pinapanuod ang bawat galaw ko. Literal na natalisod ako sa titig niya kaya nabagsak ang kutsarang hawak ko.

"Hay nako, Astrid! Ang weak mo talaga.. Mag isa ka lang nanatatalisod kapa." umupo si Rosie sa tabi ni kuya na nakatingin pa din sa akin. Tumaas ang sulok ng labi niya kaya nag-iwas ako ng tingin.

"Ayos ka lang?" tanong ni kuya ng makalapit ako sa lamesa. Gusto kong magmura sa inaakto niya pero hindi ko magawa. And for goodness sake! Hindi ko siya maintindihan. And what's worst is he can make my heart beats erratically without him even knowing*************.

Though, nababahala ako. I know there's something wrong and it's not right. I just don't know how to say it properly nor figure it out. Nakakalito lang kasi, and.... It scares the hell out of me.

"Huh? Bakit naman hindi magiging ayos si Astrid? Nakakalakad naman siya ah?" inosenteng tanong ni Rosie. Titig na titig siya kay kuya na rekta naman nakatingin sa akin kaya umupo na ako at yumuko. Is he not even bothered to look at me like that? Because honestly* It's creeping me out.

"Ang weird niyo," kumuha si Rosie ng sinangag. "Nanay Ester.. Why are you so quiet?" salita ni Rosie kaya lahat kami ay napatingin sa kanya.

"Bakit?" kunot noong tanong niya.

Umalingawngaw ang isang malakas na tawa ni kuya Jigs na lalong nagpakunot ng noo niya.

"Tangina, Rosie! Umi-eenglish kapa ngaun, ha!" tawa siya ng tawa ng tawa. Nakita ko ang tipid na ngiti ni nanay kaya napangiti ako kahit gustong gusto ko din tumawa. Ayoko lang ma-offend si Rosie.

"Jigs, nasa hapag tayo. Baka gusto mong ayusin ang salita mo," malamig na salita ni kuya sa kanya kahit halata naman na nagpipigil din siya ng tawa.

Nagkibit balikat si kuya Jigs. "Sorry naman, comedy kasi si Rosie eh.." tawa pa din siya ng tawa.

Padarag na binitawan ni Rosie ang kubyertos at hinarap si kuya Jigs habang nakataas ang kilay niya. Kuya Anton looked amaze habang ako ay naghihintay na naman sa sagutan ng dalawa. Sometimes, naiisip ko na baka sa huli.. Si kuya Jigs pala ang gusto talaga ni Rosie at hindi si kuya Anton. She's just fascinated with kuya not noticing her while kuya Jigs are all eyes on her.

"Comedy? Excuse me.. Kaya ko naman mag english no! At ano akala mo sa akin? Clown?" ngumiwi siya.

"Sige nga sample," asar ni kuya Jigs. Rosie rolled her eyes dramatically. Halos hindi ko magalaw ang pagkain ko sa kaaliwan ko sa kanilang dalawa. Napasulyap ako kay nanay sa gilid ko na tahimik pa din. Ramdam ko talaga na may mali, kasi, kung normal si nanay ay kanina pa barado ang dalawa. Mabuti nalang din at umalis na si tatay.

"Paki- translate nga yung -Mahal kita at hindi kita ipagpapalit.-" natatawang salita ni kuya Jigs. Nanlaki ang mga mata ko. Pati si kuya Anton ay manghang napatingin kay kuya Jigs. Parang sinabi niya na ang nararamdaman niya kay Rosie, indirectly.

Tumingin ako kay Rosie na poker face lang at tila ba wala lang sa kanya ang sinabi ni kuya.

"Sus! Ano akala mo sa akin? Google? Sabihin mo nagpapatulong ka lang para sa girlfriend mo. Magtagalog ka nalang, pinahirapan mo pa ako."

Tinakpan ko ang bibig ko sa pagpipigil ng tawa. Si kuya Anton naman ay ganon din habang naiiling sa usapan ng dalawa.

"Hindi mo lang alam,"tawang tawa si kuya Jigs.

"Alam ko!" halos naman bumuga na ng apoy si Rosie sa galit.

"Sige ano?" hamon ni kuya.

Kumunot ang noo ni Rosie at kinamot ng bahagya ang bangs niya.

"Gagong Jigs 'to." bulong niya.

"tagal."

Umirap muna si Rosie. Lahat kami ay tutok na tutok sa kanya. "Uh, I love you.. And-- im not making you exchange gift." proud na salita niya.

Tumahimik kaming lahat. Tilaok ng manok ng kapitbahay ang maririnig mo. Hanggang lahat kami ay sabay sabay na tumawa. Hindi ko na napigilan pati si kuya Anton ay tumawa na din. Hindi ko kinaya dahil sobrang confident ni Rosie at tiwala siya na tama ang sagot niya.

"Galing mo Rosie!" tawang tawa si kuya Jigs habang lumapit kay Rosie at hinila siya patayo.

Nakanguso si Rosie at hindi ko maipaliwanag kung iritable siya o ano.

"Hoy! san mo ako dadalin aber? Kakain pa ako, e." pagalit na salita niya na hindi pinansin ni kuya Jigs. Patuloy pa din niya hinihila si Rosie.

"Mamaya kana kumain. Dadalin muna kita dun sa baranggay, ibabalik ulit kita sa daycare."

Naiiling ako habang natatawa habang naghihilahan sila kuya Jigs hanggang tuluyan na sila mawala.

My laughter fades away when I noticed the deafening silence between kuya Anton and nanay.

"Nay aalis kana?" I tried to sound happy pero wala pa din nangyari. Nanay just nod at me at tuluyan ng umalis. Bumuntong hininga si kuya Anton kaya napatingin ako sa kanya. I want to ask him what happened to them pero natatakot ako.

I can't even look at him straight through his eyes tapos magtatanong pa ako? Ni hindi ko nga malaman sa sarili ko kung bakit ganoon ang nararamdam ko towards him.

He's just being him, or I really don't know the real Anton I live my whole life with? Kasi nga diba, may kanya kanya kaming buhay?

"Papasok kana?" tanong ni kuya. Tumango ako at pinigilan ang kaweiduhan na nararamdman ko. It's just.. I felt there's something wrong.

Dumukot si kuya ng pera sa wallet niya kaya nanlaki ang mata ko.

"Here,"

"Bakit?" tanong ko agad. Nag igting agad ang panga niya. Hindi ako makapaniwala na binibigyan niya ako ng malaking halaga. I think it's near 10 thousand pesos. Ang dami.

All my life hindi pa ako nakakahawak ng ganyan halaga. The biggest amount I had was 5000 pesos. Pambili pa ng gamit ni nanay sa pagluluto at pagtitinda.

"Nakita ko yung bill mo for your retreat or something.. Pinadala ng University mo last week." sagot niya kaya nalaglag ang panga ko. That's the reason kung bakit hindi ko alam?

"Ikaw ang nakakuha? Bakit di mo sinabi sa akin?"

"I don't think it's necessary for you to know.. Alam ko naman mamomoblema kapa at hindi mo sasabihin sa akin. Besides, pinaghandaan ko talaga yan.. I don't want rejections, Astrid. Seyo yan kaya tanggapin mo yan sa ayaw at sa gusto mo." sagot niya habang nakatingin sa akin. His words, his voice, his authority sents shiver down to my spine.

"Bakit mo ito ginagawa kuya?" sagot ko. Kasi, hindi ko talaga siya maintindihan. I can't see the logic why he's all in for me. He used to be distant and cold. Ano ang nangyari?

Hindi siya nagsalita. Uminom lang siya ng tubig at tumayo.

"Kasi kapatid mo ako diba?" salita ko ulit. I want to hear his answer. I want to clean the mess inside my head.

Napahinto siya sa paglalakad pero nakatalikod pa din sa akin. He didn't answer me. Umalis siya at iniwan akong gulong gulo.

Why am I making this a big deal? Hindi naman dapat diba? But his actions and sometimes his words were constantly bothering me. Mawawala lang pero bumabalik pa din.

Instead of overthinking.. Pumasok nalang ako at naiwan na ako sa bahay mag-isa. Sa byahe, nalimutan ko saglit si kuya when Bree interupted my mind. Simula kasi nung isang araw ay hindi pa siya nagpapakita sa school. Gusto ko man siya puntahan pero hindi ko magawa.

I never thought that I offended her. But it's unintentionally. Siguro nga hindi ko pa talaga siya kilala. Pero ayokong mag away kami over petty things.

"Moon," napahinto ako sa paglalakad. Eto pa ang isang nagpapabagabag sa akin. Patakbong pumunta si Rajan sa akin. I felt awkward when people literally stared at us.

The last time we talked. He told me something horrible. I like Rajan.. I admit. Pero mas pinapahalagahan ko ang friendship namin ni Bree. Alam ko naman kung gaano niya kagusto si Rajan. Baka tuluyan nang masira ang friendship namin kapag pinatulan ko ang kabaliwan ko.

It's okay for me to break my heart and let Bree's heart win. Ganoon naman ang magkaibigan diba? Hanggang hindi pa malalim ang ugat, sisimulan ko nang bunutin. Hanggang di pa tumutubo at lumalago, kailangan ng patayin.

"Hey, are you avoiding me?" medyo hingal pa siya ng makalapit sa akin. Hindi ba obvious? Why do people need to ask always? Siguro hindi naman masama kung mag assume minsan diba?

Simula kasi ng nagkausap kami at hindi pa din nagpapakita si Bree. Palagi ko siyang nilalayuan kahit lapit siya ng lapit. I don't want him be close to me. Ayokong ma-attached sa bagay na walang patutunguhan.

Sabi nga nila.. Feelings is like a ship.. It will take you to places.. Pero kapag alam mong walang patutunguhan, sad to say but you need to abandon the ship. Just like us.

"May kailangan akong gawin." pagsisinungaling ko. Nagpatuloy ako sa paglalakad. Napadaan pa ako sa main building kung nasan ang office.

"Sigurado? You're classmate with Bree but she seemed not busy." I was caught off guard. "Is it because of what I told you? I'm f*****g serious." nag-igting ang panga niya. Napatingin ako sa mga mata niya. He looked hurt and frustrated at the same time.

Yun nga ang problema. Seryoso siya. Mahal siya ni Bree. Malayo ang agwat namin dalawa. At hindi pa ito ang priority ko.

"Don't be so unfair to me, hindi pa ako nagsisimula tinatapos mo na. That's not fair." seryosong seryoso siya. There's a little sting I felt in my heart.

Why me in the first place? Si Bree na ang na sa kanya pero ako ang ginusto niya? Nacha-challenge lang siya siguro siya coz Bree almost give him everything.

"Hindi ako ang unfair dito, Raj. Ikaw ang unfair sa akin." sagot ko tsaka siya tinalikuran. I left him dumbfounded. Bawat hakbang ko ay hirap na hirap ako. Being with Rajan is complicated. Hindi ako katulad ng karamihan ng mga babae nakaikot sa mundo niya. Had he ever considered how will the two of us will end up? How will we end up even if we're not yet started?

Madami akong problema sa buhay. I like him.. I really do. Pero gusto ko munang gampanan ang mga obligasyon ko sa pamilya at mabigay ko lahat ng pangako ko kay nanay.

I want to have a better life. I'm tired being judged and belittled by others. I want something for my self. I want something for my family. Love isn't my priority now.

I'm not like them born with golden spoon in their mouth. Isang kahig isang tuka kami. Ni hindi ko nga mabilan ang sarili ko na maayos na gamit. My life is indeed complicated and I dont want to add him on the list.

"Kayo po si Astrid?" napatigil ako ng may lumapit sa akin na dalawang lalaki na nakasuit. Kumunot ang noo ko para hindi halata na medyo kabado ako. Bakit nila ako kilala?

Hindi naman nila siguro ako kikidnappin diba? Wala nga akong pambili ng maayos na sapatos at kung titignan mo ako, wala talagang pangtubos ang pamilya ko sa akin. Sino sila?

"Bakit po?" tanong ko. I calmed myself coz I know it's the right thing to do. Ang OA ko naman kung magtititili ako even if they only asked if I am Astrid. Diba?

"Pinapatawag po kayo ni Sir John." sagot ng isa. Natigilan ako at napahinga ng malalim. Si lolo John lang pala.

"Kailan daw po?"

"Now,"

Nanalaki ang mata ko. As in ngaun na?

"May klase po ako."

"excuse ka sa klase for today." sagot niya. Lalo akong namangha. I now that they have power and connections pero hindi ko alam na ganito kalala. Sabagay, bago lang ako sa ganitong mundo. Ang hindi ko lang sigurado ay kung masasanay ako.

Tumango ako at sumunod sa kanila sa parking. Bawat hakbang ko ay kumakalabog ang dibdib ko sa hindi ko alam na dahilan. Siguro ay kailangan ko na tigilan ang pag inom ng kape dahil napapadalas na ang mga kakaibang nararamdaman ko.

"Possitive," sagot ng isa sa radio kaya napakunot ang noo ko. Isang magarang sasakyan ang lumapit sa harap namin.

"Nasa loob po siya." sagot ng bodyguard or ano man si kuya sa akin. I entered the backseat na halos nagpatalon sa akin.

"Hi there, Astrid.."nakangiting salubong sa akin ni lolo John. Ilang na ilang ako. Una, hindi naman kasi pa ako nakakasakay sa magarang sasakyan. Pangalawa, hindi pa kami masyadong close ni lolo John.

But part of me want to. Hindi ko alam pero may bahagi sa puso ko na gustong makilala ng buo ang pamilya ni Bree.

"Good morning po, kamusta po kayo?" sagot ko na bahagya pa din naiilang. Tumawa si lolo John and all of a sudden the mood lighten.

"You're formal. Call me lolo." sagot niyang nakangiti. It's weird. Base kasi sa kwento ni Bree ay masungit at hindi ngumingiti ang lolo niya. Mukhang hindi naman..

"Talaga po?" hindi ko naitago ang saya sa boses ko. Tumango si lolo John at ngumiti.

"Saan po ba tayo pupunta?" tanong ko.

Nagsimulang umandar ang sasakyan. Tumingin si lolo John sa guard sa harap at tumango.

"Nothing.. I will tour you to Vera Cruz aircraft."

Nothing? Vera Cruz aircraft? Oh**********