บทที่ 17
สารภาพผิด
"คิดถึง"
ไม่เคยรู้เลยว่าการไม่มีมาริสาอยู่ชีวิตของเขามันจะแย่ขนาดนี้ ธันย์นอนอยู่บนโซฟาหลับตาลงนึกถึงภาพของมาริสาที่กำลังส่งยิ้มให้เขาเหมือนทุกทีที่เธอเคยทำ
ทำไมถึงไปเขตใต้โดยที่ไม่บอกเขาก่อนกันนะ อย่างน้อยก็อยากดึงเธอเข้ามากอดไว้ก่อนที่จะห่างกันนานแบบนี้...
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาในห้องธันย์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เพราะคิดว่าเป็นจอมทัพที่มาตามเขาไปประชุมที่บ้านหลักเรียกตัว การประชุมไร้สาระที่มีแต่พวกเห็นแก่ได้
"ออกไปซะ ฉันไม่ไป"
"ให้ออกไปจริง ๆ หรอคะ"
พรึบ!!!
ไวกว่าความคิดร่างสูงยันกายลุกขึ้นทันที เมื่อได้ยินเสียงหวานที่คุ้นเคยและคิดถึงมาตลอดหลายวัน ธันย์มองมาริสาที่กำลังยืนอยู่กลางห้องน้ำตาคลอ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะดีใจจนร้องไห้เพียงเพราะเห็นมาริสายืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้
"เลขาส่วนตัวกลับมาทำงะ....."
"กลับมาก็ดีแล้ว"
คำพูดของมาริสาหายไปในล
