Her şey olması gerektiği gibi olmuştu.
Gün doğarken Dilem ancak uyumuş, Efe ise gözlerini kapatmayı bir türlü başaramamıştı. İçindeki sıkıntı, öfke, üzüntü ve daha adını bile bilmediği bir sürü his dünyasını karartmıştı. Yaşadıklarına, kendine ve kontrolsüzlüğüne inanamıyordu.
Yüzündeki ifade sıkıntıyla büyürken gözlerini Dilem’in hafifçe iç çekerek kasılan bedenine çevirmişti. İstemsizce, neredeyse ihtiyaç duyarak kadının bedenini o uykuya dalmadan evvel kendine yaslamıştı. Bu engel olabileceği bir dürtü değildi. Her şeyi öylesine berbat etmişti ki artık aklından geçenleri hizaya sokması mümkün değildi.
Neden böyle olmuştu? Nerede hata yapmıştı? Nasıl olmuştu da onu böylesine incitebilmişti?
Planları, aklından geçirdikleri hiç böyle değildi. Dün geceyi böyle düşünmemişti. Düğünlerinin
