บ่วง(รัก)ต้องห้าม

จุดเริ่มต้นของความแค้น…

นี้ก็เป็นอีกปีแล้วสินะที่น้องสาวฝาแฝดของเธอได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ… เธอทำได้เพียงแค่หยิบจดหมายฉบับสุดท้ายที่น้องสาวของเธอทิ้งเอาไว้ให้เธอและแม่ได้ดูต่างหน้า.. ภายในนั้นมันมีข้อความที่น้องสาวของเธอเขียนเอาไว้แค่เพียงแค่ว่า ก็มันรักไปแล้วจะให้ทำเช่นไร… อยู่กับรักที่เป็นดั่งความฝันรอคอยวันแตกสลาย… เมื่อสายลมหมดฉันก็ตกลงมาตาย…

เธอเองไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าความหมายของจดหมายนั้นมันคืออะไร.. จนวันนึงเพื่อนครูได้เปิดเพลงนี้ฟัง.. ตอนแรกเธอก็คิดว่ามันเป็นเพียงแค่เพลงที่ผู้หญิงชั่วผู้ชายก็ชั่วสองคนที่ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้.. จึงเลือกทำสิ่งที่มันผิดศีลธรรม แต่เพียงแค่เธอได้ยินท่อนฮุกของเพลงเท่านั้น.. มันก็ทำให้เธอนึกถึงจดหมายที่น้องสาวฝาแฝดของเธอเขียนทิ้งเอาไว้.. น้องสาวของเธอมันบ้า.. มันหวังลมๆ แล้งๆ กับรักที่มันไม่มีทางที่จะได้รับ…

ฮึก… ฮึก…

“แกมันบ้านะหนิ้ง… แกทิ้งน้องน้ำนน แม่และฉันให้คิดถึงแกแบบนี้ได้ยังไง… แกไม่คิดเลยเหรอว่าทุกคนในบ้านรักแกทุกคน… แค่ผู้ชายเลวๆ คนเดียวแกถึงกับเลือกทางเดินบ้าๆ แบบนั้น…”

ความอ่อนแอที่เธอไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเธอมันก็เกิดขึ้นแล้ว.. เพียงแค่วันนั้นวันที่เธอเดินเข้าไปในห้องของหนิ้ง.. เธอก็เห็นน้องสาวที่เกิดมาพร้อมกับเธอ.. ผูกคอตายเจ้าตัวไม่ได้ขึ้นไปสูงเลย.. เจ้าตัวเลือกที่จะนั่งหน้าต่างและเลือกทำสิ่งที่เธอและแม่ของเธอคิดไม่ถึง.. อัตวินิบาตกรรม... น้องน้ำนนต้องกำพร้าแม่ในอายุแค่เพียงหนึ่งขวบ… ถ้าความจนไม่บังคับให้พวกเธอต้องทำงานเพื่อส่งตัวเองเรียนไปด้วย.. น้องสาวของเธอก็คงจะไม่ต้องเจอกับผู้ชายสารเลวคนนั้น.. จดหมายที่เธอได้เปิดอ่านแต่ละฉบับมันมีแต่คำว่าคิดถึงและเฝ้ารอ…

“หนิ้งรอว่าสักวันคุณจะกลับมาหาหนิ้ง… หนิ้งยังคงรอคุณอยู่ คุณคือรักของหนิ้ง..”

“หนิ้งท้องนะคะ.. หนิ้งเก็บลูกของเราเอาไว้เผื่อว่าวันไหนคุณกลับมาหาหนิ้ง.. คุณจะได้เจอลูกของเรา.. ลูกที่เกิดมาจากความรักของเราทั้งสองคน…”

“วันนีหนิ้งเห็นข่าวการแต่งงานของคุณ… หนิ้งเสียใจ.. เสียใจที่คนที่อยู่ข้างคุณไม่ใช่หนิ้ง.. แต่หนิ้งก็ยังคงรอ… เฝ้ารอให้คุณกลับมา.. หนิ้งยังคงเป็นหนิ้งคนเดิม..”

“หนิ้งรู้ค่ะว่าความรักของเราสองคนมันไม่ควรจะเกิดตั้งแต่แรก… แต่เพราะหนิ้งรักคุณไปแล้ว.. หนิ้งเข้าใจนะคะว่าหนิ้งไม่ควรจะรักคนมีเจ้าของ.. แต่หนิ้งรักคุณไปแล้วนี่ค่ะ.. หนิ้งควรจะทำยังไงดี..”

“ก็มันรักไปแล้วจะให้ทำเช่นไร… อยู่กับรักที่เป็นดั่งความฝันรอคอยวันแตกสลาย… เมื่อสายลมหมด..ฉันก็ตกลงลงมาตาย…”

นั่นเป็นจดหมายที่น้องสาวของเธอเขียนเอาไว้… เธอผิดเอง เธอผิดเองที่ไม่ดูน้องให้ดีแม่หลังคลอดเธอไม่คิดเลยว่าฮอร์โมนมันจะเป็นเหตุทำให้น้องสาวของเธอจมดิ่งยิ่งขึ้นไปอีก…

“หนิ้ง… ฉันคิดถึงแกนะ.. แกรู้ไหมน้องนนน่ารักมาก ตอนนี้น้องนนเป็นลูกฉันแล้วนะ.. ถึงแม้ว่าแม่จะรับเป็นลูกแล้วก็ตาม.. แต่น้องนนก็เรียกฉันว่าแม่… แกรู้ไหมน้องนนเรียกฉันว่าแม่… หนิ้ง… ฉันคิดถึงแก…ฮึก… ฉันคิดถึงแกมาก..ฮือ… ฉันคิดถึง… ขอโทษ… ขอโทษ…”

ความแข็งแกร่งที่เธอเคยสร้างมาตลอดเวลามันไม่สามรถปกปิดความเสียใจที่เธอมีได้… หนิ้งคือครึ่งชีวิตของเธอ.. เราเป็นแฝดกัน.. เรารักกันมาก.. ถ้าเธอรู้สักนิดว่าหนิ้งจะคิดสั้นเธอจะไม่ออกไปข้างนอกเด็ดขาด… เพราะอย่างน้อยเธอก็สามารถห้ามได้ทัน…

“ฮึก… หนิ้ง… ฉันสัญญาว่าฉันจะเอาคืนพวกมันทุกคน… ฉันต้องทำให้ได้.. ฉันจะลากตัวคนที่ทำให้แกต้องทิ้งพวกเราไปมาขอขมาแกที่นี่…”

น้ำฝนนั่งลูบรูปที่หน้าอัฐิของน้องสาวเธอ..