บ่วง(รัก)ต้องห้าม

ไม่ใช่ครอบครัวแต่แสนรู้….

น้ำฝนมาทำงานเหมือนเดิมเช่นทุกวัน เธอเป็นครูที่โรงเรียนแถวบ้านเธอสอนเด็กก่อนวัยเรียน เด็กๆจะได้เรียนวาดรูป เรียนการเขียน และมีการคิดเลขนิดๆหน่อยเพื่อทำให้เด็กมีทักษะในการคิดเลขเพื่อเอาไปต่อยอดในการเข้าประถมศึกษาปีที่1. เธอและครูท่านอื่นจึงมีหน้าที่สอนเด็กๆก่อนวัยเรียนที่โรงเรียนนี้.. เธอเข้ามาทำงานที่นี่ได้เกือบสองปีแล้ว.. เธอส่งเสียตัวเองจนจบและเธอก็มาทำงานที่เธอรัก.. เธอไม่เสียใจเลยที่เธอได้บรรจุที่นี่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโรงเรียนเล็กๆก็ตามแต่มันก็อบอุ่นนะ..

น้ำฝนขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของเธอกลับบ้านดั่งเช่นทุกๆวันที่เธอทำ… แต่วันนี้เธอพึ่งนอกออกว่าแม่โทรมาหาเธอและบอกว่าให้ซื้อนมมาให้น้ำนนด้วยเธอจึงและเข้าห้างเล็กๆแถวบ้าน…

-เห็นว่าน้องสาวฝาแฝดผูกคอตายนี้แก…

-ใช่ๆฉันก็ได้ยินแบบนั้น… เห็นว่าท้องไม่มีพ่อให้เด็กด้วยล่ะ…

-ตายแล้ว… ไม่คิดเลยว่าจะทำตัวแบบนี้นะ…

-ฉันได้ยินว่าไปเป็นเมียน้อยเสี่ยที่มาจากกรุงเทพฯน่ะแล้วเมียเขาจับได้ก็เลยรีบกลับกรุงเทพฯแล้วเป็นไงรู้ไหม? ท้องจ้า.. ท้องไม่มีพ่อให้ลูก… นี่ๆรู้อะไรไหมเห็นว่าพอรู้ว่าเสี่ยคนนั้นไม่กลับมานังหนิ้งมันก็หอบท้องโตๆของตัวเองไปกรุงเทพฯเพื่อที่ว่าจะให้ผู้ชายรับผิดชอบ.. แต่แล้วยังไงผู้ชายไล่ตะเพิดจ้า.. อับอายขายขี้หน้าเอาน่ะสิ.. สุดท้ายก็กลับมาที่นี่.. สงสารคนเป็นแม่นะที่มีลูกใจแตกแบบนี้…

น้ำฝนยืนฟังอยู่นานสองนานจนในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป… เธอไม่รู้หรอกว่าคนพวกนี้ไปเอาข่าวมาจากไหน.. ทั้งที่เธอเป็นพี่สาวฝาแฝดที่อยู่ด้วยกันตลอด24ชั่วโมง.. เธอยังไม่รู้เลยว่าน้องสาวของเธอเข้ากรุงเทพฯตอนไหน…

“ แสนรู้จังนะ… รู้ดีจริงๆ.. มิน่าล่ะ.. ผัวถึงพากันทิ้งไปเอาเมียน้อย.. นี่กูจะบอกอะไรพวกมึงให้ฟังนะ.. พวกมึงนี่รู้ดีกว่าคนในครอบครัวอีก.. ไม่ใช่คนในครอบครัวกูแต่พวกมึงนี้รู้หมด.. กูที่อยู่บ้านกับน้องกูตลอดเวลากูยังไม่รู้เลยว่าน้องกูไปกรุงเทพฯตอนไหน.. แล้วที่พวกมึงพูดว่าไอ้หนิ้ง มันเป็นเด็กเสี่ย… เด็กเสี่ยพ่องมึงสิ เสี่ยพ่องมึงสิอายุ24-25ปี.. โง่นะพวกมึง.. กูไม่คิดเลยว่าโรงเรียนที่พวกมึงเคยเรียนมาเขาไม่สอน้รื่องมารยาทกันบ้างรึยังไง. การที่เอาคนตายมานินทาลับหลังโดยไม่มีมูลความจริงเลยสักนิดมันคือพวกไร้การศึกษา เป็นพวกโง่ที่อยากอวดฉลาด… และมีสิ่งหนึ่งที่กูอยากจะพูดให้พวกมึงได้รับรู้ก็คือ.. เพราะพวกมึงไง.. พวกมึงมันเป็นพวกขี้อิจฉาเที่ยวนินทาคนอื่นไปทั่ว.. มึงทำให้ไอ้หนิ้งต้องคิดสั้น เพราะอะไรน่ะ เหรอ.. ก็เพราะพวกมึงที่ขี้นินทา ทำให้น้องกูคิดมากเสียจน.. การที่พูดนินทาลับหลังจนทำให้คนคนหนึ่งรับไม่ไหว… มึงรู้ไหม.. คำพูดของพวกมึงทุกคนน่ะมันฆ่าคนได้.. และพวกมึงไง… คำพูดของพวกมึงทุกคนไงที่ฆ่าน้องกู กูกับแม่ต้องพยายามที่จะทำให้ไอ้หนิ้งมันกลับมายิ้มได้และเลิกคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับมัน.. แต่พวกมึงทั้งหลายอีกพวกชอบสาระแนเรื่องชาวบ้าน อีพวกปากหอยปากปูแบบพวกมึงไง.. มันทำให้น้องกูเก็บเอาคำพูดของพวกมึงมาคิด คำว่าสงสารคนเป็นแม่ที่มีลูกสาวร่าน.. คำว่าท้องไม่มีพ่อ คำว่าเป็นเด็กเสี่ยทั้งที่มันไม่ใช่ คำว่าเมียน้อย.. คำพวกนั้นไงมันเลยทำให้ไอ้หนิ้งต้องคิดสั้น… กูขอสาปแช่งพวกมึงทุกคน ไม่ว่าไอ้อีตัวไหนที่มันเคยทำให้น้องกูเสียใจจนต้องจบชีวิตตัวเองแบบนี้.. กูขอให้พวกมึงผิดหวังเรื่องความรักและต้องตายทั้งเป็นเรื่องความรัก…”

เธอจะไม่ทนอีกต่อไป.. ขนาดคนตายไปแล้วพวกมันยังจะเอามานินทากันให้สนุกปากอีก…

น้ำฝนขับรถกลับบ้านด้วยความโมโหแต่เธอก็ทำอะไรได้ไม่มากนักเพราะเมื่อเธอก้าวเข้าไปในตัวบ้านเธอต้องแสร้งทำเป็นอารมณ์ดี.. เพื่อที่ว่าแม่ของเธอจะได้สบายใจเพียงแค่หนิ้งจากไปมันก็ทำให้แม่ของเธอต้องตรอมใจจนร่างกายต้องซูบผอมไปมาก… เธอต้องทำอะไรสักอย่าง…