บ่วง(รัก)ต้องห้าม

เกลียดไง….

วันนี้เป็นวันดีที่เขาและเจตได้พากันมาที่บ้านพักครูของโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง.. พวกเขามาแบบที่ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า.. และสิ่งที่เขาและเจตเห็นในตอนนี้ก็คือ… เขาเห็นผู้หญิงสองคนที่หัวเราะชอบใจกับการที่เจ้าตัวเล็กทำท่าดิ้น

ดุ๊กดิ๊กๆ…คนเป็นยายอุ้มเจ้าตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมกอดส่วนคนเป็นแม่ก็ยืนทำอะไรสักอย่างเพราะเขาไม่รู้ว่าในกะทะนั่นมันคืออะไร..

“ เหม็นเหรอครับน้ำนน… เกือบเสร็จแล้วครับ.. ” น้ำฝนหันไปมองหน้าของเจ้าตัวดื้อเพราะตอนนี้กำลังทำท่าฟุดฟิดอยู่เพราะตอนนี้เธอกำลังทำหน้าพริกกากหมูอยู่.. แบนด์น้ำพริกเธอใช้ชื่อของน้ำนิ่งมาเป็นเจ้าของแบนด์…

ตึกตึกตึก….

“ สวัสดีครับ.. ”

น้ำฝนเงยหน้าขึ้นไปมองยังต้นเสียงที่ทักมา.. เธอไม่รู้จักหรอกว่าเขาเป็นใคร แต่อีกคน.. เธอจำได้คนที่น่าจะเป็นพ่อของน้ำนน.. แล้วไอ้คนตรงหน้าเธอนี่ล่ะคือใครกัน?

“ มีอะไรรึเปล่า? มาหาใครไม่ทราบ? ” น้ำฝนถามด้วยน้ำเสียงที่จะไม่เป็นมิตรเอามากๆ เพราะเธอไม่จำเป็นต้องใจดีหรือพูดดีกับไอ้คนพวกนี้.. มันไม่จำเป็นเลยสักนิด…คนพวกนี้มันไม่รู้หรอกว่าพวกเธอเจออะไรกันมาบ้าง.. แค่เธอตอบพวกมันก็คือว่าเธอใจบุญมากแล้ว…

อุไรเดินมาหาน้ำฝนและดึงชายเสื้อของลูกสาวทันที เธอไม่รู้หรอกว่าคนพวกนี้มาทำอะไรกัน.. แต่สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดคือพวกเขาจะมาเรียกร้องสิทธิ์และและเอาน้องน้ำนนไป.. เรื่องนั้นเธอไม่ยอมแน่..

“ หนิ้ง… เจตขอคุยด้วยจะได้ไหม…” เจตน์ณะรู้ว่าเขาเป็นคนทำให้หนิ้งเปลี่ยนไป.. หนิ้งเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยก็ว่าได้… เมื่อก่อนหนิ้งเป็นคนน่ารักและร่าเริง.. เขาผิดเอง เป็นเพราะเขาเขายอมรับผิดทุกๆอย่าง…

“ มีอะไรจะคุยก็คุยมาฉันไม่ว่างพอที่จะมาฟังเรื่องไร้สาระที่พวกคุณพ่ามกัน… ฉันมีอย่างอื่นที่จะต้องทำอีกเยอะ…แม่พาน้องน้ำนนเข้าบ้านไปก่อนเลยนะ.. เดี๋ยวหนูรีบคุยจะได้รีบทำงานของเราต่อ…” น้ำฝนไม่ลืมที่จะให้แม่ของเธอเข้าไปรอด้านในบ้านพักเธอพอจะรู้ว่าสิ่งที่แม่กลัวนั้นมันคืออะไร.. เธอเองก็จะไม่มีวันยอมเป็นอันขาด.. เธอกับแม่ช่วยกันเลี้ยงน้ำนนมากับมือ ไอ้หน้าหมาพวกนี้ไม่มีทางได้ลูกของน้ำนิ่งไปแน่นอน.. ถ้าถึงต้องขึ้นโรงขึ้นศาลเธอก็จะทำทุกอย่างเหมือนกันถ้ามันจำเป็นต้องกู้ยืมเงินเพื่อมาขึ้นศาลหรือจ้างทนายเธอก็จะทำ…

“ หนิ้ง… เด็กคนนั้นเป็นลูกของเจนใช่ไหม? ” เจตรับรู้ถึงการเปลี่ยนไปของหนิ้งดี.. ดูเหมือนหนิ้งจะโกรธเขามากจริงๆ..

“ ใช่มั้ง.. ไม่ใช่มั้ง…”

รันมองหน้าผู้หญิงนิสัยทรามคนนี้ด้วยความไม่พอใจนัก.. และดูท่าทางที่พูดและกิริยาที่แสดงออกมาสิ.. คนแบบนี้น่ะที่ไอ้เจตมันรักนักรักหนา.. ให้ฟรีเขายังไม่เอาเลยเสียดายลูกชายตัวยักษ์ของเขา.. เสียของเว้ย….

" เดี๋ยวนะ.. สับสนกับชีวิตเหรอ? หรือฟังภาษาไม่แตกฉาน?.." บ้าป่ะวะ...รันถึงกับทนไม่ได้ทันทีที่ได้ยิน

" ขอโทษนะคุณเป็นใครไม่ทราบมาสาระแนเรื่องของคนอื่นเขาแบบนี้ดูเป็นคนไม่มีมารยาทนะ.. " น้ำฝนล่ะอยากตะบันหน้าสักทีจริงๆ...

ตึกตึกตึก...

เจตเดินเข้าไปใกล้หนิ้งเขาแค่อยากจะหยุดหนิ้งไม่ให้ทะเลาะกับพี่รัน.. แต่ดูเหมือนว่าหนิ้งจะ... รังเกียจ...

" อย่าแตะต้องตัวฉัน.. พวกคุณมาที่นี่ต้องการอะไรกันแน่? อ๋อถ้าคิดว่าจะมารับผิดชอบน้องน้ำนน.. ฉันยินดีนะ จ่ายเป็นเงินมาก็พอส่วนเรื่องดูแลหรือพวกคุณไม่จำเป็นหรอกเพราะเท่าที่ฉันสังเกตุดูพวกคุณแล้ว... เอาเป็นว่าใช้ชีวิตในแบบของพวกคุณไปเถอะส่วนเรื่องน้ำนน.. ฉันจะดูแลเองไสหัวไปซะ ฉันไม่ได้ว่าขนาดที่จะมีเวลามาเพ้อเจ้อแบบพวกคุณ...."

เจตถึงกับตกใจในสิ่งที่หนิ้งพูด.. หนิ้งไม่เคยใจร้ายกับเขาแบบนี้.. อะไรทำให้หนิ้งเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กัน...

" หนิ้ง.. ทำไมหนิ้งใจร้ายกับเจตจัง.. หนิ้งไม่รักเจตแล้วเหรอ?"

" หึ... ใจร้ายเหรอ? ฉันเนี่ยนะใจร้าย.. ถ้าพวกคุณไม่มาเป็นฉัน.. พวกคุณจะไม่มีทางพูดคำนี้แน่นอน.. เอาเป็นว่าถ้าพวกคุณต้องการที่จะรับผิดชอบน้ำนนฉันยินดีแต่เป็นแค่ค่าเลี้ยงดูเท่านั้นส่วนเรื่องอื่น.. พวกคุณไม่มีสิทธิ์..."

" หึ.. หน้าด้านนะแม่คุ๊ณ.. ดีเอ็นเอก็ยังไม่ตรวจยังจะมาขอค่าเลี้ยงดูอีก.. เอาอะไรมาแน่ใจว่าเด็กคนนั้นเป็นหลานฉัน? หึ.." รันอยากจะหัวเราะให้ฟันล่วงหมดทั้งปาก.. หน้ามึนจริงๆผู้หญิงบ้าอะไรวะ หน้าตาก็..งั้นๆ..

" ขอโทษทีนะ.. คุณเป็นอะไรกับพวกเราไม่ทราบ เป็นคนทำให้ท้องเหรอ? ก็ไม่นิ ฉะนั้นก็อย่าสะเออะมาออกความเห็นเก็บปากเอาไว้กินข้าวเถอะอย่าให้มันมาแตกแถวนี้เลย..." สาระแนนักไอ้คนที่เป็นลุง เดี๋ยวตบให้ปากเบี้ยวเลยนี่.. เก็กเข้าไปทำหน้าซะตึงขนาดนั้น.. โบท็อกกำลังทำงาน งี้เหรอสาระแน...

จิรันตร์ถึงกับโมโหแม่ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก.. กล้ามาพูดกับเขาแบบนี้เหรอ? ได้...

จิรันตร์ก้าวอาดไปยังผู้หญิงของน้องชายและกำลังจะคว้าเข้าที่แขนของแม่ตัวดีแต่แล้ว...

ตุ๊บ... / โอ๊ย....

0__0

เจตถึงกับตกใจที่หนิ้งหลบมือของพี่รันและยังจับพี่รันทุ่มลงกับพื้นอีก... เขาไม่รู้เลยว่าหนิ้งจะรู้วิธีป้องกันตัวด้วยเรื่องนี้เขาไม่เคยรู้มาก่อน...

" คิดว่าฉันจะยอมให้คุณทำร้ายฉันเหรอ? ลุงคิดผิดนะ.. ไสหัวไปซะส่วนเรื่องค่าเลี้ยงดูน้องน้ำนน.. ถ้าตัดสินใจได้เมื่อไรค่อยกลับมาคุยก็แล้วกันและฉันขอร้องว่าอย่าเอาไอ้ผู้ชายคนนี้มาด้วย..

เสนียจ ... ส่วนเรื่องน้องน้ำนนเป็นลูกของคุณรึเปล่า... คุณรู้ตัวดีว่าคุณทำอะไรลงไปแต่ถ้าคุณต้องการตรวจดีเอ็นเอฉันก็พร้อม แต่ถ้าตรวจแล้วผลตรวจออกมาว่าผลตรวจตรงกับคุณ.. เรื่องอื่นๆปล่อยให้เป็นอนาคตฉันไม่สามารถไปบังคับให้คุณหย่ากับผู้หญิงของคุณได้.. ในเมื่อคุณเลือกสิ่งที่คุณคิดว่ามันคือสิ่งที่ดีแล้ว.. คุณก็จงอยู่กับสิ่งที่คุณเลือกไปเถอะ..." เรื่องอื่นเธอยังไม่ได้คิดเธอต้องดูสถานะการณ์ก่อนว่าผู้ชายคนนี้รักหนิ้งมากแค่ไหน...ถ้ามันรักหนิ้งมาก.. เธออาจจะเปลี่ยนใจขอร้องให้ผู้ชายคนนี้หย่ากับเมียของเขาก็ได้...

รันที่นั่งจุกอยู่กับพื้นอยู่นานสองนานเขาก็รีบลุกขึ้นทันที.. เมื่อเขาลุกขึ้นได้เขาก็รีบเดินไปหายัยตัวร้ายทันทีแต่เพียงแค่เขาเกือบจะถึงยัยตัวร้ายคนนี้เท่านั้นเขาก็ต้องชะงักทันที....

" เอาสิ.. รอบนี้ซิลิโคนหลุดแน่.. มาเลย.. " น้ำฝนยกตะหลิวขึ้นมาพร้อมที่จะฟาดเขาทันที.. ถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเธอฟาดที่หน้าแน่...

" ฮึม... ฝากไว้ก่อนเถอะ.. เธอได้เจอฉันแน่..." รันฝากไว้ก่อนรอเถอะรอดูได้เลยเขาจะเอาคืนให้หนักกว่าที่ยัยตัวร้ายคนนี้ได้ทำกับเขาแน่....

" ไม่ใช่ธนาคารไม่รับฝากและไม่ใช่โรงรับจำนำด้วยจะไปไหนก็ไปเถอะเกะกะคนจะทำมาหากิน... ไม่ส่งมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น..." น้ำฝนยืนกอดอกมองผู้ชายสองคนด้วยท่าทางที่พร้อมบวกมาก.. ใช่หนิ้งมันเป็นคนเรียบร้อยเป็นคนดีเกินไป.. เพราะความดีเกินไปของมันยังไงล่ะถึงโดนเอาเปรียบแบบนี้..

" งั้นเดี๋ยววันหน้าผมหาใหม่นะ..." เจตอยากจะให้หนิ้งไปอยู่กับเขาตอนนี้เลยด้วยซ้ำแต่ว่าดูท่าแล้วคงจะยากหน่อยคงจะต้องขอเวลาสักนิด... ไม่เป็นไรค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน....