บ่วง(รัก)ต้องห้าม

จับตาดู....

หลังจากวันนั้นคนบ้านนั้นก็ขยันมาหาน้องน้ำนนเป็นอย่างมากเธอละชังขี้หน้านักยิ่งไอ้ตัวสูงเหมือนเปรตนั่นน่ะ เธอละอยากจะตบปากให้เลือดออก.. ทุกครั้งที่มาเพียงแค่ไอ้หมอนั่นเห็นหน้าเธอเขาก็จะคอยกระแนะกระแหนเธอทันที.. แม่เธอเล่าให้ให้เธอฟังทุกครั้งที่เขามาว่าเขาเป็นคนสุภาพมาก พูดเพราะมาก.. ดีกับผีน่ะสิขอแย้งค่ะ เบ้ปากตามองบนแล้วค่ะ...

" เป็นแม่ประสาอะไรไม่รู้อยู่บ้านเลี้ยงลูก..." เขาและเจตได้มาหาน้องน้ำนนทุกวันหลังเลิกงานและเขาก็ไม่ลืมที่จะขโมยเส้นผมของน้องน้ำนนไปด้วย.. และสุดท้ายมันก็ทำให้เขาหาข้ออ้างมาต่อว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้...ว่าเป็นพวกมิจจี้.. มิจฉาชีพน่ะ.. คอยดูเถอะเรื่องวันนั้นเขายังไม่ลืมหรอกนะ..

" ฉันมีงานต้องทำใครจะไปเหมือนพวกคุณกันทำงานกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็มีเงินเป็นกอบเป็นกำ ถ้าคุณพูดดีไม่เป็นก็ไม่ต้องสาระแนพูดออกมานะเพราะมันเป็นมลพิษทางอากาศ.. น้ำนนครับดื้อรึเปล่าเนี่ย.. โอ้ยหนักเกินไปแล้วน๊าแม่จ๋าจะอุ่มไม่ไหวแล้วนะ..." เธอรีบกลับมาสนใจน้องน้ำนนจะดีกว่า... ดูสิตอนนี้ยิ่งได้ของบำรุงจากคนเป็นพ่อเป็นตาลุงข้างบ้านแล้วนะยิ่งหนัก.. เธอแขนจะหักแล้วเนี่ย..

" เดี๋ยวเจตอุ้มให้... หนิ้งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลูกเรากินเก่งนะ.. ดูสิยิ่งผลไม้ด้วยแล้วยิ่งชอบ..." เจตเอ็นดูลูกชายตัวน้อยของเขามากและดูเหมือนพี่รันเองก็ดูจะหลงน้องน้ำนนด้วยเหมือนกันเพราะทุกครั้งที่มาหาน้องน้ำนนพี่รันมักจะมีของติดไม้ติดมือมาให้ตลอดวันนี้ก็เหมือนกันพี่รันซื้อชุดหล่อมาให้น้องน้ำนนด้วยส่วนเขาก็ซื้อผลไม้เสียมากกว่า....

" ขอบคุณ... ไม่แปลกหรอกที่น้ำนนจะชอบผลไม้เพราะพวกเราไม่ได้เลี้ยงน้ำนนด้วยขนมเด็กน่ะ เราเน้นผักผลไม้ให้น้องน้ำนนกิน น้องน้ำนนจะได้ขับถ่ายได้ง่ายขึ้น..." เอาจริงๆพ่อน้องน้ำนนก็ดูจะรักน้องน้ำนนมากนะเท่าที่เธอคอยจับตาดูมาสักพักแล้ว และดูเหมือนว่าพ่อน้องน้ำนน พยายามที่จะเข้าใกล้เธอมากขึ้นทีละนิดๆ แต่ขอโทษเถอะ.. ไม่ได้แอ้มฉันหรอกปล่อยให้ยัยหนิ้งคนเดียวเถอะที่หลงคารมผู้ชายคนนี้... และยิ่งไอ้ลุงข้างบ้านนั่นด้วย.. ไปค่ะอัญเชิญไปที่อื่นค่ะ..

" ขอโทษนะหนิ้ง.. ขอโทษจริงๆ..." เจตรู้สึกสงสารหนิ้งขึ้นมาทันที.. เขาไม่รู้หรอกว่าช่วงที่เขาต้องกลับมาแต่งงานที่นี่.. หนิ้งและลูกใช้ชีวิตกันยังไงผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องอุ้มท้องและต้องเลี้ยงลูกของเขาคนเดียว... เธอคงจะลำบากมากสินะ..

" มันผ่านไปแล้ว เมื่อไรจะพากันกลับ?" เธออยากจะมีเวลาอยู่กันสามคนแบบเงียบๆเพราะถ้าไอ้สองพี่น้องนี่อยู่ด้วยเธอกลัวว่าเธอจะเผลอหลุดพูดออกมาว่าเธอไม่ใช้หนิ้ง.. เธอพยายามทุกครั้งที่จะเป็นหนิ้งแต่เธอก็รู้ดีว่าหนิ้ง นิสัยของมันเป็นยังไงแต่เธอทำไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะแสดงออกไปว่าตั้งแต่ที่ผู้ชายคนนี้ทิ้งเธอไปไม่สิ.. ทิ้งหนิ้งไปหนิ้งก็เปลี่ยนตัวเอง...ให้เป็นคนที่แข็งแกร่งขึ้นไม่ยอมใคร และตอนนี้มันก็เหมือนว่าจะได้ผลด้วยสิเพราะผู้ชายคนนี้ยังคงคิดว่าเธอที่เล่นเป็นหนิ้งเปลี่ยนไปเพราะเขาทิ้งเธอไป...

" ขอโทษนะพอดีแม่ของเธอชวนฉันกินข้าวเย็นด้วยน่ะถ้าเธอไม่พอใจเธอก็ออกไปอยู่ที่อื่นได้นะ คนในครอบครัวเขาจะกินข้าวกัน..." เขาละอยากจะจับผู้หญิงคนนี้ฟาดแรงๆที่ก้นสักสามสี่ทีเพื่อเป็นการสั่งสอน.. เป็นครูได้ยังไงวะเขาไม่เข้าใจจริงๆ โหดฉิบหายไม่ใช่พอนักเรียนทำไม่ถูกใจก็ล็อกคอแล้วจับทุ่มเหมือนที่เขาโดนหรอกนะ.. ตายๆสงสารเด็กตาดำๆ...

" จริงเหรอจ๊ะแม่..." เธอไม่คิดเลยว่าแม่ของเธอชวนไอ้สองพี่น้องนี่กินข้าวเย็นด้วยกัน...

" อืม.. ก็คุณเขาซื้อของมาฝากน้ำนนตั้งเยอะข้าวสักมื้อคงจะไม่เป็นไรมั้งนะ... แม่น้ำนน..." อุไรแทบจะเก็บคำไม่ทันเธอเกือบจะเรียกว่าน้ำฝนแล้วไหมล่ะ...

รันที่คอยจับตาดูทุกคนในครอบครัวนี้ตลอดอยู่ๆเขาก็รู้สึกว่าแม่ของผู้หญิงคนนี้พยายามปิดบังอะไรสักอย่างเอาไว้...

" เหอะ.. บ้านไม่มีอะไรจะกินงี้เหรอ?"

" แม่เธอน่ะท่านเป็นคนจิตใจดีนะ ไม่เหมือนเธอ.. น้ำนน ครับมาหาลุงรันหน่อยเร้ว....." รันรีบหันไปเรียกหลานชายของเขาให้มานั่งตักเขาทันที.. ช่วงนี้เขาขยันถ่ายรูปน้องน้ำนนเป็นอย่างมากและเขาก็ส่งไปให้เพื่อนๆของเขาดูส่วนแม่ของเขานั้น... เขายังไม่ได้บอกหรอกพวกเขาทั้งสองคนยังคงปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอยู่.. แต่ไอ้เจตมันบอกกับเมียมันแล้วเมียของมันก็รับรู้และไม่ได้ว่าอะไรเพราะว่าเจ้าหล่อนเองก็ไม่ได้พิศวาสไอ้เจตมันนิ หล่อนมีแฟนสาวของหล่อนอยู่แล้วดังนั้นเจ้าหล่อนจะมาสนใจดุ้นอุ่นๆทำไมกัน...

" เพราะปากแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากให้คุณอยู่ที่นี่นาน น้องน้ำนนครับ.. ไม่รักแม่จ๋าแล้วเหรอ?" น้ำฝนทำหน้าละห้อยราวกับว่าเธอกำลังกลายเป็นคนที่ถูกลืมและไหนจะน้ำเสียงเศร้าๆของเธอที่พูดออกมานั่นด้วย.. มันจึงทำให้น้ำนนรีบเด้งตัวและวิ่งมาหาเธอทันที...

น้ำฝนยกยิ้มที่มุมปากราวกับว่าตัวเองเป็นผู้ชนะทันที.. ดูก็รู้ว่าใครสำคัญที่สุดสำหรับน้ำนน คนนอกแบบไอ้ลุงข้างบ้านน่ะเหรอ... ชาติหน้านู้น...

เจตที่เฝ้าดูอาการของหนิ้งและพี่รันมันก็ทำให้เขาเผลอที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้เพราะหนิ้งไม่เคยแสดงท่าทางแบบนี้มาก่อน.. มันเป็นอีกมุมนึงของหนิ้งก็ได้ที่เขาไม่เคยเห็น.. การที่หนิ้งเป็นคนไม่ยอมคนและเป็นคนที่พูดจาฟาดฟันกับพี่รันได้นั้น.. มันคือมวยถูกคู่สำหรับพี่รันเลยก็ว่าได้.. น่ารักไปอีกแบบ....

รันถึงกับเงยหน้ามองและทำตาโตๆใส่เมียน้องชายทันที.. มันจะมากไปแล้วนะที่กล้าเยาะเย้ยเขาแบบนั้น.. คอยดูเถอะ.. ถ้าเผลอเมื่อไรพ่อจะเอาคืนให้เจ็บแสบเลย..

~~~

มื้อค่ำของวันนี้ทำให้บ้านที่ปกติมีเพียงแค่สองสาวและหนึ่งเด็กน้อยมีสีสรรขึ้นมามากเลยทีเดียว... แบบว่า.. สามบ้านแปดบ้านได้ยินเสียงโวยวายของน้ำฝนที่โวยวายคนเป็นลุงของน้ำนน.. ส่วนคนเป็นลุงก็คอยหาเรื่องกวนประสาทคนเป็นแม่ของน้ำนนอยู่ตลอด.. เฮ้อ....

" รีบๆกลับไปเลยและไม่ต้องมามันทุกวันก็ได้.. เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด..." เธอไม่ค่อยชอบนักที่พวกสองพี่น้องจะแวะมาที่บ้านพักครูทุกวันๆ..

" หนิ้ง.. งั้นหนิ้งย้ายไปอยู่กับเจตนะ.. " เจตอยากอยู่ใกล้หนิ้งและน้ำนนมากๆ แต่เขาก็ไม่รู้จะหาข้ออ้างไหนเอามาอ้างนอกจากให้หนิ้งย้ายไปอยู่กับเขา...

" หึ... ให้ไปอยู่ในฐานะอะไร? เมียน้อยเหรอ? ไม่ล่ะ ปล่อยให้พวกเราอยู่กันแบบนี้ล่ะดีแล้ว.. กลับไปเถอะฉันต้องการพักผ่อน..." ไอ้สารเลวเอ้ย.. จะให้พวกเธอไปอยู่ด้วยงั้นเหรอ? ไปอยูในฐานะอะไรก่อน? เมียน้อยงั้นเหรอ ทุเรศสิ้นดี.. เลวทั้งพี่ทั้งน้อง...

" ไม่ใช่หนิ้ง.. แต่.. คือ..."

" กลับไปเถอะฉันชอบที่จะอยู่แบบนี้.. ไม่ส่งนะ..." เมื่อพูดจบน้ำฝนก็เดินกลับเข้ามาในบ้านทันทีและเธอก็ปิดประตูใส่หน้าพ่อของน้องน้ำนนด้วย.. ไอ้ทุเรศ.. ฟังเอานะหนิ้ง.. คนที่แกรักอยากให้แกไปอยู่ด้วยแต่จะให้แกไปอยู่ในฐานะอะไรก่อน เมียน้อยงั้นเหรอ ฉันไม่เขาใจจริงๆว่าแกไปรักผู้ชายเฮงซวยแบบนั้นได้ยังไงกัน...