หลงกลรักจอมวายร้าย

แรกพบ

อาร์เธอร์ คีธ ไฟร์เยอร์ เป็นหนึ่งในมหาเศรษฐีเจ้าเสน่ห์ของประเทศอังกฤษ

ทว่าสิ่งที่แตกต่างจากมหาเศรษฐีคนอื่นๆก็คือบุคลิกของเขาที่ออกแนวหนุ่มมาดเซอร์ ใช้ชีวิตสบายๆ แต่สิ่งที่เขาไม่แพ้ใครก็คือรูปร่างหน้าตาและความเซ็กซี่เร่าร้อน

อาร์เธอมีรูปร่างสูงสง่า ใบหน้าคมคายเหมือนรูปสลักของศิลปินชื่อก้องโลก จมูกโด่งคม ริมฝีปากหยักลึกน่าจูบ มีหนวดรกตามแนวสันกรามตามประสาคนไม่ค่อยได้ดูแลตนเอง แต่นั่นทำให้เขากลับดูร้อนแรงและดิบเถื่อนขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาของชายหนุ่มเป็นสีฟ้าสวยราวกับอัญมณี ผมสีทองหยักศกยาวระต้นคอ สะบัดปลายเป็นธรรมชาติ และสิ่งที่ทำให้สาวๆกรี๊ดกร๊าดอยากแย่งเขามาเป็นเจ้าของก็คือลักยิ้มแสนน่ารักมีเสน่ห์ เรียกได้ว่าอาร์เธอร์ฉีกยิ้มทีไร สาวๆเป็นอันได้แข้งขาอ่อนกันถ้วนหน้า

ชายหนุ่มมักปรากฏกายในชุดเสื้อเชิ้ตสีพื้น ปล่อยชายออกนอกกางเกงยีนส์ แม้ลุคของเขาจะดูสบายๆ แต่ยังมีรัศมีของความสง่างามเต็มเปี่ยม

อาร์เธอร์ เป็นน้องชายแท้ๆของแม็กซิมิเลียน คีธ ไฟร์เยอร์[1] เจ้าของโรงแรมเดอะ แกรนด์ ไฟร์เยอร์ที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก พี่ชายของเขาเพิ่งแต่งงานกับสาวไทยไปหมาดๆ ทว่าอาร์เธอร์ก็ยังไม่คิดเรื่องคู่ครอง เพราะยังรักอิสระอยู่มาก

ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังเตรียมงานวาดภาพคอลเลกชั่นใหม่ เพื่อแสดงในนิทรรศการศิลปะที่แกลเลอรี่แห่งหนึ่งในลอนดอนในอีกสี่เดือนข้างหน้า คอลเลกชั่นนี้มีชื่อว่า the Power of Female Body หรือพลังแห่งเรือนร่างของอิสตรี

อาร์เธอร์กำลังรับสมัครสาวๆมาเป็นแบบวาดภาพให้เขา ซึ่งงานนี้อาจต้องเผยเรือนร่างให้คนวาดอย่างเขาเห็นมากกว่าการวาดภาพปกติ เช่นการใส่ชุดชั้นใน ชุดว่ายน้ำ หรือชุดนอนบางเบา หรือแม้แต่อาจจะต้องเปลือยเปล่า ค่าตัวของนางแบบที่อาร์เธอร์ตั้งไว้จึงค่อนข้างสูงทีเดียว เพื่อให้สมน้ำสมเนื้อกับความยากของงาน

หลังจากเปิดรับสมัครไปก็มีคนสนใจสมัครเข้ามามากมาย ชายหนุ่มคัดเลือกหญิงสาวที่ตรงตามคุณสมบัติเพื่อเข้ามาพูดคุยกันอีกครั้ง แต่ตอนนี้ยังไม่เจอคนที่ใช่ จนแม็กซิมิเลียนแซวว่าจะหานางแบบหรือหาภรรยากันแน่ เพราะเล่นเลือกมากซะขนาดนี้

เขาไม่ได้เรื่องมากนะ ก็แค่อยากทำงานออกมาให้ดีที่สุด ซึ่งนางแบบสำคัญมาก หากเลือกมั่วๆ ผลงานจะออกมาดีได้ยังไงจริงไหม

บางคนเจตนารมณ์ชัดเจนว่าอยากได้เขา มากกว่าอยากได้งาน เพราะมาถึงก็แก้ผ้าให้ดู แถมยังขึ้นมานั่งคร่อมอีก แบบนั้นก็ไม่ไหว เพราะคงไม่เป็นอันวาดรูป แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่เล่นด้วยหรอกนะ เมื่ออีกฝ่ายเสนอ เขาก็สนองแบบจัดเต็มเหมือนกัน เพียงแต่ให้เธอผ่านการคัดเลือกไม่ได้ก็เท่านั้น

กริ๊งงงง

เมื่อเสียงสมาร์ตโฟนดังขึ้น อาร์เธอร์ก็กดรับ เพราะนางแบบที่นัดสัมภาษณ์เอาไว้คงมาถึงแล้ว เขาไม่มีเลขา เพราะชอบทำงานคนเดียวเงียบๆมากกว่า เรื่องการนัดหมายหรือรับโทรศัพท์ต่างๆ อาร์เธอร์จึงจัดการเองทั้งหมด

“สวัสดีครับ” เสียงห้าวเอ่ยสุภาพ

“สวัสดีค่ะ อาร์เธอร์ใช่ไหมคะ ฉันพลอยพิชญาที่นัดสัมภาษณ์ไว้ค่ะ”

“ครับ ตอนนี้คุณอยู่ไหนแล้ว”

“หน้าอาร์เธอร์ อาร์ท แกลเลอรี่ค่ะ” นั่นคือชื่อที่ทำงานของเขา ซึ่งเขามักจะขลุกอยู่ที่นี่มากกว่าบ้านเสียอีก

นอกจากเป็นที่ทำงานแล้ว มันยังเป็นสนามรักของเขากับสาวๆด้วย

“เดี๋ยวผมออกไปเปิดประตูให้ครับ รอสักครู่นะครับ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็วางพู่กันลง ลุกจากหน้าเฟรมผ้าใบ เดินออกจากห้องทำงานไปเปิดประตูต้อนรับว่าที่นางแบบที่อาจจะได้งานหรือไม่ได้ก็ได้

อาร์เธอร์ที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนสีน้ำเงินเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี เขามักจะมีรอยยิ้มละไมแตะแต้มอยู่บนใบหน้าเสมอ

เมื่อถึงหน้าประตู มือหนาก็เอื้อมไปจับลูกบิดหมุนเปิด

ชายหนุ่มถึงกับชะงักหยุดผิวปากเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงทางโทรศัพท์เมื่อครู่เป็นสาวน้อยร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก ดวงตากลมใส ใบหน้าของเธอดูจิ้มลิ้มและหวานเหมือนตุ๊กตา ผมยาวสีดำขลับม้วนลอนอ่อนๆทำให้เธอดูมีเสน่ห์และอ่อนหวานยิ่งขึ้น

หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงยาวคลุมเข่าสีเทา คลุมทับด้วยเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่เพื่อป้องกันลมหนาวด้านนอก แม้ว่าจะแต่งตัวเชยไปสักหน่อย แต่เธอก็น่ารักโคตรๆ

หนุ่มมาดเซอร์อุทานในใจ เผลอจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน กว่าจะได้สติก็ตอนที่ผู้มาเยือนเอ่ยขึ้น

“ขอโทษนะคะ ดิฉันมาสัมภาษณ์งานกับอาร์เธอร์ค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสุภาพ

“อ๋อ ครับ ผมนี่แหละอาร์เธอร์” เขายื่นมือออกไปเบื้องหน้า

เธอจับมือตอบและเอ่ย “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“เช่นกันครับ เดี๋ยวเชิญข้างในเลยดีกว่า ผมอยากสัมภาษณ์คุณเต็มทีแล้ว” มือเล็กนั้นเนียนนุ่มจนเขาไม่อยากปล่อยเลยให้ตายเถอะ

“ค่ะ”

“ไปกันเลยดีกว่าครับ” อาร์เธอร์จูงมือเธอเข้าไปในห้องทำงานโดยไม่รู้ตัว(เขาคิดว่าอย่างนั้นนะ)

ขณะที่พลอยพิชญาทำหน้าเหลอหลา “เอ่อ อาร์เธอร์ คุณ…” เธอเอ่ยตะกุกตะกัก เพราะสัมผัสของเขาทำให้หัวใจเต้นรัวแรงอย่างประหลาด

[1] จากเรื่องเจ้านายร้ายเผด็จการรัก