Intro

1121 Words

ตึก! ตึก!! ตึก!!! เสียงฝีเท้าของฉันดังก้องไปทั่วทั้งโถงทางเดินทั้งที่ฉันพยายามจะย่องให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้แม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองฉันก็ไม่อยากได้ยิน แต่มันกลับยิ่งดังขึ้นจนฉันรู้สึกว่ามันน่ารำคาญ ตื๊ดดด! สัญญาณปลดล็อกประตูห้องดังขึ้นเมื่อฉันล้วงหยิบการ์ดสีดำขนาดเท่าฝ่ามือของฉันวางทาบลงไป ตามด้วยการกดรหัสหกตัว ที่กว่าจะผ่านแต่ละตัวไปได้ก็ไม่รู้ว่าฉันกลืนน้ำลายลงคอไปกี่อึก แกร๊ก! หลังจากที่ปลดล็อกสำเร็จ ฉันก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้ามา เพียงก้าวแรกที่ได้เข้ามาเหยียบที่นี่ก็ทำเอาฉันขนลุกไปทั้งตัว ความมืดภายในห้องทำให้ฉันต้องหรี่ตาให้แคบลงเพื่อเพ่งมองหาสิ่งที่ฉันต้องการ ผ้าม่านในห้องถูกปิดเอาไว้ทั้งหมด ทำให้ความมืดเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็นของฉัน แต่การเปิดไฟก็ไม่ใช่ตัวเลือกที่ควรทำในห้องของคนอื่น! ใช่ ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของฉัน และถ้าจะให้พูดถึงเจ้าของห้องชุดสุดหรูห้องนี้แล้วละก็ คงต้องบอกว่าไม่มีใครในย่านนี้ไม่รู้จัก เพราะเขาคือ ‘โอยามะ’ ประธานกลุ่มแบล็กสกอร์เปี้ยน กลุ่มมาเฟียที่มีอิทธิพลที่สุดในย่านมารุ แล้วผู้หญิงที่เป็นเพียงแค่เด็กมัธยมปลายอย่างฉันมาทำอะไรที่นี่! “บ้าเอ๊ย เขาเก็บไว้ที่ไหนของเขากันนะ” ฉันรำพึงรำพันพลางเอื้อมมือที่สวมถุงมือหนังสีดำเพื่อป้องกันการทิ้งรอยนิ้วมือเอาไว้ตามที่ต่างๆ ไปดึงลิ้นชักออกมาเพื่อหาเอกสารที่ต้องการ เอกสารที่ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่ามันจะอยู่ในซองสีน้ำตาลที่มีตราสัญลักษณ์ของแบล็กสกอร์เปี้ยน นั่นก็คือแมงป่องสีดำปั๊มอยู่ที่หน้าซอง ฉันพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ โต๊ะ ลองพยายามเปิดลิ้นชักดูจนครบทุกลิ้นชักแล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะเจอ หรือข้อมูลที่ฉันได้มามันจะผิดพลาดกันนะ “หานี่อยู่เหรอ” สองตาของฉันเบิกโพลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเข้มดังมาจากทางด้านหลัง ร่างกายสั่นระริกเมื่อสัญชาตญาณของฉันบอกว่าเสียงนั้นคือเสียงของเจ้าของห้อง! “ยกมือขึ้นแล้วค่อยๆ หมุนตัวกลับมา” ใช่แน่ๆ เขาคือโอยามะ เพราะฉันคิดว่าคงไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้ามาในห้องของเขาในยามวิกาลแบบนี้หรอก และถ้าฉันมีทางเลือก ฉันก็คงไม่มาเหยียบที่นี่เหมือนกัน ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นตามคำสั่งของเขา จากนั้นก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขาช้าๆ แกร๊ก! ปลายกระบอกปืนซึ่งจ่อตรงมาที่หน้าผากทำให้ฉันหลับตาแน่น ได้ยินเสียงฟันในปากกระทบกันดังกึกเพราะตอนนี้ร่างกายทุกส่วนสั่นไปหมด ไม่ว่าจะพยายามบังคับให้มันนิ่งยังไงก็ไม่สามารถทำได้เลย “ถอยหลังไปสองก้าว” หัวใจเต้นแทบผิดจังหวะเมื่อเขาออกคำสั่งต่อมาในทันที ฉันจะต้องก้าวถอยหลังอย่างไม่มีทางเลือก วินาทีนี้ต่อให้ก่อนหน้านี้ฉันจะคิดว่าตัวเองพร้อมยอมตายถึงได้มาที่นี่ แต่พอเอาเข้าจริง ฉันกลับไม่กล้าพอจะลืมตาขึ้นเพื่อมองหน้าเขาด้วยซ้ำ ตึก! สองก้าวที่เขาสั่งให้ถอยมา ทำให้แผ่นหลังของฉันชนเข้ากับผนังด้านหลังพอดี “ใครส่งเธอมา” ฉันไม่มีแม้แต่สมาธิในการจะคิดหาคำตอบ ไม่ทันแม้แต่จะได้ตั้งสติ เพราะก่อนหน้านี้บอกตรงๆ ว่า ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะถูกจับได้ชนิดที่เรียกว่าคาหนังคาเขาแบบนี้สักนิด อย่างน้อยตอนเข้ามาฉันก็มั่นใจว่าฉันเป็นคนปลดล็อกประตู แล้วประตูก็เป็นระบบล็อกอัตโนมัติ เพราะฉะนั้นถ้าเขาเพิ่งกลับเข้ามา ฉันก็น่าจะได้ยินเสียงเขาปลดล็อกประตูบ้างนี่นา จะคิดว่าเขาอยู่ในห้องตั้งแต่แรกก็ไม่น่าใช่อีก เพราะตอนเข้ามาไม่มีแม้แต่ไฟสักดวงที่เปิดอยู่ ผ้าม่านก็ปิดเอาไว้จนทั้งห้องตกอยู่ในความมืด แล้วแบบนี้เขาเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง “ฉันถามว่าใครส่งเธอมา!” เสียงตะคอกของโอยามะทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ สองตาเบิกโพลงโดยอัตโนมัติ นั่นทำให้ฉันได้สบตากับเขาเป็นครั้งแรก นัยน์ตาของโอยามะมีสีเข้ม แต่ฉันมองเห็นจากความมืดได้ไม่ชัดเจนนักว่านัยน์ตาของเขาสีอะไรกันแน่ “อึก!” “นับหนึ่งถึงสาม” คำขู่ของโอยามะมาพร้อมกับแรงบีบรอบคอของฉัน ใช่! เขายกมืออีกข้างที่เพิ่งจะว่างจากการโยนซองเอกสารที่ฉันต้องการลงกับพื้นราวกับมันไร้ค่า แล้วยกมันขึ้นมากำรอบคอของฉันเอาไว้และบีบมันเอาไว้แน่นจนฉันหายใจไม่ออก “หนึ่ง” “ฉะ ฉัน...” ฉันแค่จะบอกว่าฉันหายใจไม่ออก ถ้าเขาอยากได้คำตอบ ทำไมเขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันตอบดีๆ “สอง” โอยามะยังคงนับต่อไปนิ่งๆ ในขณะที่ฉันเริ่มอยู่นิ่งไม่ได้เมื่อสองขากำลังลอยขึ้นจากพื้น โอยามะกำลังยกฉันขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียวจนขาเริ่มลอยจากพื้น มิหนำซ้ำมืออีกข้างของเขาก็ยังถือปืนแล้วเล็งมาที่ฉันอย่างแน่วแน่ นี่สินะ...เจ้าพ่อของแบล็กสกอร์เปี้ยนตัวจริงเสียงจริง ฉันมันรนหาที่ตายเอง ปั้ก! มือของฉันถูกโอยามะใช้มือที่เขาถือปืนอยู่ปัดออกไป ทำเอามีดคัตเตอร์ที่ฉันพกมาด้วยและค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาถูกปัดกระเด็นออกไปอีกทางอย่างน่าอาย ความแวววาวในดวงตาของโอยามะสะท้อนภาพใบหน้าที่เริ่มจะบิดเบี้ยวเพราะใกล้ขาดอากาศหายใจของฉันออกมา “หมดเวลา” เสียงของโอยามะเบามากจนฉันแทบไม่ได้ยิน แต่พอจะจับใจความจากการอ่านปากของเขาออก ภาพเบื้องหน้าของฉันเริ่มพร่าเลือน ระบบการรับรู้เริ่มทำงานได้ช้าลงก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีดำ ความผิดพลาดในการทำงานสำคัญ ต้องรับผิดชอบและชดใช้...ด้วยชีวิต

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more