Konting lapit pa, mahuhulog na ako Emmanuel.
Marahas kong binawi ang kamay ko sa pagkakahawak n'ya, "Ikaw na naman."
"It's not me, it's destiny."
Sh*t! Anak ng pasayan!
"Leave me alone."
Nagsimula na akong humakbang paakyat, pero...
"Hayaan mo kasi akong mahalin ka."
"Eh 'di mahalin mo!"
Huli na nang ma-realized ko kung anong sinabi ko. F*ck!
Hinarap ko s'ya at nakitang nakangiti na s'ya. Umiwas kaagad ako ng tingin. Nakakatunaw ng damdamin ang ngiti n'ya, "I mean, bahala ka sa buhay mo. Gawin mo ang gusto mo, pero babalaan na kita, wala akong panahon sa mga gan'yan."
Nilingon ko s'ya ulit nang wala akong marinig na sagot mula sa kan'ya. Nakita kong nakatirtig lang s'ya sa 'kin at nagbitaw ng mga salitang tagos hanggang sa puso ko, "Ang totoong nagmamahal, walang hinihinging kapa
