หวานใจนายบาริต้า

EP.8

ร้านกาแฟช่วงบ่ายวันเสาร์เต็มไปด้วยลูกค้านักศึกษาและคนทำงานที่มานั่งพักผ่อน เสียงพูดคุยคลอไปกับเสียงชงกาแฟกลบความเงียบ

ธีร์นั่งอยู่ที่มุมประจำ เปิดหนังสือไว้ตรงหน้า แต่สายตากลับไม่ได้จับที่ตัวอักษรเลย… เพราะภาพตรงเคาน์เตอร์ดึงความสนใจไปหมด

หญิงสาวคนหนึ่ง แต่งตัวสวยสะดุดตา ยืนพิงเคาน์เตอร์พลางคุยกับภาคินอย่างสนิทสนมเกินกว่าลูกค้าทั่วไป เธอหัวเราะสดใส พูดคุยยาวนานราวกับไม่คิดจะสั่งกาแฟด้วยซ้ำ

ภาคินเองก็ยังยิ้มตอบสุภาพเช่นเคย แม้ไม่ได้ดูสนใจเป็นพิเศษ แต่แค่รอยยิ้มที่ส่งไปก็ทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดอย่างบอกไม่ถูก

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน… ไม่เคยรู้สึกไม่พอใจเวลาใครยิ้มให้คนอื่นขนาดนี้

ธีร์รีบก้มหน้าลง พยายามอ่านหนังสือ แต่ตัวอักษรกลับพร่าเลือน เสียงหัวเราะของหญิงสาวยังดังชัดเจนราวกับอยู่ข้างหู

ไม่นานภาคินก็เดินมาที่โต๊ะพร้อมแก้วกาแฟ “เอสเปรสโซ่ช็อตเดิมครับ”

ธีร์รับมาเงียบ ๆ ไม่สบตาเหมือนเคย

“เป็นอะไรไปครับ? ดูเครียด ๆ” ภาคินถามอย่างสงสัย

“…เปล่า” ธีร์ตอบสั้น พลางจิบกาแฟทั้งที่ร้อนเกินไปเล็กน้อย จนเผลอไอออกมา

ภาคินรีบยื่นแก้วน้ำให้ “ค่อย ๆ ดื่มสิครับ” มือแตะที่หลังเขาเบา ๆ ด้วยความห่วงใย

ความอุ่นนั้นทำให้ธีร์ยิ่งสับสน… ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ใครคนอื่นได้สัมผัสรอยยิ้มและความอ่อนโยนแบบนี้เลย

หญิงสาวที่คุยกับภาคินยังนั่งอยู่ไม่ไกล มองมาทางนี้ด้วยรอยยิ้มบางที่ตีความได้หลายอย่าง

ธีร์ก้มหน้าต่ำกว่าเดิม แต่ในใจกลับชัดเจนยิ่งกว่าที่เคย

—เขาไม่ชอบเลยที่ใครจะเข้ามาใกล้ภาคิน