EP.4
375 Words
บ่ายวันหนึ่ง ภาคินเลิกงานจากร้านกาแฟเร็วกว่าปกติ พอเห็นธีร์ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาก็เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม
“คุณจะกลับบ้านเลยไหมครับ?”
ธีร์เงยหน้าขึ้นนิดหน่อย “อืม…ว่าจะแวะไปร้านหนังสือก่อน”
“งั้นผมขอไปด้วยได้ไหมครับ พอดีอยากได้สมุดใหม่”
คำชวนที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้ธีร์นิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับในที่สุด
⸻
ถนนยามเย็นเต็มไปด้วยแสงไฟนีออนจากร้านรวงสองข้างทาง ลมอุ่นพัดเบา ๆ ทั้งคู่เดินเคียงกันโดยไม่รีบร้อน จังหวะก้าวสอดคล้องกันราวกับนัดหมายไว้
“ปกติคุณชอบอ่านแนวไหนเหรอครับ?” ภาคินเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา
“ส่วนใหญ่ก็พวกนิยายกับบทความเกี่ยวกับกาแฟบ้าง” ธีร์ตอบพลางกอดหนังสือไว้แน่น “แล้วคุณล่ะ?”
“ผมอ่านไม่ค่อยเก่งหรอกครับ แต่ชอบดูเวลาคนอื่นอินกับหนังสือมากกว่า…อย่างคุณตอนนี้ไง”
คำพูดเรียบง่ายกลับทำให้ธีร์ชะงัก หูแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาแกล้งก้มหน้าเดินเร็วขึ้น แต่ภาคินก็ยิ้มพลางเดินตามติด ๆ
เมื่อถึงร้านหนังสือ ทั้งคู่เดินดูชั้นหนังสือด้วยกัน ภาคินหยิบเล่มหนึ่งขึ้นมาแล้วทำหน้าจริงจัง “คุณว่าถ้าผมอ่านเล่มนี้จะหลับภายในห้านาทีไหมครับ?”
ธีร์กลั้นหัวเราะไม่อยู่ สุดท้ายก็หัวเราะออกมาเต็มเสียงเป็นครั้งแรกต่อหน้าเขา ภาคินเองก็มองนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างเหมือนได้เจออะไรล้ำค่า
⸻
ระหว่างทางกลับ ฝนโปรยเม็ดเล็ก ๆ ลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว ภาคินรีบถอดเสื้อคลุมมาโอบไหล่ธีร์เอาไว้
“เดี๋ยวคุณไม่สบาย” เขาพูดเสียงเรียบแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
ธีร์เงยหน้าขึ้นสบตาเพียงเสี้ยววินาที…หัวใจกลับเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา ขาแทบก้าวไม่ออก ความอบอุ่นจากเสื้อคลุมและไหล่กว้างข้าง ๆ กลายเป็นความทรงจำที่ยากจะลืม
คืนนั้นธีร์นอนพลิกไปมาหลายครั้ง เขาพยายามบอกตัวเองว่านี่แค่ “ความเอ็นดูของคนใจดี” แต่หัวใจกลับไม่เชื่อเลยสักนิด
- Writer
