พ่อหมอสิ้นลาย

ตอนที่ 1 บทนำ นพเก้า เชาวรัตน์ หรือพ่อหมอเก้าที่ใคร ๆ ต่างก็ขนานนามให้เป็นของดีเมืองลุง นั่งชันเข่าที่หน้าแท่นโต๊ะหมู่บูชา หน้ากากพ่อแก่ หน้ากากพรานบุญ เทริดมโนราห์ ถูกยกวางเอาไว้บนหิ้งสูง กลิ่นธูปหอมลอยคลุ้งไปทั่วตำหนัก กดข่มจิตใจให้เหล่าผู้มากราบไหว้เกิดความศรัทธาอย่างเต็มอก “พ่อหมอช่วยอีก้อยลูกสาวฉันด้วยเถิด ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร อยู่ ๆ มันก็เอาแต่เพ้อ นั่งโยกตัวไปมา เหมือนคนบ้าไม่มีผิด” พ่อหมอเก้าปรายสายตาไปมองหญิงสาวที่กำลังนั่งกอดเข่าโยกตัวไปมา ตามที่คนเป็นแม่ของเธอพูดไม่ผิด นอกเหนือจากนั้นก็คือหน้าท้องของผู้หญิงคนนั้นบวมเป่งเหมือนกับคนท้องได้สักห้าเดือน ซึ่งตามที่แม่ของเธอบอกกับเขาว่า ท้องใหญ่ ๆ นั้นเพิ่งเกิดขึ้นได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น! หมอเก้ายังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงเล็ก ๆ ก็ดังอยู่ข้างหูเสียก่อน “โดนของน่ะพี่เก้า ยัยคนนี้มันไปขโมยทุเรียนของสวนตาเฉิ่ม แล้วเจ้าของสวนเขาใส่โจ[1]เอาไว้ ของมันเข้าตัว สมน้ำหน้าแล้ว ไอ้พวกชอบลักขโมยพี่เก้าอย่ารักษาให้เชียว พ่อเคยบอกว่าคนพวกนี้ตายไปจะเป็นเปรต” นพเก้าปรายตาไปมอง เด็กชายที่มีผมหย่อมเดียวกลางศีรษะ ข้างบนนั้นมีพวงมาลัยส่งกลิ่นหอมฟุ้งลอยออกมา ทว่าผู้ที่เห็นหรือได้ยินกลับมีเพียงพ่อหมอเก้าเพียงคนเดียว ต่อให้ไอ้โก๊ะไม่บอก เขาก็รู้แล้วว่าหญิงสาวคนนี้ถูกอะไรมา “ลูกมึงถูกโจ กูจะรักษาให้ก็ได้ แต่กูไม่รักษา ทางที่ดีมึงถามลูกสาวมึงดีกว่าว่าไปขโมยของใครมา ไปขอโทษขอโพยเขาเสีย แล้วค่อยพาเข้ามาหากู แล้วตอนนั้นกูจะถอดโจให้ ไปได้แล้ว” คนเป็นแม่ก้มลงกราบขอบคุณพ่อหมอเก้า และรีบดึงลูกสาวออกจากสำนัก เสียงร่ำไห้ถามคนเป็นลูกสะอึกสะอื้น ลูกสาวของเธอเป็นคนมือไว เห็นอะไรก็ชอบหยิบจับมาเป็นของตนเอง นี่คงโดนดีเข้าจนได้ หลังจากแม่ลูกคู่นั้นออกไปแล้ว ก็มีชาวบ้านทยอยกันเข้าไปให้พ่อหมอเก้ารักษาให้ ส่วนมากแล้ว เป็นเรื่องของคนเจ็บไข้ได้ป่วยเพราะถูกคุณไสยมนตร์ดำเล่นงาน ถ้าโดนโดยที่ตนเองไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อหมอก็จะถอนของให้เลย แต่ถ้าไปทำร้ายเขาก่อน แล้วเขาจึงทำของคืนมา พ่อหมอเก้าก็จะให้คนที่โดนกลับไปหาคู่กรณี หลังจากที่ขอโทษขอโพยกันแล้วเขาจึงจะถอนให้ หากเป็นเรื่องไสยเวทอื่น ๆ เช่น พวกลงนะหน้าทอง สาริกาลิ้นทอง เมตตามหานิยม ช่วยในเรื่องอาชีพการงานนั้น สำนักนพเก้าจะทำเพียงแค่เดือนละครั้ง ครั้งละครึ่งวันเท่านั้น เพราะอย่างนั้นที่นี่จึงได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะได้ทำทุกคน ต้องมีวาสนาต่อกันอีกด้วย “ใบบัวเดี๋ยวถึงคิวแก ให้พ่อหมอดูให้นะว่าตกลงแกกับหมอลาบใช่เนื้อคู่กันจริงหรือเปล่า” “มันต้องไม่ใช่อยู่แล้วไหมแม่ แต่ให้ตายเถอะบ่าวเก้ากับพวกเราก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก จะลัดคิวหรือดูให้ส่วนตัวไม่ได้หรือไง หรือว่าดังแล้วก็เลยเลิกคบคนข้างบ้าน” บุษกรหันไปพยักหน้าให้คนเป็นแม่ ทว่าสายตาไม่ได้ละไปจากเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งไปมารอบ ๆ สำนัก ครั้นวิ่งไปแล้ว ก็มักจะวิ่งกลับมากระซิบข้างหูหมอเก้าเสมอ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ตกลงที่แม่นนั่นเพราะหมอเก้า หรือผีเด็กนั่นกันแน่ “มึงอย่าพูดมากน่าใบบัว จะให้พ่อหมอเก้าลัดคิวอะไร แค่นี้เขาก็ไม่มีเวลาส่วนตัวแล้ว อีกอย่างแม่ไม่อยากถูกด่าเหมือนป้าศรีหรอกนะ” คราวก่อนป้าศรีแกขึ้นมาขอของขลังกับพ่อหมอเก้า แกบอกว่าอยากได้ของที่เล่นไพ่แล้วชนะ นอกจากหมอเก้าจะไม่ให้แล้วยังถูกด่ากลับไปอีกด้วย ถูกเด็กรุ่นลูกด่าไม่สนุกหรอกนะ บัวผันไม่เอาด้วยหรอก “คิวต่อไปขยับมาเลย อย่าช้าคนรออีกหลายคิว” เสียงลูกน้องพ่อหมอดังขึ้น คนเก่ายังไม่ทันได้ขยับออกไปเลยด้วยซ้ำ บุษกรกลอกตาขึ้น มองอีกคนที่คลานเข้าไปกราบไหว้พ่อหมอหนุ่ม “ใบบัวพ่อแกโทรมา เดี๋ยวแม่ลงไปรับสายพ่อแกก่อนนะ ถ้าถึงคิวก็ถามพ่อหมอเลยไม่ต้องรอแม่” “จ้ะ” บุษกรพยักหน้าเบา ๆ แล้วจึงหันมาสนใจพิธีตรงหน้าต่อ ครั้นคนเป็นแม่ออกไปแล้ว หญิงสาวก็ถือโอกาสสำรวจพ่อหมอหนุ่มของดีเมืองลุงคนนี้ชัด ๆ อีกสักที ความจริงหมอเก้าเป็นรุ่นพี่แถวบ้านเธอนั่นแหละ แต่ไม่รู้เพราะอะไรสิบกว่าปีที่ผ่านมาบ่าวเก้าคนนี้จึงไม่กลับมาพัทลุงอีกเลย นี่ถ้าแม่เฒ่าผิน[2]ไม่ป่วย เขาก็คงไม่กลับมาหรอก จะว่าไปใบบัวก็ไม่เจอพี่เก้า[3]ของเธอมานานมากแล้วเหมือนกัน หน้าตาเขาไม่เหมือนตอนเด็กหนุ่มเลยสักนิด เปลี่ยนไปมากแต่เปลี่ยนไปในทางที่หล่อขึ้นน่ะ ร่างกำยำที่เปลือยท่อนบน เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสักอักขระบนแผงอก สีเข้มของหมึกตัดกับเนื้อผิวที่เป็นสีขาว ไม่ได้ดูสกปรก แต่กลับดูสวยงามจนไม่อาจละสายตาไปได้ เธอเลื่อนสายตาลงมาที่หน้าท้องซิกซ์แพ็กเป็นลอนดูหนั่นแน่น กลุ่มไรขนใต้สะดือเป็นทางหายไปใต้ขอบกางเกง หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ‘อู๊ย พี่เก้าตัวจริงไหมนี่ เมื่อก่อนผอมเหมือนไม้เสียบผี ทำไมตอนนี้ดูน่ากินขนาดนี้’ เหมือนนพเก้าจะรับรู้ได้ถึงสายตาร้อนแรงที่มองตรงมา เขาตวัดสายตาไปมอง บุษกรเห็นสายตาดุดันที่มองมา เธอก็ก้มหน้าลงแต่กระนั้นก็ยังเหลือบตาขึ้นมองอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าพี่เก้าจะจำเธอได้หรือเปล่า เด็กขี้มูกย้อยวันนั้น เปลี่ยนมาเป็นสาวแซ่บในวันนี้ และมองอีกเพียงไม่นานก็ถึงคิวเธอแล้ว “สวัสดีจ้ะพี่เก้า พี่กลายมาเป็นพ่อหมอผีแล้วจริงเหรอจ๊ะ” คำถามที่ไม่ทันยั้งคิดถามออกมาเพราะความตื่นเต้นและเผลอปาก ทำให้ใบหน้าของพ่อหมอดูไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก “แล้วมึงคิดว่าจริงไหมล่ะ” “แฮ่ ๆ จริงไม่จริง ฉันก็มาหาพ่อหมอแล้วนี่ แต่พ่อหมอเหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย เมื่อก่อนผอมมาก เดี๋ยวนี้ทำไมหล่อขนาดนี้ล่ะ ไปศัลยกรรมมาเหรอ ว่าแต่ไสยศาสตร์ที่พ่อหมอเรียนมาจะแม่นหรือเปล่านะ” “ถ้ามึงจะมาถามคำถามพวกนี้กับกูก็ออกไป เสียเวลากูจะปิดสำนัก ไม่เชื่อก็ไปหาที่อื่น คนที่เดือดร้อนอยากให้กูช่วยมีเยอะแยะ มึงอย่าได้เอาความคึกคะนองอยากรู้อยากเห็นของมึง มาทำให้คนอื่นเสียโอกาส” บุษกรเบ้ปาก จะให้เธออารัมภบทสักหน่อยก็ไม่ได้ อยู่ ๆ มาเข้าเรื่องเลยหรือไง อีกอย่างเธอก็แค่อยากจะชวนคุยไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อจริง ๆ เสียหน่อย ยังไงพ่อหมอเก้าก็เป็นรักแรกของเธอ แน่นอนว่าหมอเก้าย่อมรู้ว่าบุษกรเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง แต่นอกจากความเชื่อเหล่านั้น สายตาของเธอก็บอกเขาหมดแล้ว บุษกรมาเพื่อเจอเขา! “ความจริงแค่เห็นหน้าพ่อหมอเก้า ใบบัวก็เชื่อแล้วจ้ะว่าแม่น” “แค่เห็นหน้ากูนี่นะ” ยัง! มันยังไม่หยุดอีก นพเก้าตวัดสายตาเข้มจ้องมอง พลันในหูก็ได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้โก๊ะที่ดูจะถูกอกถูกใจสาวเจ้าเข้าให้แล้ว ก็ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าหยอกล้อพ่อหมอหนุ่มอย่างนี้ อย่างมากก็ทำได้แค่แอบมองเท่านั้น ผิดกับบุษกร ที่กล้าจีบซึ่ง ๆ หน้า และก็ทำมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย “ใช่จ้ะ! ความจริงพ่อหมอมีองค์ใช่ไหมล่ะ” สายตาใบบัวกวาดลงมาที่ใต้ผ้าขาวม้าที่ผูกเอวกางเกงขาก๊วย เธอยกยิ้มจ้องมองจนเหมือนดวงตาจะทะลุไปติดที่เป้ากางเกงพ่อหมอ ที่บุษกรกล้าจ้องมองอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ ก็เพราะว่าตอนนี้คนบนสำนักเหลือเพียงเธอกับพ่อหมอแล้ว นพเก้าเห็นสายตาของหญิงสาวก็รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ จากที่นั่งถ่างขาชันเข่า ก็พลันหุบขาเปลี่ยนมานั่งไขว่ห้างหนีบขาเอาไว้ “องค์อะไรของมึง อย่าเที่ยวมองมั่วซั่ว” นพเก้าหรี่ตามอง หรือว่าดวงตาของบุษกรจะกลับมามองเห็นอีกแล้ว “เห็นจ้ะ องค์ใหญ่ด้วย ใบบัวหมายถึงองคชาตน่ะจ้ะ ฮิฮิ หยอก ๆ” “...” “ฮ่า ๆ พี่เก้าเอ๊ย โดนเสียแล้ว หนูชอบผู้หญิงคนนี้นะ สวยถูกใจโก๊ะ ที่สำคัญไม่กลัวพี่เก้าด้วย” “ว้าย ตาถึงนะเนี่ยเด็กคนนี้” คราวนี้เสียงหัวเราะพลันหยุดหายไป พร้อมกับสายตาของพ่อหมอและลูกกุมารที่หันมามองหญิงสาวตรงหน้าตาเขม็ง “เอ่อ...ฉันพูดออกไปหรือจ๊ะ ฉันคิดว่าฉันพูดในใจเสียอีก” ************************ [1] โจ เป็นเครื่องรางชนิดหนึ่ง นิยมใช้ในหมู่ชาวสวนภาคใต้ของไทย เชื่อว่าสามารถป้องกันขโมย และจะส่งผลร้ายต่อผู้ที่มาขโมยผลไม้ในสวนได้ มีด้วยกันหลายรูปแบบ เช่น โจกระบอก (ทำจากกระบอกไม้ไผ่), โจป่อง (ทำจากกระป๋อง), โจพรก (ทำจากกะลามะพร้าว) และโจหลอก [2] แม่เฒ่า, แม่แก่, นม ก็คือยาย ของคนใต้ 3 บ่าว ใช้เรียกผู้ชายของคนใต้