กลิ่นธูปตอนตีสามจากบ้านที่ไม่มีใครอยู่

ตอนที่ 3 : คนที่ไม่มีใครเคยไปขอขมา

หลังคืนที่เสียงของ “แม่แก่” ดังขึ้นใกล้หู ฉันแทบไม่กล้าหลับตาอีกเลย เช้าวันต่อมา ฉันตัดสินใจไปถามป้าคนขายของหน้าปากซอย เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ยังอยู่แถวนี้

“บ้านนั้นเหรอหนู... สมัยก่อนเป็นบ้านของยายผ่อง แกรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้หลายคน” ป้าพูดเสียงเบา “แต่มีอยู่คนหนึ่ง... หนีออกจากบ้านตอนกลางคืน แล้วแกก็หายไปเลย จนเช้า... มีแต่กลิ่นธูปลอยออกมาจากในบ้าน ไม่มีใครเจอศพ แต่ทุกคนได้กลิ่นนั้นพร้อมกันทั้งซอย...”

ฉันรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะคืนนั้น กลิ่นที่ฉันได้กลิ่น... มันคือกลิ่นเดียวกัน

ตกค่ำ ฉันฝัน — หรืออาจไม่ใช่ฝัน — ฉันเห็นหญิงแก่คนหนึ่งนั่งพับเพียบอยู่หน้ากระถางธูปในบ้านไม้หลังนั้น มือเหี่ยวย่นกำลังจุดธูปและพูดว่า “ใครที่เคยลืม...ต้องจำให้ได้ ใครที่เคยทำผิด...ต้องมาขอขมา”

รอบตัวเริ่มร้อนอบอ้าว กลิ่นธูปแรงจนหายใจแทบไม่ออก ฉันเห็นเงาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังยายผ่อง เธอมองมาที่ฉันด้วยดวงตาแดงช้ำ “เธอไม่เคยขอขมา...” เสียงนั้นกระซิบเบา ๆ ก่อนกลายเป็นเสียงหัวเราะแผ่วแห้ง

ฉันสะดุ้งตื่น ใต้หมอนมีกระดาษเก่าที่ไม่รู้ใครเอามา วาดรูปบ้านไม้หลังนั้นไว้ และมีชื่อเขียนด้วยลายมือสั่น ๆ ว่า

“อรินทร์ ลูกของยาย...กลับมาขอขมาเสียที”

หัวใจฉันเต้นแรง เหมือนภาพในฝันเริ่มจริงขึ้นทุกที และบางสิ่งในบ้านนั้น...กำลังรอคำขอโทษที่ไม่เคยได้รับ