เงารัก(ตฤณ)

กลับไทย(แรกเจอที่ร้านโดนัท)

​

เวลาผ่านไปเกือบสองอาทิตย์ณัชชายังคงทำงานทุกวันไม่เว้นวันหยุด ที่จริงเธอสามารถลาหยุดได้สี่วันต่อหนึ่งเดือน แต่ถ้าไม่หยุดก็จะได้เพิ่มค่าโอทีในวันหยุดที่มาทำงานอีกชั่วโมงละห้าสิบบาท และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่มีลูกค้าเข้ามาซื้อโดนัทที่ร้านเยอะมาก ทำเอาพนักงานแทบจะไม่ได้พักทั้งที่ล่วงเลยเวลาอาหารกลางวันมานับสองชั่วโมงแล้ว

"เชิญค่ะ รับอะไรดีคะ"

เสียงใสตอบรับเสียงประตูของร้านที่ดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าผลักมันเข้ามาโดยที่เธอก็ไม่ทันได้สังเกตอะไรมากมาย มัวแต่ก้มหน้าก้มตาแพ็คโดนัทใส่กล่องเพราะมีลูกค้าสั่งไว้ค่อนข้างเยอะ

"โดนัทหนึ่งร้อยชิ้น"

"ค่ะ เอ๊ะ!"

สาวน้อยเงยหน้ามองเจ้าของน้ำเสียงทุ้มถึงกับตกใจมืออ่อนจนไม้คีบโดนัทหลุดล่วงลงจากมือ เธอจำใบหน้าหล่อคมเข้มและเรียบนิ่งนี้ได้ไม่ผิดแน่ ถึงแม้เขาจะมีแว่นกันแดดแบรนด์ดังปิดบังดวงตาคมสีสนิมไว้ก็ตาม ใจดวงน้อยพองโตไม่คิดว่าจะได้พบกับเขาที่นี่ และคำถามมากมายก็พรั่งพรูเข้ามาในหัวทั้งที่คิดไว้แล้วว่าตฤณจะอยู่ที่อังกฤษอย่างถาวร

"คุณ..."

เธอกำลังจะเอ่ยปากเรียกชื่อของเขา และเตรียมที่จะยกมือขึ้นไหว แต่แล้วณัชชาก็ต้องหุบยิ้มลง เมื่อเขาใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับแว่นสีชาออกและหมุนตัวเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ถัดออกไปทันทีอย่างไม่สนใจ

เขาทำตัวเสมือนว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน สาวน้อยลืมไปว่าเขาคงจำเธอไม่ได้เพราะในตอนนี้ณัชชาเติบโตขึ้นจากแต่ก่อนมาก ทำให้สาวน้อยถึงกับหน้าเสียก่อนจะรีบจัดโดนัทใส่กล่องพลางลอบมองใบหน้าหล่อคมที่ยังคงดูไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อหลายปีก่อนแถมยังดูดีขึ้นมากจนหัวใจดวงน้อยแอบหวั่นไหว

"ไปทานข้าวได้แล้วเดี๋ยวพีททำเอง"

พีทเดินเข้ามาจากประตูด้านหลังร้านก่อนจะกระซิบใกล้ๆหูของณัชชาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียงดังรบกวนลูกค้าในร้าน

"เอ่อพอดีว่าน้ำขิงยังไม่หิวเลย ทำออเดอร์เสร็จก่อนก็ได้เดี๋ยวค่อยไปกินทีเดียว"

เธออยากจะยืนมองใบหน้าของเขาให้เนินนานถึงแม้ว่าเขาจะจำเด็กกะโปโลแบบเธอไม่ได้ก็ตาม

"งั้นพีทช่วยนะ"

พีทขยับมายืนชิดกับณัชชาเนื่องจากพื้นที่เต็มไปด้วยกล่องบรรจุโดนัทที่ลูกค้าสั่งไว้วางอยู่เป็นกอง

ทั้งสองคนช่วยกันจัดโดนัทหลากหลายรูปแบบที่เป็นแบบเฉพาะของทางร้านลงกล่องสี่เหลี่ยม พลางคุยกันไปด้วยเหมือนปกติดังเช่นทุกวัน แต่ในสายตาของคนที่เห็นแล้วนั้นดูก็รู้ว่าในความสัมพันธ์ของพนักงานหนุ่มสาวสองคนนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนเพื่อนร่วมงาน

ดวงตาคมจ้องมองณัชชาเด็กสาวในความอุปการะของตนกับเด็กหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกันด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ ก่อนจะยกมือขึ้นกระดิกปลายนิ้วเรียกลูกน้องคนสนิทที่ยืนรออยู่ข้างนอกให้เข้ามา

"ฉันจะออกไปรอที่รถ"

ตฤณเอ่ยวาจาเสียงเรียบเมื่อนอตันลูกน้องมือขวาที่เขาไว้วางใจเดินเข้ามา ทันทีที่พูดจบร่างใหญ่ในชุดสูทสีเข้มก็เดินออกจากร้านไปทันที

นอตันนั่งลงตรงโซฟามองไปยังสาวน้อยที่อยู่ในชุดพนักงานร้านขายโดนัท เขายอมรับว่าณัชชาเป็นเด็กสาวที่มีความสดใสและน่ารักสมวัย ยิ่งโตก็ยิ่งผุดผาดแตกวัยเป็นสาวสวยสะพรั่งยิ่งกว่าในรูปที่เขาได้เห็นตอนอยู่ที่อังกฤษเสียอีก

สาวน้อยมองตามร่างใหญ่ที่เดินหุนหันออกไป ก่อนจะหลุบเปลือกตาลงมองกล่องโดนัทที่จัดแพ็คเพิ่งเสร็จพอดี เธอไม่ควรจะหวังอะไรลมๆแล้งๆจากเขาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะถึงยังไงคนอย่างตฤณเขาก็ไม่มีวันแม้จะชายหางตามาสนใจเธออยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต เขาเคยเกลียดเธอยังไงก็คงจะเกลียดเธออยู่อย่างนั้น ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงอะไรไปได้

"เท่าไหร่ครับ"

นอตันที่เห็นสาวน้อยยืนเหม่อลอยอยู่พักหนึ่งจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเธอหันมามอง

"คะ? เอ่อ...สองพันหน้าร้อยบาทค่ะ"

ณัชชาหลุดออกจากห้วงความคิด ก่อนจะหันมามองหนุ่มอังกฤษนัยตาน้ำข้าวที่เธอคงเดาคงไม่ผิดว่าเป็นคนสนิทของตฤณ

"ไม่ต้องทอนนะครับ"

นอตันยื่นธนบัตรหนึ่งพันให้กับสาวน้อยสามใบ พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินออกจากร้านไปพร้อมกับถุงบรรจุกล่องโดนัทใบใหญ่

"ฝรั่งหวังจีบสาวไทยอ่ะดิ"

พีททำท่าทางไม่พอใจเมื่อลูกค้าทำท่าทีว่าจะชอบณัชชาซึ่งก็มีมาตลอดโดยเฉพาะอาเสี่ยแก่ๆที่ชอบเลี้ยงเด็กสาว

"พีท"

ณัชชาเรียกชื่อของเพื่อนเป็นเชิงปราม ก่อนจะยกถอดผ้าคลุมกันเปื้อนออกจากทางศีรษะเพื่อพักทานข้าว

"ครับน้ำขิง"

พีทรับคำด้วยน้ำเสียงสลดลงราวกับลูกชายที่โดนมารดาว่ากล่าวตักเตือน ก่อนตั้งหน้าตั้งตาแพ็คโดนัทต่อไป

"ไปไหนต่อครับนาย"

นอตันถามเจ้านายที่นั่งอยู่ห้องโดยสารฝั่งหลังของรถบีเอ็มดับบลิวคันสีดำป้ายแดงซีรีส์ใหม่ล่าสุด

"กลับบ้าน"

ตฤณรู้สึกหงุดหงิดชอบกล เพียงแค่เห็นเด็กในอุปการะเติบโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวและเธอก็อยู่กับเด็กหนุ่มซึ่งเป็นคนเดียวกันกับที่เขาได้เห็นรูปหลายใบที่ลูกน้องถ่ายส่งให้ดูตอนที่อยู่อังกฤษ

"ได้ครับ แล้วเอ่อ...โดนัทพวกนี้..."

นอตันยังนึกแปลกใจไม่หายว่าทำไมเจ้านายถึงได้สั่งโดนัทมากมายขนาดนี้ แทนที่เขาจะสั่งเป็นลาเต้ หรือคาปูชิโนแทน เพราะรู้ดีว่าเจ้านายไม่ชอบกินขนมหวาน

"เอาไปทิ้งถังขยะซะ"

ตฤณพูดเสียงเรียบแต่ทว่าฟังดูมีอำนาจบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นกำลังอารมณ์ไม่ดีด้วยสาเหตุอะไรบางอย่าง

"ครับนาย"

ลูกน้องอย่างเขาก็ได้เพียงแต่ตอบรับคำสั่งเท่านั้น ถึงแม้จะนึกเสียดายขนมโดนัทพวกนี้ที่สาวน้อยตั้งใจบรรจงจัดมันเรียงมันลงใส่กล่องนับสิบอย่างสวยงามและตั้งใจ

รถคันหรูเลื่อนผ่านเข้าไปใกล้ๆถังขยะสีเหลืองด้านข้างทาง กระจกด้านข้างฝั่งคนขับถูกเลื่อนลง นอตันหยิบถุงบรรจุกล่องโดนัทที่วางอยู่เบาะด้านข้างโยนมันออกลงถังขยะอย่างนึกเสียดายก่อนจะเหยียบเร่งรถขับออกไป

ณัชชามองเหตุการณ์ดังกล่าวอยู่นาน ดวงตากลมหรี่มองด้วยความสงสัย เธอจึงรีบเดินแกมวิ่งออกมาดูที่ถังขยะด้านข้างร้านด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่ามันคืออะไรกันแน่ที่เจ้าของรถคันหรูโยนมันทิ้งลงอย่างไม่ใยดี ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเมื่อเห็นโดนัทนับสิบกล่องจมกองอยู่ในถังขยะใบใหญ่

"เค้าทำแบบนี้ทำไม"

มือเรียวรีบดึงหิ้วถุงที่มีกล่องโดนัทอยู่ข้างในขึ้นมาจากซากขยะ ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงแหมะบนต้นแขนของตัวเองด้วยความรู้สึกเสียใจและผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก เขาคิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้จะซื้อทิ้งซื้อขว้างยังไงก็ได้เหรอ?

รถบีเอ็มดับบลิวคันสีดำเลือนเข้ามาจอดด้านหน้าของคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร เวลาผ่านไปนานนับสี่ปีทุกอย่างยังคงสภาพเดิม และอาจจะมีเปลี่ยนไปบ้าง อย่างเช่นต้นไม้ที่เติบโตขึ้นตามกาลเวลา ชายหนุ่มวัยสามสิบเก้าปีก้าวขาลงจากรถ พร้อมกับลูกน้องคนสนิทอย่างนอตัน ถ้าพูดถึงหน้าตาและความหล่อเหลาของทั้งสองคน เจ้านายกับลูกน้องคู่นี้อาจเรียกว่าสูสีจนกินกันไม่ลงเลยทีเดียว

​