เงารัก(ตฤณ)

นมอุ่นๆก่อนนอน

"คุณหนูของป้า"

เสียงของป้าอังกาบดังมาแต่ไกล ทำให้ตฤณหันไปตามตามเสียงนั้น ก่อนจะรีบเดินเข้าไปกอดร่างของผู้ที่เลี้ยงดูเขามาแต่เด็กเรียกได้ว่าเป็นแม่คนที่สองเลยทีเดียว

"ผมคิดถึงป้ามากเลยครับ ไม่ได้เจอตั้งหลายปีดูผอมลงไปเยอะเลยนะครับ"

ชายหนุ่มหยอกล้อตามประสา พร้อมกับปากหยักคลี่ยิ้มเผยเรียวฟันขาวสะอาดสวยงามอย่างคนที่มีสุขภาพดี

"คุณหนูไม่อยู่ป้าเลยกินอะไรไม่ค่อยอร่อยเลยค่ะ"

ป้าอังกาบรู้สึกดีใจที่ตฤณดลับมาเสียจนร้องไห้น้ำตาซึม

"เป็นไงบ้างเจ้าตฤณ"

เสียงของผู้เป็นบิดาดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้คนที่ได้ยินนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งเหมือนเช่นเคย

"สวัสดีครับ ผมสบายดี"

ชายหนุ่มมองบิดามี่มีคุณโสภาภรรยาคนใหม่ยืนอยู่ข้างกาย

"สวัสดีค่ะคุณตฤณ กลับมาเหนื่อยไเชิญดื่มน้ำก่อนค่ะ"

โสภาพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้กับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยง

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว"

เขาปฏิเสธจนภรรยาใหม่ของบิดาหน้าเสียไป

"นอตัน ยกกระเป๋าตามฉันมา"

ตฤณเอ่ยปากสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบก่อนจะเดินเบี่ยงตัวเดินไปในบ้านอย่างไม่สนใจ

"คุณอย่าคิดมากนะ เจ้าตฤณมันก็เป็นแบบนี้แหละ"

คมสันจับมือภรรยาเพื่อเป็นการปลอบใจ ก่อนจะมองตามร่างของลูกชายที่หายเข้าไปในตัวบ้าน

"ผมชื่อนอตันครับ เป็นคนสนิทของคุณตฤณ"

นอตันก้มหัวลงเป็นการเคารพและทักทาย ก่อนจะรีบก้าวเดินตามนายไปติดๆพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าหลายใบ

จากเหตุการณ์เมื่อหลายปีที่แล้วตฤณก็ยังคงมีความเชื่อที่ว่าบิดาคือผู้ที่ทำให้แม่ต้องป่วยและตรอมใจ เพราะไม่สามารถรับไม่ได้กับสิ่งที่แสนจะอัปยศเมื่อสามี มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกับพนักงานอายุรุ่นลูกที่อยู่ในบริษัทของตัวเอง และยังไม่พอเมื่อมารดาเริ่มป่วยหนัก แต่บิดาก็กลับพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านด้วย จนมารดาของเขาต้องสิ้นลมหายใจ จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ดวงตาคมร้อนผ่าวเมื่อนึกย้อนถึงเหตุการณ์วันนั้น แต่แล้วก็ต้องออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเรียกเคาะประตูจากคนข้างนอก ร่างใหญ่จึงลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"แก้วตาดีใจจังเลยค่ะที่พี่ตฤณกลับมา"

เด็กสาววัยขบเผาะโผเข้ากอดร่างใหญ่ เธอจงใจบดเบียดหน้าอกตูมเข้ากับแผงอกแกร่ง

"เอ่อ...แก้วตา พี่ว่ามันจะดูไม่ดีนะ"

ตฤณผลักร่างของแก้วตาให้ออกห่าง ชุดเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นที่เธอสวมใส่อยู่มันไม่เหมาะเลยสักนิดในสายตาของเขา

"ก็แก้วตาคิดถึงพี่ตฤณนี่คะ"

เธอยังคงเกาะแกะเขาไม่ห่าง ไม่ต่างอะไรกับเมื่อสี่ปีที่แล้ว แก้วตาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้ตัวและหัวใจของหนุ่มใหญ่ใจน้ำแข็งคนนี้มาครอบครองให้จนได้

"พี่อยากพักผ่อน ขอตัวนะ"

ตฤณหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องด้วยความปวดหัว ทำไมเขาจะรู้ไม่ว่าแก้วตาพยายามจะยั่วยวนให้เขาสนใจ แต่เขากลับมองว่าเธอก็แค่น้องสาวเท่านั้น ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้

"บ้าจริง ลงทุนทำนมหกใส่ขนาดนี้ยังไม่สนใจ ตายด้านหรือเปล่าก็ไม่รู้"

สาวน้อยในชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้นสะบัดร่างเดืนกลับเข้าห้องด้วยความหงุดหงิดใจ

เวลาสี่ทุ่มตรงพอได้เวลาเลิกวานณัชชารีบก็กลับบ้านทีฝันที กลัวว่าคุณป้าอังกาบจะเป็นห่วง โดยมีพีทเพื่อนร่วมงานที่สนิทอาวามาส่งถึงหน้าบ้านเช่นเคย

"ขอบใจนะพีท น้ำขิงไปก่อนนะ"

เธอยื่นหมวกกันน็อกให้กับพีทก่อนจะรีบเปิดประตูรั้วเข้าบ้านไปอย่างเร่งรีบ

"ครับน้ำขิง"

พีทพูดตามหลังของคนที่เดินแกมวิ่งกายเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกลับรถออกไป

ร่างใหญ่ยืนอยู่บนระเบียงของห้องนอน ด้วยเวลาที่ต่างกันกับตอนที่อยู่ประเทศอังกฤษนานหลายชั่วโมง ทำให้เขารู้สึกนอนไม่หลับจึงออกมาดูดวงดวงที่พร่างพราวเปล่งแสงระยิบระยับทั่วบนท้องฟ้า ทำให้หวนคิดถึงเรื่องเก่าๆสมัยที่เขายังไม่ได้ไปอังกฤษ

แต่แล้วเงาของคนที่เดินตะคุ่มๆผ่านไปทำให้เขาต้องมองตาม เห็นร่างของสาวน้อยณัชชาเดินตรงไปทางเรือนคนงาน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเดินเข้าห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ต่อสายไปยังเรือนคนงานทันที

"นอนหรือยังครับ"

เมื่อได้ยินเสียงคนป้าอังกาบตอบกลับมา เขาจึงคลี่ยิ้มออก

'ยังหรอกค่ะคุณหนู ป้ายังรีดผ้าให้คุณผู้ชายไม่เสร็จเลย คุณหนูโทรมามีอะไรด่วนให้รับใช้หรือคะ'

เสียงแหบของคนที่มีอายุเข้าใกล้วัยชราเต็มทีตอบกลับมาตามสาย

"พอดีผมอยากจะได้นมอุ่นๆก่อนนอนสักแก้วน่ะครับ"

เสียงทุ้มกรอกไปตามสาย พร้อมกับร่างใหญ่ที่เดินออกมาหน้าระเบียงและใช้สายตาทอดมองไปยังอีกส่วนของคฤหาสน์ซึ้งเป็นที่พักของแม่บ้านและคนงาน แสงไฟจากตัวบ้านยังคงเปิดสว่างโล่บ่งบอกว่ายังไม่มีใครหลับ

'ได้เลยค่ะ เดียวป้าให้เด็กเอาขึ้นไปให้คุณตฤณนะคะ'

"ครับป้า"

เมื่อสิ้นสุดการสนทนาร่างใหญ่ก็หมุนตัวเดินกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างสบายใจ

ณัชชาเดินตามหาคุณป้าอังกาบจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ มีเพียงแต่กองผ้าที่ยังรีดไม่เสร็จและค้างไว้อยู่ สาวน้อยจึงเดินออกมาอีกฟากที่เป็นส่วนของห้องครัว เห็นคุณป้าอังกาบก้มๆเงยทำอะไรสักอย่างอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปหา

"ทำอะไรอยู่จ้ะป้า"

เสียงใสทักขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าคุณป้าอังกาบอุ่นนนมอยู่

"เออนี่น้ำขิงมาก็ดีละ รู้หรือยังว่าคุณตฤณกลับมาจากอังกฤษแล้ว"

หญิงชราพูดไปพร้อมกับเทนมอุ่นๆลงแก้วแล้วหยิบวางลงบนที่รอง

"เอ่อ...ก็รู้บ้างค่ะ น้ำขิงเห็นรถคันใหม่ดูแปลกตาจอดอยู่ที่โรงรถ"

น้ำเสียงของเธอดูไม่ได้ตื่นเต้นอะไร ไม่ได้อยากจะรับรู้เรื่องของเขาเลยสักนิด

"ยังไงคุณตฤณก็เป็นผู้มีพระคุณ น้ำขิงไม่ควรทำตัวเป็นเด็กที่ไม่รู้จักบุญคุณคนนะลูก"

ป้าอังกาบรู้ว่าตฤณไม่ชอบเด็กคนนี้ แต่ที่เอามาอุปการะเพราะเพราะณัชชาเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่ชายหนุ่มรักจนสุดหัวใจ

"ค่ะป้า"

สาวน้อยตอบรับอย่างนอบน้อม เธอไม่ได้จะทรยศบุญคุณของเขา เงินที่เขาส่งให้เธอจะทำงานแล้วคืนให้ แต่ในเมื่อเขาไม่ชอบขี้หน้าเธอ ก็ไม่จำเป็นจะต้องไปสนใจหรือดีใจว่าเขาจะไปไหนมาไหน เพราะมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธออยู่แล้ว

"อ่ะนี่ เอาขึ้นไปให้คุณตฤณที่บนตึกใหญ่"

ป้าอังกาบยื่นแก้วนมอุ่นให้กับณัชชา

"แต่ว่า..."

"ป่านนี้คุณผู้ชายกับคุณโสภาคงหลับไปแล้ว ส่วนคุณแก้วตาก็คงออกไปข้างนอกตามเคย ไม่ต้องห่วงหรอก"

ป้าอังกาบรู้ว่าคุณโสภากับลูกสาวนั้นไม่ชอบณัชชา

"แต่น้ำขิง..."

ณัชชาอยากปฏิเสธเนื่องจากยังไม่พร้อมที่จะเจอกับเขา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดคุณป้าอังกาบก็เดินออกไปอย่างไม่คิดจะรับฟัง

ดวงตากลมสีน้ำตาลฉายแววกังวล ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นครุ่นคิดด้วยความลำบากใจ แต่ถ้าเธอไม่ทำก็เท่ากับว่าไร้จิตสำนึก ไม่สำเหนียกในบุญคุณที่เขาได้อุปการะเลี้ยงดูและส่งเสียให้เล่าเรียนจนจบมอหก เธอจึงตัดสินใจเดินตรงไปยังตึกใหญ่อย่างกล้าๆกลัวๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

​