เงารัก(ตฤณ)

บริการฉันครั้งละห้าพัน NC

​

ภายในตึกใหญ่เงียบสงบบ่งบอกว่าทุกคนในบ้านคงหลับกันหมดแล้วจริงๆอย่างที่คุณป้าอังกาบได้บอกไว้ แค่เธอก็รู้ว่าเขาคนนั้นยังไม่หลับ ณัชชาเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอนบานใหญ่ซึ่งเป็นห้องนอนประจำของตฤณ ด้วยความรู้สึกกังวลทำให้เธอชั่งใจยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูสามครั้งตามมารยาท หัวใจของเธอเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ด้วยความรู้สึกที่เธอก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรเหมือนกัน และเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกจากคนข้างใจทำเอาเธอเกือบหัวใจหยุดเต้น เมื่อร่างใหญ่ผู้เป็นเจ้าของห้องเดินออกมา

หนุ่มใหญ่วัยสามสิบเก้าปีกะรัตแต่ทว่าใบหน้าของเขาคงหล่อเหลาและไร้ริ้วรอยไม่ต่างจากเมื่อวัยหนุ่มเลย สาวน้อยมองสบเข้ากับดวงตาคมสีสนิมจ้องมองเธอนิ่งราวกับเธอต้องมนสะกดของเขา ริมฝีปากบางรูปกระจับเผยอออกจากกันราวกับคนที่กำลังละเมอไม่รู้สึกตัว

"เอาไปวางข้างในสิ"

เขาพูดน้ำเสียงเรียบก่อนจะเดินนำร่างของสาวน้อยเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

"ค่ะ"

ณัชชาได้สติกลับมาจึงรีบเดินตามเขาเข้าไป ก่อนจะยกแก้วนมอุ่นวางไว้โต๊ะข้างหัวเตียง เธอก้มหน้างุดอย่างไม่กล้าที่จะสายตากับเขา พอทำหน้าที่เสร็จเธอจึงรีบหมุนตัวจะเดินกลับทันที

"เดี๋ยวก่อนสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ" ดวงตาคมไล่มองตามเสื้อผ้าที่สาวน้อยสวมใส่ ชุดกระโปรงสั้นสีฟ้าเปิดเผยเรียวขาเสลาจนเกือบจะเห็นกางเกงในอยู่รำไร

"ค่ะ คุณตฤณ" ณัชชาจำใจหันกลับมาแล้วนั่งลงบนพื้นพรมอย่างถ่อมตนพร้อมกับก้มหน้างุด ไม่กล้ามองหน้าสบตาหรือแม้แต่จะมองหน้าของเขา

ในอิริยาบถที่เขายืนอยู่แล้วณัชชานั่งลงกับพื้นทำให้ได้เห็นหน้าอกหน้าใจของเด็กที่กำลังแตกเป็นสาวสะพรั่งบีบแน่นอวบอัดกันอยู่ในชุดเดรสสีอ่อน เขามิอาจปฏิเสธได้เลยว่าตัวเองนั้นรู้สึกหายใจติดๆขัดๆไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะพยายามข่มมันเอาไว้อย่างพึงสำเหนียกไว้ว่าเธอคือเด็กในอุปการะเท่านั้น ไม่มีทางที่จะคิดเป็นอย่างอื่นได้

"ทำไมถึงไม่เรียนต่อปริญญาตรี"

ชายหนุ่มวกตามเข้าเรื่องพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่ที่วางอยู่ถัดจากเตียงนอน พลางใช้อีกมือยกแก้วนมขึ้นมาดื่ม

"น้ำขิงเกรงใจคุณตฤณน่ะค่ะ เลยคิดว่าจะเก็บเงินก่อนแล้วค่อยส่งตัวเองเรียนต่อค่ะ"

มือเล็กจับชายกระโปรงตัวเองไว้แน่นจนมันยับยู่ยี่ ภายในห้องนี้มีแค่เธอกับเขามันเงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองที่พ่นออกมา รู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบอย่างแปลกประหลาด เมื่อรับรู้ว่าสายตาของของจ้องมองที่เธอ

"หวังว่าคงไม่ใช่เพราะจะรีบมีผัวหรอกนะ"

มือใหญ่วางแก้วลงบนที่รองเมื่อเขาดื่มนมในแก้วหมดพอดี เมื่อนึกถึงเรื่องเพื่อนชายของสาวน้อยที่เขารับรู้ตั้งแต่อยู่ที่อังกฤษแล้ว

"ไม่ใช่นะคะ น้ำขิงเพียงแค่ต้องการเอาเงินทั้งหมดมาคืนให้คุณก็เท่านั้น"

ณัชชาปฏิเสธทันควัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจในสิ่งที่เขาได้กล่าวหา

"เงินตั้งหลายล้านกับงานกระจอกๆแบบที่เธอทำ ต่อใช้ชาตินี้ทั้งชาติก็เอามาใช้ฉันได้ไม่หมด"

เขาโพล่งออกมาก่อนจะพยายามความคุมอารมณ์ของตัวเองให้อยู่นิ่ง รู้สึกโมโหแทบทุกครั้งที่ได้ยินว่าสาวน้อยต้องการที่เอาเงินมาคืนให้กับเขา ซึ่งมันไม่มีเหตุผลอะไรยอกเสียจากณัชชาอยากจะเป็นอิสระจากคนที่อุปการะเธอมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา

"น้ำขิงรู้ค่ะ แต่น้ำขิงจะพยายามทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาคืนคุณให้หมดจนได้ค่ะ"

ปากบางเม้มเข้าหากันสนิทจนกลายเป็นเส้นตรง มันดีเหมือนกันที่เขาเปิดประเด็นถามเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะเธอก็ไม่อยากทนอึดอัดอยู่ดับคนที่เขาเกลียดเธอเหมือนกัน

"งานที่จะได้เงินมามากมายขนาดนั้นก็คงไม่พ้นขายตัวแล้วล่ะมั้ง"

เขาชักจะโมโหขึ้นมาตะหงิด เขาจะไม่สนใจเลยหากไม่ติดว่าเธอเป็นลูกสาวของฟ้าใสผู้หญิงที่เขารักเพียงคนเดียวจนสุดหัวใจ ถึงแม้เลือดในกายของณัชชาจะมีเลือดชั่วของบิดาอยู่ด้วยก็ตาม

"ค่ะ น้ำขิงจะทำตามที่คุณตฤณบอก ขอตัวนะคะ"

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่ไหว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังประตูห้อง

"อ๊ะ!"

แต่ทว่าช้ากว่าคนที่รีบปรี่เข้ามาแล้วกระชากข้อมือเล็กเอาไว้ ทำให้ร่างของสาวน้อยหยุดซะงักพร้อมกับเซถาเสียการทรงตัว

"อย่ามาอวดดีกับฉัน ถ้าอยากชดใช้คืนนักก็มานี่"

ตฤณโมโหจนเลือดขึ้นช้าดึงกระชากร่างเล็กเข้ามาใกล้ ก่อนจะออกแรงผลักให้ณัชชาล้มลงบนเตียงกว้าง

สาวน้อยมองร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาแห่งความหวาดกลัว ขยับร่างถดถอยออกห่างจนติดขอบเตียง พลางใช้มือดึงชายกระโปรงที่มันร่นขึ้นอย่างหมิ่นเหม่ ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ แต่แล้วเธอก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อคนตรงหน้าดึงเสื้อยืดสีขาวที่เขาสวมใส่เวลานอนออกจากร่างเปิดเปลือยแผงอกแกร่งและหน้าห้องเป็นลอนอย่างไม่อาย

"กรี๊ดดดดด!!!"

เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องเมื่อร่างบางถูกเขากระชากเข้ามาใกล้ สองร่างแนบชิดติดกันจนแทบไม่มีอากาศแทรกผ่านได้ ตั้งแต่เกิดมาเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสใกล้ชิดกับบุรุษเพศ และเขายังเป็นคนที่เธอแอบเก็บเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจมาเนิ่นนาน เขากำลังทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเธอเต้นระส่ำจนมันแทบจะทะลุออกมาจากอก

"บริการฉัน...ครั้งละห้าพัน"

เขากระซิบเสียงแหบพร่าใกล้หูเล็กของคนที่กำลังตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำ กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆโชยเข้าจมูกทำให้เขาอยากจะเข้าไปสูดดมเอาความหอมให้มากกว่านี้

"น้ำขิงไม่..."

สาวน้อยส่ายหน้ายิก ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนที่เธอคอยเฝ้ารักและเทิดทูนจะมีนิสัยแบบนี้ ดวงตากลมระรื่นน้ำตามองเขาด้วยแววที่แสนจะผิดหวัง

"หึ! ออกไป!"

เขาปล่อยร่างของสาวน้อยลงพร้อมกับเอ่ยปากไล่ ก่อนจะหันหลังให้อย่างสงบอารมณ์ในกาย เธอทำให้เขารู้สึกอึดอัดตรงส่วนของความเป็นชายที่ตื่นตัวอยู่ในกางเกงนอนขายาว

ณัชชาตกอยู่ในห้วงของความคิด ทอดมองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่ตัวเองเฝ้ารักมานานตราบเท่าที่จำความได้ ตฤณมีท่าทีเฉยชากับเธอมาโดยตลอด ทำให้เธอเสียใจแอบร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเขาโดยเฉพาะตอนก่อนนอน แต่ในวันนี้ผู้ชายคนนี้มาอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว ต่อให้มันเป็นความสุขเพียงแค่ชั่วคราวเธอก็จะยอม

"น้ำขิงเต็มใจเป็นของคุณตฤณค่ะ"

ณัชชาค่อยๆขยับร่างเข้าไปชิด ก่อนจะสอดแขนเข้ากอดร่างใหญ่เอาไว้จากทานด้านหลัง ความอบอุ่นแบบที่เธอโหยหามานานซึมเข้าสู่หัวใจ

"ออกไป"

กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน เขาพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเพื่อต่อสู้กับความปรารถนาในกาย หากเพียงแค่คิดว่าณัชชาเป็นเลือดเนื้อเชื่อไขของฟ้าใส เขาก็มิอาจจะทรยศเธอได้ ความคิดในหัวของตฤณตีรวนสับสนกันไปหมด

​

​ 1คอมเม้น =1กำลังใจ

​