27 สด...ไม่ป้องกัน...กับรางวัลที่เสี่ยงอันตรายที่สุด Nc

1091 Words

หลังจากปลดปล่อยสายธารแห่งความสุขสมเข้าไปในโพรงปากเล็กๆ ของคนรักจนหมดสิ้น รามินทร์ก็นอนหอบหายใจอย่างอ่อนล้า ความรู้สึกสุขสมที่ได้รับมันช่างแตกต่างและรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา มันคือการปรนนิบัติที่ทำให้เขารู้สึกฟินมากที่สุด ข้าวปั้นผละออกมา เลียริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนคราบรักของเขาอย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะส่งยิ้มที่ยั่วยวนที่สุดให้เขา “รางวัล...รอบสองค่ะ...พี่หมอ...ชอบมั้ยคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาเป็นประกายท้าทาย รามินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ เขาไม่มีแรงแม้แต่จะพูดออกมาด้วยซ้ำ ได้แต่เอื้อมมือไปลูบแก้มของเธออย่างรักใคร่...แม่เสือสาวของเขาคนนี้...ร้ายกาจขึ้นทุกวันจริงๆ แต่ดูเหมือนว่า...รางวัลของเธอยังไม่จบเพียงแค่นั้น... หลังจากปล่อยให้เขาได้พักหายใจเพียงครู่เดียว เธอก็ก้มลงไปที่แก่นกายของเขาอีกครั้ง...ซึ่งบัดนี้มันเริ่มอ่อนตัวลงเล็กน้อยจากการปลดปล่อยเมื่อครู่... เธอใช้ลิ้นร้อนชื้นของเธอเลียวนไปรอบๆ ส่วนปลายอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มดูดดึงเบาๆ เป็นการปลุกเร้า “อืมม...” รามินทร์ครางในลำคอ “ปั้น...พอแล้วครับ...ให้พี่พักก่อน” แต่เธอไม่ฟัง...เธอยังคงปรนเปรอเขาต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และด้วยการกระตุ้นที่ถึงอกถึงใจนั้นเอง...แก่นกายของเขาก็กลับมาแข็งขืนเต็มที่อีกครั้งในเวลาอันรวดเร็ว! เมื่อเห็นว่า ‘อาวุธ’ ของเขาพร้อมรบอีกครั้ง ข้าวปั้นก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอค่อยๆ คลานขึ้นมาบนตัวเขาอีกครั้ง จัดท่าทางของตัวเองให้อยู่ในท่านั่งคร่อมบนหน้าท้องของเขา มือเล็กๆ ของเธอกำรอบแท่งเนื้อร้อนผ่าวที่ตั้งตระหง่านท้าทายเธออยู่นั้นไว้มั่น...แล้วค่อยๆ จ่อมันเข้ากับร่องกลีบที่เปียกเยิ้มของตัวเอง... รามินทร์เห็นท่าไม่ดี...เขารีบคว้าแขนเธอไว้ “เดี๋ยวครับปั้น! ถุง...ยังไม่ได้ใส่ถุง!” เขาพยายามจะท้วง แต่เสียงของเขากลับแหบพร่าด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงอีกครั้ง ข้าวปั้นหันมามองหน้าเขาด้วยแววตาที่เว้าวอนและฉ่ำเยิ้มไปด้วยความปรารถนา “ไม่เอาค่ะ...” เธอกระซิบ “ครั้งนี้...ปั้นไม่ให้ใส่...ปั้นอยากรู้สึกถึงพี่หมอ...อยากเป็นของพี่หมอจริงๆ...ทุกส่วน...นะคะ” คำขอร้องที่แสนจะอันตรายนั้น ทำให้สติในฐานะแพทย์ของรามินทร์ร้องเตือนเสียงดัง...แต่สัญชาตญาณดิบในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง...มันกลับร้องตะโกนบอกให้เขาทำตามใจเธอ! และก่อนที่เขาจะได้ตัดสินใจ...เธอก็ไม่รออีกต่อไป! ข้าวปั้นค่อยๆ กดสะโพกของตัวเองลงมาอย่างช้าๆ...กลืนกินความเป็นชายที่แข็งขืนและร้อนผ่าวของเขาเข้ามาในร่างกายของเธอ...ทีละนิด...ทีละนิด... “อ๊าาาส์!” เสียงครางที่ดังลั่นออกมาพร้อมกันทั้งสองคน มันคือความรู้สึกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง! โพรงเนื้อนุ่มที่ไม่ได้มีสิ่งใดขวางกั้นสัมผัสกับผิวเนื้อของเขาโดยตรง ความอุ่น...ความชื้นแฉะ...และความคับแน่นที่มากกว่าเดิมหลายเท่า มันเสียดสีกันจนเกิดเป็นความเสียวซ่านที่แล่นปราดไปทั่วทุกอณูขุมขน “ซี๊ดดดด...ปั้น...มัน...” รามินทร์กัดฟันกรอด ไม่สามารถสรรหาคำพูดใดๆ มาบรรยายความรู้สึกนี้ได้ ผนังช่องทางรักของเธอบีบรัดเขาเป็นจังหวะระริก ราวกับมีชีวิต...มันตอดรัดแน่นยิ่งกว่าทุกครั้ง...จนเขารู้สึกปวดหนึบไปหมด “พี่หมอ...อูยยย...ปั้นเสียว...มันดีจังเลยค่ะ...อ๊า...” ข้าวปั้นครางไม่เป็นภาษา เธอเริ่มขยับสะโพกขึ้น ลงด้วยตัวเองอย่างเชื่องช้าในตอนแรก เพื่อให้ร่างกายได้ปรับตัวกับสัมผัสที่สดใหม่และดิบเถื่อนนี้ ทุกครั้งที่เธอกดตัวลงมา...แก่นกายของเขาก็จะเสียดสีกับจุดกระสันภายในของเธออย่างจัง...และทุกครั้งที่เธอยกตัวขึ้น...ความว่างเปล่าชั่วขณะก็ยิ่งทำให้เธอโหยหาที่จะถูกเติมเต็มอีกครั้ง “อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...” เธอเร่งจังหวะเร็วขึ้น ควบขี่อยู่บนตัวเขาอย่างเร่าร้อนราวกับนักรบสาวบนหลังม้าพยศ ทรวงอกอวบอิ่มกระเพื่อมไหวไปตามแรงกระแทกอย่างน่ามอง รามินทร์ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายคุมเกมได้ไม่นาน...สัญชาตญาณนักล่าของเขาก็เข้าครอบงำ! เขารวบเอวของเธอไว้มั่น พลิกตัวกลับขึ้นมาเป็นฝ่ายคุมเกมอีกครั้งในพริบตา! “ตาผมบ้างนะครับ...ที่รัก” เขาคำรามเสียงต่ำ จากนั้น...พายุแห่งความร้อนแรงก็ได้เริ่มต้นขึ้น! รามินทร์กระแทกกระทั้นสะโพกเข้าใส่เธออย่างดุดันและไร้ซึ่งการออมแรง เสียงเนื้อสดที่กระทบกันดัง พั่บ! พั่บ! พั่บ! ผสมกับเสียงเตียงที่สั่นคลอนและเสียงครางที่หลุดรอดออกมาจากลำคอของคนทั้งสอง “พี่หมอ...อ๊า...แรงอีก...ปั้นชอบ...อ๊าาา!” ข้าวปั้นกรีดร้องออกมาอย่างสุขสม เธอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาจนเป็นรอยแดงหลายสายเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน “ร้องชื่อพี่สิปั้น! ร้องดังๆ!” เขาสั่งเสียงพร่า ก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง “พี่รามขา...พี่ราม...อ๊ะ...อ๊ะ...ปั้นจะ...ไม่ไหวแล้ว...จะเสร็จ...อ๊าาาาาาา!” ในที่สุด ร่างของเธอก็กระตุกเกร็งอย่างรุนแรง ช่องทางรักบีบรัดแก่นกายของเขาเป็นระลอกคลื่นที่ถี่รัวและรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา แรงตอดรัดจากภายในตัวเธอนั้นเองที่เป็นตัวจุดชนวนสุดท้าย! รามินทร์คำรามลั่นราวกับสัตว์ป่า เขาเร่งจังหวะกระแทกกายเข้าไปอีกสองสามครั้งอย่างหนักหน่วงและลึกที่สุด... ก่อนจะปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนทั้งหมด...เข้าไปในร่างกายของเธอจนหมดสิ้น... ความอุ่นวาบที่ฉีดซ่านเข้ามาในช่องท้อง ทำให้ข้าวปั้นสะท้านไปทั้งร่าง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่...รู้สึกเหมือนถูกเติมเต็ม...และถูกตีตราความเป็นเจ้าของ รามินทร์ทิ้งตัวลงนอนทับร่างที่อ่อนระทวยของเธอ หอบหายใจอย่างหนักหน่วงจนตัวโยน...สมองของเขาขาวโพลนไปชั่วขณะ...รับรู้ได้เพียงความสุขสมที่ดิบเถื่อนและอันตรายที่สุดในชีวิต...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more