18 เช้านี้...หมอขอตรวจภายใน (อีกรอบ)
1006 Words
“เอ่อ...คุณหมอ...” เธอพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กะพริบตาปริบๆ “มะ...มารัก...หนู...เอ๊ย! ดิฉัน...ตอนไหนกันคะ”
เธอถามออกไปอย่างซื่อๆ ความสงสัยมันมีมากกว่าความเขินอายในตอนนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูเพียบพร้อมและเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกคนนี้ จะมาตกหลุมรักคนธรรมดาๆ แถมยังขี้โวยวายเหมือนเธอได้
รามิลหัวเราะเบาๆ กับคำถามของเธอ เขาใช้นิ้วเกลี่ยหยดน้ำตาแห่งความสุขที่ยังคลออยู่บนแก้มของเธอออก
“ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” เขาตอบตามตรง “รู้ตัวอีกที...ก็หยุดคิดถึงหน้าดื้อๆ ของคุณไม่ได้แล้ว...รู้ตัวอีกที...ก็หงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นคุณทำท่าเหมือนจะเจ็บตัว...และรู้ตัวอีกที...ก็อยากจะจับคุณมาฟัดให้แก้มช้ำ โทษฐานที่ชอบทำให้ใจผมเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย”
คำตอบที่ทั้งหวานและแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทำให้ข้าวปั้นหน้าร้อนผ่าว เธอไม่รู้จะตอบโต้อะไร ได้แต่ก้มหน้างุดหลบสายตาคมกริบของเขา
“ยอมเป็นแฟนกับหมอคนนี้นะครับ” เขาถามย้ำอีกครั้ง กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกนิด
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ประโยคถัดมาของเขาก็ทำลายบรรยากาศโรแมนติกทั้งหมดลงอย่างสิ้นเชิง
“แต่ก่อนจะเป็นแฟนกัน...หมอขอ ‘รักษา’ ต่ออีกหน่อยได้ไหมครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “รู้สึกว่าเมื่อเช้า...คนไข้ของหมอจะไข้ขึ้นอีกแล้วนะ...”
ความเป็นชายของเขาที่เริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง กำลังบดเบียดอยู่กับหน้าท้องของเธอ เป็นการยืนยันคำพูดนั้นได้อย่างชัดเจนที่สุด!
ข้าวปั้นที่เพิ่งจะเคลิ้มไปกับคำสารภาพรักเมื่อครู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน
“มะ...ไม่เอาค่ะ! ไม่รักษาแล้ว!”
“อ้าว...ทำไมล่ะครับ” เขาแกล้งทำเสียงผิดหวัง “คนไข้ที่ดีต้องให้ความร่วมมือกับหมอนะครับ”
“ก็...ก็...” เธออ้ำๆ อึ้งๆ ไม่กล้าพูดตรงๆ “ไม่ให้รักษาตรงนั้น! มัน...มันระบมไปหมดแล้ว!”
ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าพูดออกไปจนได้ พร้อมกับก้มหน้างุดยิ่งกว่าเดิม รู้สึกเหมือนใบหน้าของตัวเองกำลังจะระเบิดออกมาเป็นไอความร้อน
“แล้วมันก็...รู้สึกบวมๆ ด้วยค่ะ...ฮื่อ...” ประโยคสุดท้ายเบาหวิวราวกับเสียงกระซิบ
รามิลมองภาพลูกแมวตัวน้อยที่กำลังอับอายกับผลลัพธ์จากฝีมือของเขาแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาก้มลงไปหอมแก้มที่แดงก่ำของเธอฟอดใหญ่
“โอ๋ๆๆๆ หมอขอโทษครับ” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “เมื่อคืนหมออาจจะ...ทำการรักษาหนักไปหน่อย...ก็คนไข้ของหมอน่ารักเกินไปนี่นา”
“คุณหมอบ้า!” เธอทุบที่อกเขาเบาๆแก้เขิน
“โอเคๆ ไม่รักษาตรงนั้นก็ได้ครับ” เขายอมแพ้แต่โดยดี “แต่ในฐานะแพทย์เจ้าของไข้...ผมจำเป็นต้อง ‘ตรวจภายใน’ เพื่อประเมินอาการบาดเจ็บนะครับ”
“ตรวจภายใน!” ข้าวปั้นตาโต “ไม่ต้องเลย! ไม่ต้องตรวจ! หนู...เอ๊ย! ดิฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย!”
“ไม่ได้สิครับ เรื่องแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้” เขาทำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที กลับเข้าสู่โหมดคุณหมอผู้เคร่งครัด “คุณบอกเองว่ามันทั้งระบมทั้งบวม ถ้าเกิดการอักเสบหรือฉีกขาดรุนแรงขึ้นมาจะทำยังไง...นอนเฉยๆ ครับ เดี๋ยวหมอตรวจให้”
พูดจบ เขาก็ไม่รอให้เธอได้ทักท้วง เขาดึงผ้าห่มที่เธอใช้ปกปิดร่างกายออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับเรียวขาของเธอให้แยกออกจากกันอีกครั้ง
“ว้าย! คุณหมอ! จะทำอะไร! บอกว่าไม่ต้องตรวจไง!” เธอร้องโวยวายพยายามจะหุบขาหนี แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้
“อยู่นิ่งๆ สิครับคุณข้าวปั้น” เขาพูดเสียงดุ แต่แววตากลับพราวระยับ “ถ้าดื้อ...หมอจะใช้เครื่องมือพิเศษช่วยตรวจนะ”
คำขู่ที่สองแง่สองง่ามทำให้เธอหยุดชะงักไปในทันที
รามิลก้มลงพิจารณา ‘พื้นที่ประสบภัย’ จากการรบเมื่อคืนอย่างละเอียด กลีบเนื้อนุ่มที่เคยเป็นสีชมพูสวย บัดนี้กลับบวมช้ำและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด มีร่องรอยของการฉีกขาดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดูรุนแรงอย่างที่เขากังวล
“อืม...” เขาพึมพำกับตัวเอง “บวมแดงจริงด้วย...มีการฉีกขาดเล็กน้อย...สงสัยเมื่อคืนหมอจะรุนแรงเกินไปจริงๆ”
เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอที่นอนหน้าแดงก่ำ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นด้วยความอาย
“เจ็บมากไหมครับ” เขาถามเสียงนุ่มลง
เธอพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ
“งั้น...ต้องทายา” เขาบอก “แต่ในห้องคุณคงไม่มียาเฉพาะทาง...เพราะฉะนั้น...หมอคงต้องใช้ ‘วิธีธรรมชาติบำบัด’ ไปก่อน”
“วิธี...ธรรมชาติ...บำบัด?” เธอทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
แต่แล้วเธอก็เข้าใจในวินาทีต่อมา...เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของเขาค่อยๆ ก้มต่ำลง...ต่ำลง...จนกระทั่งปลายจมูกโด่งของเขาสัมผัสเข้ากับเนินเนื้อที่บอบช้ำของเธอ...
“คุณ...คุณหมอ! จะ...จะทำอะไรน่ะ!” เธออุทานเสียงหลง ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เขาไม่ตอบ...แต่ใช้ลิ้นร้อนชื้นแตะลงบนกลีบเนื้อที่บวมเป่งของเธออย่างแผ่วเบา...ราวกับจะปลอบประโลม
“อ๊ะ!” ข้าวปั้นสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกแปลบประหลาดแล่นปราดไปทั่วร่าง มันไม่ใช่ความเจ็บ แต่เป็นความเสียวซ่านที่ชวนให้ใจสั่น
“น้ำลายมีฤทธิ์เป็นยาฆ่าเชื้ออ่อนๆ นะครับ...” เขากระซิบเสียงพร่า โดยที่ใบหน้ายังคงคลอเคลียอยู่ตรงนั้น “และลิ้นของหมอ...ก็ช่วยลดอาการบวมได้ดีที่สุด...”
พูดจบ เขาก็เริ่มต้นการ ‘รักษา’ ด้วยวิธีธรรมชาติบำบัดของเขาอย่างเต็มรูปแบบ...ดูเหมือนว่าเช้านี้...คนไข้คนพิเศษของเขา...คงจะไม่ได้ลุกจากเตียงไปไหนง่ายๆ เสียแล้ว
- Writer
