19 แฟ้มคดีคืนวันศุกร์...กับผู้ต้องสงสัยที่ชื่อ ‘รามินทร์’
1274 Words
เช้าวันจันทร์ ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง บรรยากาศยังคงวุ่นวายและเร่งรีบเหมือนเช่นเคย แต่สำหรับนายแพทย์รามินทร์ วงศ์วริศ วันนี้กลับเป็นเช้าวันจันทร์ที่ดูไม่น่าเบื่อเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
เขาก้าวเดินไปตามโถงทางเดินด้วยท่วงท่าที่สงบนิ่งและภูมิฐานเหมือนเดิม ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นยังคงเรียบเฉย ไร้ซึ่งรอยยิ้ม แต่หากใครสังเกตดีๆ จะเห็นว่าแววตาของเขาในวันนี้ดูมีชีวิตชีวาและอ่อนโยนลงอย่างน่าประหลาด และที่สำคัญ...มุมปากของเขามักจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่ภาพของใครบางคนผุดขึ้นมาในความคิด
ภาพของคนไข้จอมดื้อที่นอนหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียง...เสียงครางหวานที่ยังคงดังก้องอยู่ในหู...และสัมผัสที่ยังติดตรึงอยู่ทุกอณูของร่างกาย...
ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะโดยฝ่ามือที่ตบลงมาบนบ่าอย่างแรงจนเขาเกือบเซ
“เหม่ออะไรของแกวะ! เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งแต่หน้าโรง’บาลแล้วนะ นึกว่าผีเข้า!”
เจ้าของเสียงและฝ่ามือไม่ใช่ใครที่ไหน...แพทย์หญิงแพรพิชชา หรือ ‘หมอแพร’ เพื่อนสนิทหนึ่งเดียวของเขานั่นเอง เธอยืนกอดอก ทำหน้าเหมือนอัยการที่กำลังจะซักฟอกผู้ต้องหา
“ไม่มีอะไร” รามินทร์ตอบเสียงเรียบ ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ “แล้วก็เลิกทักทายฉันด้วยวิธีแบบนี้สักที”
“แหม! ทำเป็นเข้ม! เมื่อคืนวันศุกร์ยังใช้ฉันอย่างกับทาสอยู่เลย!” หมอแพรไม่ยอมลดละ เธอก้าวตามเขาที่เดินตรงไปยังห้องทำงานของตัวเอง “นี่แก! รามินทร์! หยุดเดินหนีก่อนเลยนะเว้ย! มาคุยกันให้รู้เรื่อง!”
รามินทร์ถอนหายใจ แต่ก็ยอมหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเพื่อนตัวแสบ “มีอะไร”
“มีอะไรเหรอ!?” หมอแพรขึ้นเสียงสูง “แกกล้าถามเหรอว่ามีอะไร! คืนวันศุกร์ที่ผ่านมามันยังไงห๊ะ! ไหนบอกมาซิ! แกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่อง!?”
คำถามของเธอทำให้พยาบาลและเจ้าหน้าที่บางคนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นถึงกับชะงักฝีเท้าแล้วทำหูผึ่งด้วยความอยากรู้ในทันที ข่าวลือเรื่อง ‘แฟน’ ของคุณหมอรามินทร์ผู้เย็นชานั้นเป็นประเด็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ที่น่าสนใจยิ่งกว่าข่าวการค้นพบยารักษาโรคชนิดใหม่เสียอีก
รามินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะคว้าแขนเพื่อนสาวแล้วลากเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองทันที แล้วปิดประตูเสียงดัง *ปัง!* เพื่อตัดการรับรู้จากโลกภายนอก
“แกจะแหกปากทำไมให้ชาวบ้านเขารู้กันทั้งโรงพยาบาล” เขาพูดเสียงดุ
“อ้าว! ก็ฉันอยากรู้นี่หว่า!” หมอแพรทิ้งตัวลงบนโซฟารับแขกในห้องอย่างถือวิสาสะ “สรุปว่ายังไง ยัยน้องคนไข้จอมแก่นคนนั้นน่ะ แฟนแกเหรอ? ไปได้กัน...เอ๊ย! ไปรักกันตอนไหนวะ! แล้วที่พีคที่สุด...คือแกใช้ให้ฉัน! แพทย์หญิงแพรพิชชาคนสวย! ไปซื้อ ‘ของ’ แบบนั้นให้เนี่ยนะ! จะบ้าตาย! เสียภาพพจน์สาวสวยของฉันหมด!”
เธอโวยวายเป็นชุด แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าจะโกรธจริงจัง
“แล้วมันเสียตรงไหน” รามินทร์เถียงกลับอย่างใจเย็น แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง “ก็แค่ซื้ออุปกรณ์การแพทย์...แกเป็นหมอนะแพร”
“อุปกรณ์การแพทย์บ้านแกสิ!” หมอแพรปาหมอนอิงใส่เขา แต่เขาก็รับไว้ได้ทัน “ถุงยางอนามัยเขาเรียกอุปกรณ์คุมกำเนิดย่ะ! แล้วแกก็รู้ไหมว่าตอนฉันไปซื้อ พนักงานเซเว่นมองฉันยังไง! เขาต้องคิดว่าฉันรีบไปใช้แน่ๆ เลย! ฮือออ เสียหายๆ”
“ก็แค่ความคิดคนอื่น จะไปสนใจทำไม”
“ฉันไม่สนใจไม่ได้! เพราะมันเกี่ยวกับแก!” หมอแพรลุกขึ้นพรวดพราด เดินมาเท้าโต๊ะทำงานของเขา จ้องหน้าเขาเขม็ง “นี่มันเสียชื่อเสียง ‘หมอรามินทร์ วงศ์วริศ’ คุณหมอสุดหล่อแสนเย็นชาขวัญใจนางพยาบาลไปหมดเลยนะเว้ย! ใครจะไปคิดว่าเบื้องหลังความเย็นชานั้น...แกมันก็แค่ไอ้เสือหิวคนหนึ่งเท่านั้นแหละ!”
รามินทร์ไม่ได้โกรธกับคำพูดของเพื่อนสนิท ตรงกันข้าม...เขากลับยกยิ้มมุมปากอย่างที่ไม่เคยทำบ่อยนัก
“ก็อาจจะจริง” เขายอมรับหน้าตาเฉย “ฉันอาจจะหิว...แต่ฉันก็เลือกเหยื่อนะ”
หมอแพรถึงกับอึ้งไปกับคำตอบนั้น ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นห้อง
“ฮ่าๆๆๆ! ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน! ร้ายกาจ! ร้ายกาจที่สุด! แล้วเป็นไงล่ะ ‘เหยื่อ’ ของแกน่ะ...โดนแกขย้ำไปถึงไหนแล้วล่ะจ๊ะ...เมื่อคืนวันศุกร์น่ะ” เธอถามพลางขยิบตาอย่างรู้ทัน
รอยยิ้มของรามินทร์กว้างขึ้น เขายกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบเพื่อซ่อนรอยยิ้มนั้นไว้ แต่แววตาแห่งความสุขและความพึงพอใจนั้นมันปิดไม่มิด
เขาไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่หมอแพรผู้ซึ่งรู้จักเพื่อนคนนี้ดีกว่าใคร ก็อ่านทุกอย่างออกได้จากแววตาของเขา
“ตายแล้ว...ดูท่าจะโดนจัดหนักไปจริงๆ สินะ” หมอแพรพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วแกเอาจริงเหรอวะราม? กับน้องคนนั้นน่ะ”
แววตาของรามินทร์เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ “อืม...เอาจริง”
“เฮ้ย...เร็วนะแก...ปกติเห็นคบใครทีดูแล้วดูอีกเป็นปี”
“กับคนนี้...ไม่ต้องดูนาน” เขาตอบเสียงเรียบ และหนักแน่น “ฉันรู้ว่าเขาคือคนที่ใช่”
คำประกาศที่หนักแน่นนั้นทำให้หมอแพรอดยิ้มตามไม่ได้ เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรเล่นๆ ถ้าเขาบอกว่าใช่...มันก็คือใช่จริงๆ
“เออๆๆ ฉันดีใจด้วยนะเว้ย ในที่สุดกำแพงน้ำแข็งของแกก็มีคนทุบแตกจนได้” เธอยิ้มกว้าง “ว่าแต่...ป่านนี้น้องเขาจะเป็นยังไงบ้างวะ โดน ‘คุณหมอ’ ทำการรักษาขนาดนั้น...วันนี้จะลุกมาทำงานไหวไหมเนี่ย”
คำพูดของเพื่อนทำให้รามินทร์ชะงักไปเล็กน้อย...นั่นสิ...ป่านนี้ข้าวปั้นจะเป็นยังไงบ้าง เมื่อเช้าเขายังแกล้งเธอไม่หยุดจนเธอทุบเขาไปหลายที กว่าเขาจะยอมออกมาจากห้องได้ก็เกือบจะสาย เขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างจะ...ตักตวง...ความสุขจากร่างกายของเธอไปไม่น้อยเลยทีเดียว
เขานึกถึงใบหน้าบูดบึ้งแต่ก็แฝงไปด้วยความสุขของเธอในตอนเช้า กับเสียงอู้อี้ที่บอกว่า "วันนี้หนูลาป่วยแน่ๆ ค่ะ...โทษคุณหมอคนเดียวเลย!" แล้วเขาก็เผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง
“แกไม่ต้องห่วงหรอกน่า” รามินทร์พูดขึ้น “ฉันจ่าย ‘ยาทิพย์’ ให้เธอไปแล้ว...รับรองว่าเดี๋ยวก็หาย”
“ยาทิพย์?” หมอแพรทำหน้างง “ยาอะไรของแกวะ”
“ก็...’ยาใจ’ ไง” เขาตอบหน้าตาย ก่อนจะหยิบแฟ้มคนไข้ขึ้นมาเปิดดู เป็นการตัดบทสนทนาอย่างแนบเนียน
ทิ้งให้หมอแพรยืนอ้าปากค้างกับความปากหวานที่นานๆ จะได้เห็นจากเพื่อนสนิทคนนี้...ดูท่าว่า...การมาของ ‘ยัยน้องจอมแก่น’ คนนั้น...จะเปลี่ยนเพื่อนน้ำแข็งของเธอ...ให้กลายเป็นภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อไปเสียแล้ว
- Writer
